Het was natuurlijk allemaal weer heel goed, leuk en gezellig. Maar toch moeten we met pijn in het hart toegeven dat EuroSonic zijn charme begint te verliezen. Het onbevangen 'bandjes-hoppen', dat de eerste edities van het showcase festival zo leuk maakte, is er niet meer bij. Dat bij het Grand Theatre, Huize Maas en Vera lange rijen staan, hebben we inmiddels geaccepteerd. Maar wat te denken als je naar een klein podium als Club 29 of de USVA wilt, en ook daar in een rij terecht komt die maar niet op wil schieten? Waar kun je dan nog heen? Die rijen waren er donderdag al. Zelfs op de ooit zo rustige en overzichtelijke openingsavond was het onmogelijk om Vera binnen te komen voor Shitdisco. En het uitnodigende stukje over Sirkus Alfons in het programmaboekje had zoveel volk naar Club 29 gelokt dat ook de mannen in lederhosen aan onze neus voorbijgingen. Al deerde dat op dat moment niet zo, want we hadden net de leukste band van de avond gezien: Disco Drive. Een Italiaans trio met bas, gitaar, twee drumkits en een effectapparaatje. Hun uiterst ritmische mix van new wave, avant-garde, disco en noise was enerverend, origineel, avontuurlijk en erg spannend. Vrijdag was de eerste teleurstelling snel binnen. De rij voor de USVA was lang en schoot niet op, dus voor ons geen Tunng. Om vooral niks te missen van Bromheads Jacket, een van de ontdekkingen van London Calling, dan maar meteen naar Huize Maas. Konden we ook nog de Belgische kitsch- en dramapop-held Daan meepakken. En dat viel niet tegen. Heerlijk fout, die twee achtergrondzangers met kopstem, dat Beierse trompetje, die Pet Shop Boys-synthesizers, de toetsenist in zijn hagelwitte showpak en die zonnebril. Vreemde muziek ook wel. Maar zeker tot de verbeelding sprekend, dansbaar en zeer vakkundig gearrangeerd. De vrolijke, pakkende rammelpunk van Bromheads Jacket voldeed live ook helemaal aan de verwachtingen. Het scheurde en stampte, en de korte liedjes werden retestrak gespeeld. De droogkomische commentaren van de zanger/gitarist waren mooi meegenomen. Via het moeilijk te plaatsen Deense popbandje The Broken Beats (Shadrak) naar Club 29, waar ditmaal geen rij stond. Binnen was het wel erg vol. En broeierig. Maar dat paste goed bij de sfeer van de Bollywoodmuziek van Bombay Connection, de band van de Groningers Gerry en Harry Arling. Ze speelden de soundtrack van de Hindi-film Gunmaster G-9 uit 1979. En dat deden ze, met steun van klarinettist Jan Klug en een sitarspeler, adembenemend goed. Ook adembenemend, maar dan van een andere orde, was het Italiaanse electrorock-trio Tying Tiffany. Frontvrouw Tiffany bleek een zeer fraaie verschijning. Terwijl haar twee begeleiders in zwarte overalls stoer op hun keyboards en gitaar stonden te rammen, trok zij met haar geile schreeuwzang en lichaamstaal alle aandacht naar zich toe. Krause, de Groningse electropunkster die in het kader van het prachtige initiatief GrunnSonic in de Kar stond, is dan een stuk liever in haar presentatie. Maar haar muziek is wel leuker. Five O'Clock Heroes bleek, zoals verwacht, een van de leukere gitaarbands van het moment. De Amerikaanse band met Britse roots veranderde de front room van Huize Maas dan ook in een hossende massa. De puntige en melodieuze liedjes, die sterk doen denken aan de vroege Joe Jackson, gingen er in als koek. Ze klonken alleen wel precies zo als op het onlangs verschenen debuut Bend To The Breaks. Dat kun je knap vinden. Maar ik houd persoonlijk meer van concerten die iets toevoegen aan de muziek. Op naar de volgende hype: het Schotse Shitdisco. Peter Weening zei naar aanleiding van hun optreden een dag eerder in zijn Vera dat vooral het eerste deel van hun naam treffend was. Maar in Simplon ging het dak eraf. En het was ook goed. Hectische drums, een gitaar, een keyboard en twee basgitaren vormden de ingrediënten voor een pompende bak new wave met elektronica en repeterende patronen, oftewel new rave. En zelden zag ik muzikanten zo zweten. Na hun optreden stond de helft van Shitdisco vreselijk uit z'n dak te gaan bij het Amsterdamse elektronicaduo About, oftewel 'de White Stripes on acid'. Deze dame en heer met laptop en gitaar waren inderdaad een feest om naar te kijken en te luisteren, en besloten onze avond.