Menigeen zou bij het zien van de kleine, energieke Eduardo ‘Speedo’ Martinez, de van afkomst Argentijnse zanger van de Finse band, denken aan Mick Jagger. Niet zo gek gedacht: zijn haardos en lippen hebben wel iets van die van de Stones-voorman (overigens moet hij nog wel een paar pondjes verliezen). Charismatisch, met open shirt en een tattoo van een vlammende Elvis op zijn arm, en bezield met het heilige vuur van de rock-’n-roll brengt hij met zijn band The Flaming Sideburns wederom een bezoek aan Groningen. Bandleden Eduardo Martinez, medeoprichter gitarist Ski Williamson, bassist The Punisher, gitarist Peevo de Luxe – alias Mr. Peevo - en drummer Jay Burnside (leuke woordspeling op Sideburn trouwens) hebben niet zulke opvallende bakkebaarden als je misschien zou verwachten, maar de heren vlammen wel. Hun eerste wapenfeit, de EP Close To Disaster, dateert van twaalf jaar geleden. Na het uitbrengen van de compilatie It’s Time To Testify…Brothers and Sisters (1999) komen ze twee jaar later met hun eerste echte langspeler: Hallelujah Rock ’n Rollah. Inspiratiebronnen zijn The Stooges, The Kinks en The Rolling Stones, en zelfs een vleugje Herman Brood is hoorbaar. Op de cover van de nieuwe cd zien ze er gelikt uit, haast Bon Jovi-achtig. Maar op het podium is er meer rauwheid. Negen nummers van de laatste cd krijgen de aandacht van het publiek. De eerste twee, World Wide Evil Reverse en Lost Generation(de nieuwe single), zijn pakkend en energiek en nodigen de menigte wat meer naar voren (al moet zanger Eduardo wel even wenken). Het Brood-achtige Flowers maakt Vera even intiem, als de zanger besluit het podium af te springen en de bezoekers eens van heel dichtbij te gaan bekijken. “You’re my kinda city, you’re my kinda town”, zingt hij. Een Bono-esque moment. Mooi. Een deels Spaans uitgevoerd Lucille en Blue Suede Shoes geven de roots van The Flaming Sideburns nog eens duidelijk aan. Submarine eindigt met een kleine anekdote van de zanger in een Spaans/Fins accent: “There is a story when we were parking in a bus, and there was a flood here in Groningen, and we felt like a submarine coming out of the water.” Of er van veroveringsdrang (ze speelden ook World Domination) sprake is of niet, The Flaming Sideburns zorgen met een gedreven zanger, snijdende gitaren en onvervalste rock-’n-rollnummers in ieder geval voor een tevreden publiek. Deze mannen kunnen de bakkebaarden van Elvis misschien niet aan, maar ze zijn wel echt. En dat telt. Laten we hopen dat ze gauw weer eens komen opduiken!