De middenflank van de kleine zaal van de Oosterpoort zit redelijk vol. Aan weerszijden zijn slechts een handjevol mensen neergestreken. Oudere stelletjes. Avondje cultureel doen. Op de vloer liggen een aantal kleden, het gedimde licht laat zes microfoons, twee trommels en een snaarinstrument zien. Tezamen vormt het de entourage van Awza Imarhane, de groep muzikanten die vanavond het spits afbijt voor een nieuwe reeks ‘Wereldsnaren’. Awza Imarhane bestaat uit leden van de Touareg, een nomadenvolk dat leeft op de vlaktes van de Sahara. Omdat ze officieel niet bij een van de omliggende landen horen, bestaat hun leven voornamelijk uit rondtrekken door de Sahara, hun kuddes laten grazen daar waar het kan en hun volk verdedigen in de strijd om in bepaalde gebieden neer te kunnen strijken. Het repertoire van Awza Imarhane bestaat uit traditionele liedjes, die verhalen over leven, liefde en oorlog. Zo vertelt de samensteller van Wereldsnaren die de groep rechtstreeks uit de Sahara naar Nederland haalde, in een korte inleiding. Het maakt ons nieuwsgierig. Vooral ook omdat hij vermeldt dat de Touareg vrouwen hun mannen voornamelijk een rol toebedelen in de oorlog en op de dansvloer. Zes mensen lopen zwijgzaam de vloer op en nemen plaats op de kleden, achter de microfoons. Gehuld in traditionele kleding, waarbij de mannen geheel bedekt zijn. We krijgen alleen hun ogen te zien. En dan begint meteen het, ruim een uur durend, mantra-achtig, deinend spel van zang, trommels, geklap en het snaarinstrument dat vanavond centraal staat: de tehardant. En het moet gezegd, de mannen dansen inderdaad prima. Het is lastig om te ontdekken waar het ene nummer ophoudt en het andere begint en in hoeverre de nummers van elkaar verschillen. De cadans is continu hetzelfde, de variatie zit hem in de teksten en de accenten op het ritme. Dit maakte het juist tot een muzikale ervaring om volledig in te verdwijnen. De kleine club bezoekers was even onderdeel van een traditioneel tafereel en had uitzicht op de uitgestrekte vlaktes van de woestijn. Desertblues. Fijn gevoel. Veel te plotseling dan ook, is daar het eerste en meteen laatste woord gericht aan het publiek: “Merci!!” Een duidelijk ingestudeerde, maar zeer ontwapenende buiging leverde nog een voorzichtig “encore” van het publiek op, wat resulteerde in een toegift waarbij de muzikanten een voor een de vloer betraden en dansend afscheid namen. Voor de nieuwsgierigen is een deel van het concert te beluisteren in het NPS programma In Concert Passaat, op dinsdag 7 oktober om 22:00 uur. De eerstvolgende gelegenheid om Wereldsnaren te beleven is tijdens het concert van Claudia Calderón: De piano llanero uit Venezuela, op zondag 21 december in de Oosterpoort.