Voor de achttiende maal alweer was Groningen tijdens de adempauze tussen Koninginnedag en Bevrijdingsfestival met de Rhythm & Blues Night het internationale centrum van deze muziekstijl. In een afgeladen Oosterpoort werd er aan de bezoekers, die werkelijk alle leeftijdsgroepen vertegenwoordigden, een waar buffet aan uiteenlopende artiesten van wereldklasse voorgelegd. R&B is niet alleen verfijnde basloopjes, meesterlijke gitaarsolo's en zwoele zang, het kan ook keihard scheuren en vuige zooi neerzetten die iedereen doet rondspringen van vreugde. Het festival, wat ruwweg acht uur duurde en waarbij achttien grote namen de bühne betraden was dan ook allerminst saai. Rhythm & Blues is muziek zoals wij het kennen van 'The King' Elvis en Johnny Cash: uitdagend, zoetgevooisd en geniaal. Ray Charles, tevens een legende, had zijn eigen interpretatie van de muziekstijl en maakte een kruising tussen blues, gospel en big band. R&B werd ook vaak gebruikt om te protesteren tegen rassenongelijkheid, door al zingend en dansend de onderdrukking te verdrijven. Een belangrijke "vechter" in deze strijd was Aretha Franklin. De essentie is dat R&B rebels was en revolutionair. Ze pioneerden in het gebruik van de elektrische gitaar en het combineren van verschillende muziekstijlen. Ze hadden een confronterende boodschap die toendertijd in de jaren '50 in sloeg als een bom. Het brak de samenleving open en bracht wit en zwart dichter bij elkaar. R&B kan zich dus bogen op een enorm rijke traditie. Het is dan ook mooi om te zien hoe bijvoorbeeld een band als Rhythmn Chiefs, met drie knapen van in de twintig, het verleden nieuw leven inblaast en de R&B Elvis-style vvertegenwoordigt. Ronduit indrukwekkend was het orkest van grootheid Jools Holland, compleet met twee pianisten, meerdere zangers, een drumstel, saxofonisten, trompetisten en meer. Zijn epische optreden bezorgde het publiek de tijd van hun leven en het sterke gevoel dat R&B nog steeds "alive and kicking" is. Andere noemenswaardige optredens waren van The Legendary Shack Shakers - die een soort vuige Hillbilly Blues maakten - en Koko Taylor And Her Bluesmachine, een echte R&B-diva die zo je oma kon zijn met veel pit en een rauwe stem waar je u tegen zegt. Na een hele avond zoveel goede muziek gehoord te hebben ga je je wel afvragen waarom deze muziekscene zo gescheiden is van pop-muziek. Wellicht dat R&B een te elitair imago heeft, terwijl het publiek gewoon in spijkerbroek en T-shirt door de zalen struinde. Of misschien weten tegenwoordig te weinig mensen nog wat Rhythm & Blues precies is, hoe geweldig het klinkt en waar het voor staat.