Door een kleine inschattingsfout qua tijd kwam ik halsoverkop Vera binnengevlogen, direct na de heftige, twee uur durende Shakespearrevoorstelling Troilus en Cressida van het Noord Nederlands Toneel. Op zo'n moment kun je wel wat zoetsappige popliedjes van drie leuke meisjes in polkadotjurkjes gebruiken, zou je denken. Van tevoren had ik de knop in mijn hoofd alvast omgezet, van de 'ik kan heus wel tegen bloed, wat een tragedie en wat veel tekst'-stand naar de 'geef mij die mierzoete liefdesliedjes, niet nadenken en lekker naïef swingen'-stand. Niet te kritisch zijn en geen hoogstaande avant-garde verwachten, dus. Gedurende het optreden heb ik geprobeerd die gedachte vast te houden, en toch was ik na afloop niet echt overtuigd. Toen ik de zaal inliep, bleek er een voorprogramma te zijn in de vorm van een jongen met gitaar en drumcomputer. Hoe hij heet weet ik niet, want hij stond nergens aangekondigd. Het gebeuren was niet echt denderend (voortkabbelende liedjes, nogal vals gezongen), dus zal ik er verder geen woorden aan verspillen. Dan The Pipettes. Op het eerste gezicht zag het er veelbelovend uit. Het al eerder genoemde vrouwelijke drietal, luisterend naar de namen Gwenno, Rose en Riot Becky, in lieftallige stippeljurkjes en vier jongens in spencers en nette broekjes. Die jongens bespeelden een aantal synthesizers, een gitaar, een basgitaar en een blinkend wit drumstel. De bandnaam prijkte met sierlijke sliertletters op de basdrum. Hun missie voor deze avond: iedereen aan het swingen krijgen. De Pipettes zijn beïnvloed door de naïeve bubblegumpop uit het pre-Beatlestijdperk: de meidengroepjes uit de Phil Spector-stal, zoals The Shangri-La's en The Shirelles, en de vetkuivenfilm Grease. Ze klinken als een modernere versie van die meidengroepjes van toen. Vrijdag begonnen de liedjes steeds veelbelovend, maar die belofte werd vervolgens niet echt ingelost. Dat pakkende refreintje waar je op zat te wachten, bleef meestal weg. Wel moet ik zeggen dat de meiden alledrie erg goed kunnen zingen. Het komt niet vaak voor bij een live optreden dat de zang zo goed klinkt en zo duidelijk te horen is. Eén van de meiden vertelde lachend over de thematiek van hun nummers: I love you, I hate you, I want you, I don't want you. Alles komt erg bedacht over: de liedjes, de outfits en ook de dansjes. Op zich een leuk idee, die dansjes, dat past ook helemaal in het concept. Maar zorg er dan alsjeblieft voor dat alles gelijk gaat. Als twee hun armen horizontaal hielden, stond de derde met de armen een beetje schuin, en terwijl één of twee zich vol overgave in de pasjes stortten, liep de derde de kantjes er af. Niet bewust waarschijnlijk, maar zo kwam het wel over. Daar is gelukkig wel een goede oplossing voor: gewoon even met z’n drieën voor de spiegel oefenen en het is klaar. Dan The Cassettes. De jongens stonden en zaten erbij alsof ze op visite waren bij hun schoonouders. Werkelijk geen greintje enthousiasme. Dat stond in schril contrast met de Pipettes zelf, die wel vol enthousiasme aan het zingen, dansen en babbelen waren. De band vulde elk nummer op dezelfde manier in, waardoor ik het gevoel kreeg dat ik naar één erg lang liedje stond te luisteren. Laat ik afsluiten met de mededeling dat lang niet iedereen mijn mening deelde. De jonge meiden in het publiek stonden enthousiast te swingen en deden elke armbeweging mee. The Pipettes bezorgden ze een heerlijke, onbezorgde avond. Dus wat dat betreft was de missie van The Pipettes toch redelijk geslaagd.