“I don’t know what we’ve just did, but some day scientists will look back in wonder and bemusement.” Zojuist heeft zanger Olly Knight van het Engelse Turin Brakes de mannen in de zaal gevraagd ‘yeah’ te roepen met een vrouwenstem. En vice versa. Het kenmerkt de wat lacherige, ontspannen sfeer waarin de band op het podium staat. Ze begonnen ooit als duo, Olly Knight en Gale Paridjanian. Debuut The Optimist LP werd bestempeld als sleutelplaat uit de New Acoustic Movement, samen met bands als I Am Kloot en Kings Of Convenience. Er volgde een tweede, goed ontvangen plaat waarop er wat meer electrische gitaren bovendreven. Op album nummer drie Jackinabox werd er een goede balans tussen electrisch en akoestisch gevonden. Vierde studioplaat Dark On Fire, eerder dit jaar gereleased, neigt weer wat meer naar het electrische, getuige nummers als Ghost en Something In My Eye. Het Nederlandse Jean Parlette mocht een mager gevulde zaal proberen op te warmen. Dat deden ze lang niet slecht, met een warme mix van samples, soundscapes en hypnotiserende zang. Tekstueel neigt de band soms naar teveel monotonie; als dat overwonnen kan worden wacht er een blinkende toekomst. Turin Brakes opent met Future Boy, een van de singles die ze destijds het stempel New Acoustic opleverde. Er wordt weinig aan het nummer veranderd en dat lijkt ook niet nodig. De begeleidingsband speelt sober maar effectief. De vier albums zijn vrij evenredig vertegenwoordigd. Turin Brakes blijkt op alle nummers nog altijd even trots en bewijst dat met gloedvolle uitvoeringen van Feeling Oblivion, Stone Thrown en Painkiller. Gedurende de gehele show trekt, buiten het duo zelf, de bassist nogal veel aandacht. Gestoken in driedelig grijs en getooid met een imposante baard, soleert hij gepassioneerd op zijn bas. Wat lichaamstaal betreft lijkt vooral ZZ Top een inspiratie te zijn geweest. De band komt twee keer terug voor een toegift. Nu kun je je afvragen of dat wel nodig is, voor een halfvolle zaal. Eén keer lijkt dan wel voldoende. Het deert de band niet. Turin Brakes bewijst dat je je als band niet blind hoeft te staren op experimenteerdrift. Een rugzak vol ijzersterke popliedjes en twee akoestische gitaren is ruim voldoende.