Vrijdag verzorgde rocktempel Vera een metalavond met zeven bands, waaronder grootheden als Malevolent Creation en Rotting Christ. Het thema van de avond was black metal. Dat betekende behalve scherpe gitaarriffs en zware basloopjes en drums, ook dat het vooral krijsen in plaats van zingen was en donkere, grauwe muziek in plaats van lichte, onbezorgde. Dit betekent allerminst dat het maar een dooie boel was. Integendeel, op zijn geheel eigen (en donkere) manier swingde de muziek de pan uit en aan het eind van de avond vierden alle aanwezigen feest. De lange avond bouwde geleidelijk op. Elke volgende band die opkwam, was duidelijk iets beter dan de vorige. Ook werd het uithoudingsvermogen van het publiek niet al teveel op de proef gesteld door de optredens niet al te lang te maken. De eerste band kreeg bijvoorbeeld nauwelijks een half uur om te spelen. Pas vanaf het vijfde optreden bleven bands ongeveer vijfenveertig minuten of langer op het podium staan. De eerste twee bands die speelden, Inactive Messiah en Harm, verrasten gelijk al door hun relatief hoge niveau. Alleen kon je wel merken dat ze het publiek nog niet heel erg konden boeien. Wellicht omdat de avond net begonnen was, maar je kon sowieso stellen dat ze een onderscheidende factor ontbeerden. De band die volgde, was echter een heel ander verhaal. Met dromerige instrumentale intermezzo's en een over het algemeen strak gebracht geheel, wisten de mannen van Neuraxis het publiek eindelijk stevig aan het moshen en headbangen te krijgen. De avond was nu eindelijk goed begonnen. Neuraxis slaagde erin erg veel geluid te produceren, zonder concessies te doen aan de melodie. Het beukte er allemaal met een heel hoog tempo goed in. De muziek die ze speelden, was overigens niet alleen in het black metal-genre te plaatsen. Af en toe klonk de muziek als deathmetal (meer grunts en eenvoudige, maar lekker klinkende ritmes), terwijl sommige van de gitaarriffs heel erg deden denken aan heavy metal met echte old school jankende gitaren en dramatische solo’s. De nummers klonken allemaal een beetje hetzelfde, dat wel. Na Neuraxis kwam Mystic Circle. Met deze band was iets vreemds aan de hand. De eerste vier à vijf nummers klonken helemaal niet zo bijzonder. Het publiek reageerde dan ook veel minder enthousiast dan bij Neuraxis. Ook werd sterk de indruk gewekt dat er een enorm niveauverschil zat tussen één van de gitaristen en de rest van de band. Vooral de zanger wist niet echt te imponeren met zijn eenvoudige basloopjes, waarbij hij zelfs om de zoveel tijd even naar zijn vingers moest kijken. De drummer was wel goed, maar kon niet veel meer dan stevig raggen. De gitarist die wél goed speelde, kon fantastisch snel en zeer gecontroleerd spelen en trok met zijn spel een heel nummer overeind, maar wel met moeite. Het resultaat was een optreden dat erg uit balans was. En toen kwam opeens de omslag. Het was net alsof de bandleden groeiden terwijl ze op het podium stonden. Plotseling speelden ze allemaal strakker en met veel overtuiging, en was er van een niveauverschil tussen de muzikanten geen sprake meer. Eerst klonken de nummers als één brij, wel stevig maar met zeer weinig smoel. En nu hoorde je precies uitgevoerde nummers met een heel ander karakter, die als een bom insloegen. Met deze omslag redde Mystic Circle zijn optreden. Incantation zette een degelijk optreden neer, waar weinig op aan te merken viel. De band had alleen maar drie leden, die er wat ouder en zeer doorgewinterd uitzagen. Het publiek werd door hen uitstekend vermaakt, en het smaakte naar meer. Malevolent Creation, de eerste echt goede band van de avond, warmde het publiek