Wir Sind Helden, afkomstig uit Berlijn, is zeker geen onbekende, al is het een van de weinige Duitstalige bands die behalve Rammstein in West-Europa is doorgebroken. Menigeen die de band niet van naam kent heeft onvermijdelijk singles van hun gehoord zoals Wenn es Passiert. Het overwegend jonge en zelfs voor een significant deel Duits publiek dat afgelopen maandag was verzameld in de kleine zaal van de Oosterpoort heeft mede daarom Wir Sind Helden bij opkomst gelijk onthaald op een geweldig applaus. Zoals je eigenlijk alleen hoort als een groep het podium betreedt die zich in het verleden al ruimschoots bewezen heeft en een grote bekendheid geniet. De band heeft dan ook meerdere nummers hoog in de hitlijsten gehad en een contract bij EMI, een van de grootste platenlabels ter wereld. Al vanaf het eerste nummer werd duidelijk waarom Wir Sind Helden al een applaus verdiende nog voor een noot gespeeld werd. Ooit een band gehoord die je het gevoel gaf dat het leven een groot feest is en dat je alle zorgen van je af kan dansen, wat dankzij de vrolijke deuntjes, opgewekt klinkende teksten, lekkere basloopjes, keiharde drums en de swingende blaasinstrumenten onmiddellijk mogelijk was? Zo ja, dan kan je er gerust van uitgaan dat een optreden van deze jonge Berlijnse helden iets vergelijkbaars met je doet. De meesten onder ons spreken geen Duits, maar kennelijk is muziek inderdaad een universale taal en maakte de instrumentale begeleiding de teksten geheel duidelijk: maak je niet druk, heb lol, haal die voetjes van de vloer. Wir Sind Helden maakt vooral erg lichtzinnige muziek, wat ook gelijk een minpunt is aan deze band: diepgaand kan je het niet vaak noemen. Het was ook vervelend dat de band vooral Duits sprak terwijl ze wel degelijk goed Engels konden. Desondanks had de band met hun rare danspasjes en melige bijna kinderlijke gedoe een erg leuke connectie met het constant enthousiaste publiek. De muziek was uiteindelijk toch het allerbelangrijkste. Het geheel werd ongelooflijk strak uitgevoerd en de band laveerde gemakkelijk tussen de genres rock, jazz, pop en onvervalste indie. Dit in combinatie met twee gitaren (waarvan één bespeeld werd door de zangeres en frontvrouw Judith Holofernes en de ander door Jean-Michel Tourette die af en toe ook achter een elektrisch piano te vinden was), een basgitaar, een saxofoon, twee trompetten, een drumstel én een mondharmonica zorgde ervoor dat de muziek ontzettend rijk en vol klonk en het feestgevoel versterkte. Of het nou hyperactieve fuifnummers of gevoelige ballades waren, de band had overduidelijk een mooie boodschap en die kwam aan. Ook al verstond je er helemaal niks van.