Uiterst ontspannend opent Herbie Hancock het optreden door de band voor te stellen. De beroemde trompettist Terence Blanchard, die maar liefst voor 43 films de score heeft gemaakt, de flexibele bassist James Genus, de eigenzinnige Afrikaanse gitarist Lonel Loueke, Kendrick Scott die de drums ‘bespeeld’ in plaats van ‘er alleen maar op te slaan’, en last but not least de Zwitserse mondharmonicaspeler Gregoire Maret. Waar haalt hij ze vandaan? Het is een bont gezelschap van unieke persoonlijkheden, die elk op hun manier zich helemaal uitleven op hun instrument. Want dat is belangrijk bij jazz, waarbij individuele expressie en improvisatie voorop staat. Dat betekent bij Herbie Hancock niet dat iedereen driftig door elkaar heen staat te tetteren: het is juist respectvol luisteren naar elkaar, vraag en antwoord en ruimte geven en nemen. Het lijkt wel net de normale wereld, daar op het podium. Maar gelukkig zijn de muzikanten dus verre van normaal. De gitarist freakt op zijn akoestische Afrikaanse gitaartje dusdanig uit zijn dak, aangevuld met zijn hilarische vervormde stemmen, dat de zaal bijkans zich helemaal rot schrikt als hij plotseling enorm uithaalt in een rustig gedeelte. Een solo-intermezzo bedoelt om de ‘inner self’ te verkennen volgens Herbie Hancock. Om bij te komen van een panisch nummer gespeeld in de onnavolgbare 17/8 maatsoort. ‘Das dertien meer dan tot vier ’, grapt Herbie Hancock, die zegt altijd erg blij te zijn met het ontvankelijke Hollandse publiek. En wij pikken dat dus. In dit 17/8 nummer van gitarist Lionel Loueke, getiteld ‘seventeen’, kan onze harmonica speler Gregoire Maret zich helemaal uitleven. Je kunt echt meer met zo’n ding dan wat een Toots Tielemans er uit haalt, dat is duidelijk. Als het gekke broertje van hardcore zanger annex dichter Henry Rollins stuitert de kortharige Zwitser over het podium om uitzinnig op zijn harmonica te keer te gaan. In combinatie met de onheilspellende 17/8 ritmes zorgt dit voor uiterst intense momenten: dynamisch, avontuurlijk en extreem. Unieke gedreven hoogtepunten zoals je het maar zelden hoort in de jazz, en dat op zo’n instrument! Verder veel nummers die je al wel van Hancock kent, zelfs Cantalope Island, zijn door US3 opnieuw gesampelde, en hierdoor opnieuw bekend geworden jazz standard uit 1964, maar dan met een andere bezetting en dus ook anders uitgevoerd. Het spelplezier druipt er nog steeds vanaf, ook als Hancock weer rond loopt met zijn draagbare synth om muzikanten uit te nodigen te reageren op zijn vingervlugge spel. Leuk toch, om een instrument zo te kunnen beheersen dat je er mee kunt praten? En dat dit maar niet kan vervelen? Is dat nou jazz?