uitstekend op voor de hoofdact, Rotting Christ. De band uit de Verenigde Staten, die in juni met een nieuw album komt, kreeg het publiek al gelijk bij het eerste nummer helemaal los. Er werd gelijk een moshpit gebouwd en die zou er het hele optreden blijven. Met spel van een indrukwekkend hoog niveau deden alle leden van Malevolent Creation een duit in het zakje. De band bracht stevig gesmede nummers. De drummer knalde met zijn snoeiharde dubbele bass zware en keiharde tonen de zaal in, die haast letterlijk klonken als geweerschoten. En dan minstens honderd per minuut. Alsof dat nog niet alles was, wist hij met de toms en bekkens ook nog fantastisch gevarieerd te spelen. De drums klonken erg cool en zorgden voor een groot deel van de sound van de band, maar de andere muzikanten leverden een minstens zo belangrijke bijdrage. Zij speelden je omver met hun strakke, gevarieerde gitaarspel en opzwepende tempo. Het ene moment was het voornamelijk raggen, het andere moment dramatisch janken. En dan ging het als een oorlogsmars voorwaarts, om vervolgens weer feilloos over te gaan in keihard raggen. En boven alles uit schreeuwde de zanger letterlijk de longen uit zijn lijf. Zijn zang was niet verstaanbaar, maar hij wist wel goed maat te houden en gebruikte de begeleiding van zijn band om nog meer uit zijn zangpartij te halen. Rotting Christ begon precies om twaalf uur. De internationaal geroemde band uit Griekenland begon gelijk goed en klonk alsof ’ie het black metal-genre heeft uitgevonden. Wat gelijk opviel was dat de nummers veel langzamer waren, maar misschien juist daarom heel overtuigend. Ze waren ook minder melodisch dan bij de vorige band, maar ritmisch veel sterker. De tempoveranderingen en de kracht waarmee de snaren werden aangeslagen veranderde voortdurend, zodat het gitaarspel ondanks het gebrek aan melodie heel erg boeide. Het bracht je haast in extase, doordat de tonen en riffs zo lang aanhielden. De drums waren voor de verandering eens niet doorspekt met een overdaad aan zware slagen in een moordend tempo, maar eigenlijk heel rustig en regelmatig, haast voorspelbaar. Eigenlijk moeilijker om te spelen en het interessant te houden. Net als de gitaren, moesten de drums het vooral hebben van een oneindig variërend ritme. Het geheel klonk allemaal heel sterk en origineel en suggereerde dat de muzikanten een zekere begaafdheid hebben. Vooral dat laatste voelde je heel sterk als je zag hoe de zanger/gitarist de moeilijkste loopjes bleef spelen, terwijl hij onverstoorbaar doorzong c.q. -krijste. De nummers waren ruim de helft van de tijd instrumentaal en klonken echt anders als er gezongen werd. Dit was wellicht de oplossing waar de band voor gekozen heeft om de zanger, die ook gitaar speelt, te ontzien. Als je aan het zingen bent, kun je je immers minder goed concentreren op je gitaar. Doordat de hele band het tijdens de zangpartijen wat rustiger aandeed, bleef het geheel harmonisch en hoefde de zanger zich niet in allerlei bochten te wringen. In feite bleef hij er vrij relaxed onder, en stond hij er echt voor het publiek. Al met al sloot Rotting Christ de avond geweldig af met een bovengemiddeld goed optreden. Er waren wel een paar minpuntjes. Af en toe hoorde je een afgespeelde opname van een toetsenist die níet op het podium aanwezig was. Een ander minpuntje was dat, hoewel de instrumentale stukken met weinig melodie erg goed gespeeld werden, ze niet per se getuigden van creativiteit. Dit deed echter niets af aan het feit dat een band van wereldklasse zonder veel moeite het gehele voorprogramma van zes bands had weten te overtreffen, wat geen gemakkelijk opgave is. Hulde!