Dit jaar leek er op het Bevrijdingsfestival meer te doen dan anders. Er waren zes podia, een debattent, een kids area, tientallen kraampjes, straatoptredens van allerlei artiesten en nog veel meer. Aan het begin van het park kwam je gelijk het Bus Beats podium tegen, waar reggae vibes je tegemoet deinden. Verder de natuur in, langs alle kleurige kraampjes en tussen de duizenden drentelende voetgangers door, leek het alsof je per elke honderd stappen in een compleet andere sfeer terecht kwam. Langs de route vond je vervolgens nog het, in vergelijking met vorig jaar in grootte toegenomen, Local Heroes podium met plaatselijke sterren als Florian Wolff en de veelbelovende jonge rockers van The Dirty Shambles. Voor de liefhebbers van urban (rap/hip-hop/RnB) of volksmuziek à la Andre Hazes waren er respectievelijk de Urban Area en het Podium Noord. Fans van Lucas en Gea, Los Bomberos of Kraantje Pappie moesten hier zijn. En tegenover de main stage vond je nog de Dance Area, waar de fantastische DJ-sets van MSTRKRFT en Noisia honderden mensen uren lang in beweging hielden. Uiteraard gingen de meeste mensen voor de main stage, waar ook de helikopteract Pete Philly & Perquisite zou optreden. Helaas was de zeer gevraagde hip-hop act verhinderd: de helikopter had motorpech. Niet getreurd echter, vlak voor het slechte nieuws kon men massaal uit hun dak gaan op muziek van onder andere onze eigen Groningse Black Atlantic. Deze stevig aan de weg timmerende indie-pop band mocht de dag aftrappen met delicate nummers waar je lekker bij weg kon dromen. Aan het einde van de middag speelden de Amerikaanse mannen van Nada Surf, een band die eigenlijk geen introductie behoeft en bekend is van o.a. het maatschappijkritische nummer "Popular". Deze ervaren rockers bespeelden met even groot gemak zowel een enorme mensenmassa als hun eigen instrumenten. Hoogtepunt van de avond, toen het al donker begon te worden, waren de electrorockers van het Belgische Vive La Fete. Deze super vrolijke band met hun absurde verschijning wiens muziek veel weg had van Depeche Mode en Wir Sind Helden, kreeg het publiek helemaal los. De moddervette beats en kinderlijk blije melodieën raasden in sneltreinvaart over de drafbaan heen en dwongen allen verzameld voor het podium om rond te hossen en te springen. Als Vive La Fete de afsluitende act was geweest, had niemand raar opgekeken. Er volgde echter nog één act, en dat was het Deense Data Rock. De presentatrice kondigde Data Rock, die verschillende muziekstijlen zoals electro, disco, rock en punk bij elkaar bracht, aan als een band die “alles” in zich had en een zeer warm applaus verdiende. Het was echter ronduit teleurstellend. De performance van vier hyperactieve kerels in rode trainingspakken die over het podium renden terwijl een piepkleine synthesizer bijna alle instrumentale begeleiding verzorgde, was niet bepaald indrukwekkend te noemen. Toegegeven, er was extra begeleiding in de vorm van een gitaar, basgitaar en drumstel, maar gedurende een goot deel van het optreden leken het vooral verwaarloosbare extra's. Het publiek bleek vergeeflijk, maar van het enthousiasme die het toonde voor Vive La Fete was allang geen sprake meer. Ondanks het lauwe laatste optreden was het Bevrijdingsfestival zeker een succes. Een betere manier om vrijheid te vieren is haast niet voor te stellen. Op naar het volgende jaar!