Het voorprogramma van Apocalyptica, de uit Duitsland afkomstige Lacrimas Profundere, klonk als typische gothic metal, maar was zeker niet verkeerd. De zang, voornamelijk gebracht door frontman Rob Vitacca, had veel weg van de Scandinavische "love-metal" band H.I.M. vanwege de enigszins zoetgevooisde zware mannenstemmen. De nummers klonken goed up-tempo met een lekker in het gehoor liggende drums die gelijkmatig om de een of twee tellen knalden. Eenvoudig doch heel opzwepend. Met gitaarwerk dat niet zou misstaan als het ten gehore werd gebracht door een oldschool heavymetal band was het een degelijk optreden. Het jammere was dat de band een eigen geluid miste en alle nummers klonken teveel hetzelde. Het was wel een verademing dat de inmiddels in dit genre tot cliché verworden vrouwelijke operazang bij Lacrimas Profundere achterwege is gebleven. Apocalyptica, dat door sommigen in genres als "cello metal" of "alternative metal" geplaatst wordt, kan in tegenstelling tot Lacrimas Profundere niet van uniformiteit beschuldigd worden. De drie cellisten Eicca Toppinen, Paavo Lötjönen en Perttu Kivilaakso, allen klassiek geschoold en samen met één gastcellist en drummer Mikko Sirén (die pas sinds 2005 de ruim vijftien jaar oude band begeleidt) lieten een fraai staaltje zien van hoe je keiharde, beukende en tot fanatiek headbangen aanzettende metal maakt. Met vier cello's die door de vaardigheden van deze strijkmeesters beter klonken dan de meeste elektrische gitaren werd je ronduit van je voeten geblazen, en het was nog allemaal instrumentaal ook. En dan hebben we het nog niet gehad over de zinderende, oosters klinkende klassieke stukken of de dramatische hoge strijktonen... De drummer, die voor het slag- en ritmewerk zorgde moet ook genoemd worden, zijn inbreng aan de gehele sound van Apocalyptica gedurende dit optreden kon niet worden onderschat. Dat de band zeer geliefd was bij het publiek was al duidelijk te merken bij de opkomst. Één voor één werden de cellisten uit de de duisternis gehaald en in de spotlight gezet terwijl ze op dreigende toon de eerste noten speelden. De mensen in de zaal klapten en juichten zo hard dat je even de muziek niet kon horen. Er was sprake van een soort gemengde fanclub, die uit voornamelijk metalheads en gothic uitziende mensen bestond. Van Apocalyptica is beked dat zij vroeg in hun carriere naam hebben gemaakt met het coveren van Metallica, zo'n beetje de meest bekende metalband op aarde. Daarom onstond er ook regelrechte hysterie in de zaal wanneer Apocalyptica af en toe deze covers speelden, bijna surreëel om mee te maken. Het was voor een oningewijde in de wereld die Apocalyptica heet zeker even wennen om onvervalste metalheads op het podium zo te zien rocken terwijl ze voor dit genre zulke onconventionele instrumenten bespeelden, maar de band bracht deze mensen al snel bij, en hevig onder de indruk over wat je allemaal met een cello kan doen. Voor degenen die Apocalyptica al kenden was het één groot feest van herkenning. Het moment dat er masaal geroepen werd om een toegift middels het scanderen van "we want more" kwam dan ook veel te vroeg. Als dank voor het overenthousiaste publiek speelde de band na de toegift nog een tweede, iets wat veel zegt over een alles behalve standaard optreden.