Eén dagje heb ik slechts rondgelopen op North Sea Djezzzz, en van een paar kennissen met overeenkomstige muzieksmaak begreep ik al wel dat ik niet zo heel erg veel heb gemist die andere dagen. En gelukkig maar, want ik hou er niet van om dingen te moeten missen. Cinematic Orchestra liep een beetje in de soep en The Hypnotic Brass Ensemble moest ik even checken, maar die traden natuurlijk net op toen ik al wou staan te wachten bij het podium voor Sly & The Family Stone, het startschot voor de finale van het festival. De zondag begon gepast met het verhaal van Deelder over de 'negers' die door ons in schepen naar Amerika werden gebracht, maar waardoor we nu wel de jazz hebben. Daarna zette hij in met geweldige percussieve jazz die de grenzen met Afrikaans, nachtclub sleaze en exotica verkent. Fantastische platen passeerden de revue, Deelder toonde grootmoedig de hoezen en ik bleef maar fotootjes klikken om de titels vast te leggen. Dit is waar het om te doen was, in deze muziek hoor ik seks en opwinding, rauwe energie. Lekka' lekka'! Dat was weer minder te vinden bij Africando, toch één van de grootste namen op salsa gebied, maar inmiddels een beetje aan het vervlakken. Het middagpubliek van dagjesmensen was ook niet bepaald inspirerend. Ik heb eerst een half uur staan rondkijken om een dame te vinden die op latin kan dansen (zie ik in een halve oogopslag) en vervolgens heb ik op de valreep nog wel wat dansfun beleefd door twee vrouwen als tolletjes rond te laten draaien, maar een dolle boel was het zeker niet. Voor de muzikale verrijking even weer via ome Deelder's terrasje gelopen (wat is alles toch lekker dichtbij elkaar in de Ahoy!), die opeens de schuif bruut naar beneden gooide om iedereen te sommeren op te houden met staren en te gaan dansen. Hehe. Maar het was een mission impossible, want ook hier allemaal lamme dagjesmensen met genoeg geld voor sushi en champagne maar verder niets mee te beginnen. Nou waren wij zo stom geweest om geen 15 euro extra voor Ornette Coleman te willen betalen, vonden het ook teveel gedoe, dus eigenlijk hadden we in het begin van de avond nog steeds niets bijzonders gezien. Na veel individualistisch gemasturbeer van net niet echt virtuoze types en met als klap op de vuurpijl een uiterst platvloerse ode aan Minnie Riperton van het Arnhemse conservatorium, raakten we in een diep dal. Wat heeft het leven en North Sea Djezzzz in het bijzonder nog voor zin? Maar er was licht aan het einde van de tunnel... 'Sly is in the building!', kwam de presentator melden toen wij keurig klaar stonden voor het podium. Ik zag in mijn verbeelding een grote man met een weldadig kapsel dikke lijnen coke leggen in de kleedruimte om daarna briesend en schuimend het podium op te rennen om 'I wanna take you higher' te schreeuwen tot we het niet meer wilden horen. De doeken gingen open en daar stond de band. Helaas dus precies op dat deel van het podium waar wij niet stonden, want ze hadden heel slim het podium opgedeeld in tweeën. Daar ging mijn unieke fotosessie met Sly! De band was gelukkig erg goed en toen na vijf of zes nummers toch met gebogen nek een compleet versleten oud mannetje het podium op kwam strompelen om een paar nummers te zingen, ging het dak er toch af en kwam het festival eindelijk een beetje los. En toen Snoop Dogg. Ik heb de hiphop vanaf de vroege dagen van Curtis Blow en Grandmaster Flash meegemaakt maar de eerste Snoop Doggy Dog blijft toch mijn favoriet voor bij het cruisen langs californian beaches, sippin' on gin and juice. In maart stond hij nog in de Bijlmer Bier Hal, maar dat maakte die Nintendo spelende kids vooraan niets uit. En terecht, want of het nou djezzzz was of niet, Snoop Dogg wist de zaal met zijn lijzige, sleazy stem en ultra coole slangenmens performance helemaal los te krijgen. Hier sprak de voodoo master en met een grote smile en bling bling de luxe overal was hij de koning van de Afro American Community (James Brown is dood) en ging de hele zaal plat. Ik bevond mij vooraan en liet een klein fotograafje uit Amsterdam maar even op mijn nek zitten zodat ze ook wat kon zien en zag om mij heen allemaal mensen die ik niet eerder had waargenomen die dag. Goed idee van North Sea Jazz, zo kunnen ze overdag en 's avonds dubbel publiek binnenhalen, want toen wij na Snoop Dogg terugkwamen bij het parkeerterrein waren bijna alle auto's van de dagjeshapjesmensen al weg, met volle buikjes van de vele vreettentjes en t-shirts en andere centenklopperij in the bag vroeg naar de bedstede waarschijnlijk. Het publiek vooraan bij Snoop Dogg kon tenminste echt los gaan en zo waren het toch weer de afstammelingen van Deelders 'negers' die er iets van wisten te maken wat jazz (not djezzzz) volgens mij ooit was en volgens mij meer zou moeten zijn. Snoop had overigens een band bij zich, die was gevraagd om vanwege de djezzzz extra te improviseren, vertelde hij tussendoor. 'Fuck that', schreeuwde Snooop Dogg als antwoord op die vraag. Ze gingen doen wat ze doen, want 'we are the next chapter'. Jazz was ooit ook rebels en ontdeugend. Dat is waarom Jules Deelder zo'n lekkere opener was op de zondag en Snoop Dogg wat mij betreft het festival perfect afsloot. Heerlijk na veel elitair gefreubel en andere individualistisch getetter, bij Snoop Dogg kunnen we eindelijk zelf los en ook daarvoor was jazz uitgevonden. Het is maar dat u het weet, beste North Sea Djezzzz dinosauriërs: Jazz is van origine dansmuziek.