Het Belgische Montevideo geeft in Huis de Beurs de aftrap met een zeer dansbare pot rock. Een behoorlijke toef electro, wat discodeunen en zelfs wat blazerswerk maken een zeer aantrekkelijk en aanstekelijk geheel, dat naar meer smaakt. “You should dance, because this is rock and roll!”, roept de frontman van het Spaanse Standard in Vera nog. Maar de heren steken net iets te keurig in het pak, en de muziek is te netjes om tot dit genre gerekend te kunnen worden. De Kula Shaker-achtige nummers blijven niet hangen, ondanks hun toegankelijkheid. Een slanke jongeman met een gat in zijn shirt gooit al zijn lijden in de strijd. De anderen van de Noorse formatie 120 Days staan geconcentreerd over hun instrumenten gebogen. De zanger maakt de show. Met half gesloten ogen drijft hij – samen met het publiek - weg op aaneengesponnen geluidstapijten van rauwe, analoge elektronica met gitaar en drums. Om vervolgens op te schrikken met uitbarstingen van mannengekrijs. De jongens van 120 Days creëren een caleidoscopisch panorama vol duisternis en vervoering. Een uitgesponnen mix van onder andere The Sound, Joy Division en Mogwai. Het Oostenrijkse Velojet speelt in Vera lief, tegen het zijige aan. Even leuk, maar het blijft niet lang spannend. Hoe anders is Datarock, in het Grand Theatre. De mannen in rode trainingspakken spatten van het podium af, doen dansjes en hopsen heen en weer, ondertussen een strakke bak electrorock neerzettend, waar je je vingers bij af likt. Als het nummer Fa-Fa-Fa - nu al een hit - klinkt, danst het publiek alsof het voortbestaan van de wereld ervan af hangt. Uit hetzelfde vaatje tappen de Belgen van Goose, die met hun plaat goud in handen lijken te hebben. Electro door een live band. Sterke nummers, sterk gebracht. Maar ook strak en netjes. En daardoor minder spannend. Das Pop, tegenwoordig nog maar drie man sterk, geeft in Simplon na een lange stilte rond de band een voorproefje van het langverwachte nieuwe album en het vernieuwde geluid. Zanger/drummer Bent van Looy is letterlijk het middelpunt van de band, en met zijn aanstekelijke enthousiasme weet hij het publiek al snel voor zich te winnen. Er wordt hard mee geklapt, gezongen en gedanst, en als de band na een geweldig optreden het podium verlaat, blijken er nog vier minuten speeltijd over te zijn. Met een grote glimlach spelen de Belgen nog snel een cover, die met luid applaus wordt ontvangen door het publiek. Na Das Pop kunnen degenen die gisteren in de oneindige rij bij Vera stonden, het Engelse Shitdisco in de herkansing bewonderen. En ze krijgen Britpop van een ongekende energiekheid. In de bovenzaal speelt het duo About zijn minder toegankelijke, maar interessante electro met laptop en gitaar. Soms lekker doorstampend, dan weer wat moeilijker, maar zeker een fijne set, met veel enthousiasme gebracht. Speciaal voor EuroSonic was de Der A-Kerk veranderd in een heuse poptempel. Het was Roel van Velzen die de eer had om het huis van God te betreden. Dit vertrouwen beschaamde hij niet. Als een ware dominee bleek hij een echte publieksspeler. Van Velzen is een ‘rocker’ in de trend van Jamie Cullum, Gavin DeGraw en James Blunt. Hij bracht dus bombastische stadion- en meezingrock. Van Velzens ster aan het nationale rockfirmament is dan ook rijzende. We gaan hem het komende jaar zeker terugzien op andere grote, nationale podia. In de Stadsschouwburg leek de filmische muziek van Duke Special geknipt voor deze theatersetting. Tegen een achtergrond van verlaten schouwburgtribunes speelde het Ierse viertal met behulp van een oude grammofoonspeler theatrale, sprookjesachtige muziek. Nummers als Freewheel en Last Night I Nearly Died worden enthousiast ontvangen. Frontman Peter Wilson vormt met zijn zwartomrande ogen en flinke bos dreadlocks een vreemdsoortig contrast met de subtiele muziek. Soms kruipt hij bijna in zijn piano van ogenschijnlijke verlegenheid, om daarna staand en springend zijn band op te jagen. Mooie, aparte band. In De Kar, onder de vlag van GrunnSonic, beleeft Flux vrijdagavond haar podiumdebuut. Met zes man op vijf vierkante meter worden de elektronische popliedjes met bravoure gebracht. Vooral het imposante Aan De Inwoners komt goed uit de verf. Na het optreden verklapt frontvrouw Irene Wiersma dat ze vanavond voor het eerst uitgebreid mee speelt op toetsen. Daar was weinig van te merken.