Het was een mooi gezicht, toen gisteravond in Vera tijdens de wat oudere Ash-nummers de ene helft van het publiek zich verbaasde over de uitbundige beleving van de andere helft. Ash, al sinds 1995 actief, heeft met het dit jaar uitgebrachte album Twilight Of The Innocents blijkbaar genoeg nieuwe fans aan weten te trekken, die het oudere materiaal van de band soms nauwelijks lijken te kennen. Het Duitse Marathon mocht openen. Wat is dat toch met nieuwe beginnende bandjes die zich meteen wagen - en grandioos vertillen - aan een geforceerd soort stadionrock in de stijl van U2 en Coldplay? Is het niet de bedoeling dat je begint als onbezonnen gretige jonge honden met puntige popliedjes? En dat je daarna je tweede plaat inruimt voor diepgaande reflectie op je jonge hond-zijn? En dan, als miljoenen mensen je platen blijven kopen, dán besef je je spelend in een voetbalstadion voor tienduizenden mensen dat je stadionrocker bent geworden. Zo zou het moeten gaan. Zoniet met Marathon, dat nog het meest moeite lijkt te hebben met het vinden van een eigen geluid. De muziek bestaat uit het gitaargeluid van U2, de electronische uitstapjes van Talking Heads. De zang is van het soort hijgerige fluistervocalen met een behoorlijk Duits accent. De zanger zingt soms ronduit vals. En zo verwordt de set van deze band tot een enigzins beschamende vertoning, waarin sommige Engelse woorden verkeerd worden uitgesproken en het publiek geen moment écht gepakt wordt. Wat een verademing is het dan om Ash het podium te zien betreden. Alledrie zijn ze pas rond de dertig, maar al ruimschoots door de wol geverfd. Zes studioalbums en een imposante lijst hitlijstnoteringen. Tijdens de hoogtijdagen wist de band - toen nog allemaal jonger dan twintig - indruk te maken met ijzersterke singles als Kung Fu, Oh Yeah en Girl From Mars. Met opener Lose Control is de toon gezet. Enorm stevige punkpop, met achteloos rondgestrooide solo's en riffs. Ze zijn maar met zijn drieën, maar er wordt een imposante muur van geluid opgetrokken. En alles komt voorbij: Shining Light, dat een belangrijke Britse award voor beste songtekst won, wordt juichend begroet en vanuit vele tenen meegezongen. O Yeah, Walking Barefoot, Kung Fu en Girl From Mars krijgen eenzelfde begroeting. De band laat zich het enthousiasme duidelijk welgevallen. Zanger Tim Wheeler glundert als de oudere nummers warm worden onthaald, en is misschien wel net zo blij als de nieuwere nummers gloedvol applaus krijgen. Alle nummers worden met een zelfde aanstekelijk speelplezier de zaal ingerockt. Mooi om te zien dat een band die al meer dan tien jaar bezig is nog geen dag ouder lijkt dan een jonge hond.