Voor het optreden loopt de van oorsprong Texaanse singer-songwriter Lake Montgomery onwennig heen en weer door de foyer van Images. Ze rekt haar vingers, checkt haar gitaar en frunnikt aan haar dreads. Aan de tafeltjes en om de bar heeft inmiddels een groot aantal bezoekers plaats genomen, de meeste van middelbare leeftijd. Onder het genot van een kopje koffie wordt het foldertje van Popronde Groningen nog eens doorgebladerd. Is dit de juiste ambiance is voor een intiem concert met zeer aangrijpende liedjes? Niet echt, blijkt vanavond. Zodra ze op haar stoel gaat zitten en haar gitaar stevig in de hand heeft, is alle nervositeit verdwenen. Ze barst los met een aangrijpend gebrachte traditional. Haar stem heeft iets apocalyptisch, net als de gezichten die ze onder het zingen trekt. Hier wordt niet alleen gezongen, hier wordt gevoeld, geleden. Lake Montgomery heeft dan ook heel wat meegemaakt. Zo verhuisde ze uit New Orleans vanwege de overstromingen en werd ze een week lang vastgehouden in een Franse politiecel omdat ze haar paspoort kwijt was. Deze dame geeft hart en ziel wanneer ze zingt en heeft wat te vertellen. Wel jammer dat het essentiële contact met het publiek een beetje verloren gaat. Het is een optreden dat je beter met gesloten ogen kan ervaren. Ander minpuntje is het matige gitaarspel. Images lijkt intussen weinig bevangen door haar broeierige, Tracy Chapman-achtige stem. Je moet wel van de nodige scherpe randjes houden vanavond en dat doen de meeste aanwezigen kennelijk niet. De koffiekopjes zijn ingewisseld voor bierglazen en er wordt rustig verder gekeuveld. Bijkletsen met live achtergrondmuziek lijkt hier eerder het doel van bezoek dan concertbezoek. Halverwege de set halveert ook het aantal bezoekers. Maar het beste wordt voor het laatst bewaard. Fonkelend hoogtepunt van de show is een op de gitaar trommelend gebracht nummer waarin de songteksten op mantra's lijken. Nu is iedereen voor de verandering wel even stil. Alle ogen gericht op haar gesloten ogen. Dan weet ze eindelijk haar boodschap over te brengen: There's a god in music. Bijna alle concerten zijn afgeladen vol vanavond. Popronde is gratis dus dat garandeert meestal een volle bak. Zo ook tijdens het optreden van Durk Attaturk: Floris van Bergeijk en Jelte Heringa. De mannen zijn actief in meerdere bands (Neonbelle, Most Unpleasant) en nemen deel aan verschillende samenwerkingsverbanden (Pien Feith, Rosa ensemble). Het resultaat van deze samenwerking is een krankzinnige oerwoud van nintendogeluidjes, creatieve sampling en de nodig dosis onderbroekenlol. De Durks zijn afkomstig uit Utrecht, waar ze al behoorlijk wat naamsbekendheid genieten. Uiteraard geen serieuze teksten: het beuken van de stokvis en ponyrijden komen aan bod. Overal waar ze komen zaaien ze chaos en gedans. Verder staan ze bekend om het grote aantal gasten dat normaal in hun shows voorkomt (vandaag niet, het zal wellicht aan het ruimtegebrek liggen) en de experimentele benadering van de toetsen, namelijk met de voet gespeeld. De set is opgebouwd uit veel swingende snelle en dansbare nummers, afgewisseld met een paar langzamere tracks. De Durks verzorgen zelf zo nu en dan rare stemmetjes en toveren uit het vrij uitgebreide instrumentarium drukke rave-deuntjes. Ze gebruiken onder andere een elektrisch orgel, verschillende synths, guitars & keytars. Toch hele gewone jongens zo te zien, geen overdreven fluoriserende kleding zoals bij veel new-rave acts uit Engeland. De muziek is gelukkig wel net zo cool, iedereen wordt vrolijk van deze goedgemutste gasten. Maar hoe vaak de bezoekers in de Kult ook wordt gevraagd of we nog “in da house” zijn, hoe vaak hen ook wordt verzocht om te dansen, het dak gaat er niet af. Aan de Durks heeft dat zeker niet gelegen, die deden hun uiterste best. Ze geven zelfs een toegift en vertellen enthousiast over hun speciale merchandise: handgebreide i-podhoesjes en vingerpopjes. Die vinden na de show gretig aftrek. Doen ze toch nog goede zaken in Groningen.