Tijdens Eurosonic 2006 had de tengere Fransman het kleine podium van het Grand theater al eens betreden. In oktober kwam Kälin Bla Lemsnit Dünfell Labyanit, de opvolger van zijn debuutalbum Pomaië Klokochazia Balek uit. Onuitspreekbare titels in een taal die niemand kent, maar doet denken aan Balkanlanden. Minimaal belicht staat de Fransman op het podium temidden van gitaren, een drumstel en Pierre le Bourgeois, die hem bijstaat op cello, bas en met achtergrondzang. Tijdens het eerste nummer krijg je al meteen een redelijk beeld van wat je van Nosfell kunt verwachten. Hij overvalt je met zijn beatboxtechnieken, een sampler die hij te pas en te onpas gebruikt, een prachtig cellogeluid en een stemgeluid waar je U tegen zegt. Het is een combinatie van rock en folk, maar om dat als zijn muziekstijl te omschrijven zou hem echt tekort doen. Laag voor laag worden de nummers opgebouwd en even zo gemakkelijk weer uitgekleed. Het gaat van ingetogen met akoestische gitaar, cello en een breekbare, bijna vrouwelijke, stem naar een explosie van geluid met veel effecten en een rauwe stem. Nosfell lijkt moeiteloos te kunnen wisselen van stemgeluid, en daardoor is de sfeer tijdens nummers ook steeds anders. De videoschermen die in verschillende kleuren worden belicht, de verder vrij donkere zaal: het maakt dat je al snel word meegevoerd naar die wondere wereld, genaamd Klokochazia, waarover Nosfell tussen de nummers door vertelt. Hij zingt in het Engels en een taal die niemand verstaat, Klokobetz, maar je merkt eens te meer dat muziek universeel is en dat het niet uitmaakt als je niet weet waarover gezongen wordt. Het vreemde tijdens dit concert is dat je, zittend op van die theaterklapstoelen, echt een toeschouwer bent. Je ziet hoofden meedeinen op de muziek, terwijl sommige nummers juist uitnodigen om te bewegen, te dansen. Nosfell heeft zelf gelukkig wel de nodige bewegingsvrijheid en maakt daar dan ook veelvuldig gebruik van door zich uit te leven in vreemde, theatrale dansbewegingen. Het drumstel staat al een hele tijd onaangeroerd op het podium. Maar ineens worden we getrakteerd op een beat die even daarvoor werd geproduceerd door het beatboxen en een sampler. En hoe geweldig bombastisch die twee nummers ook zijn, het beste tot zijn recht kwam Nosfell in de nummers waarin hij ingetogen zong, gebruikmaakte van de akoestische gitaar en werd begeleid werd door de cello. De onverwachte wendingen in de nummers en de aparte, ietwat mysterieuze persoonlijkheid van Nosfell maken het tot een ervaring die vraagt om meer. Onderga het, en stap ook eens in de fantasiewereld die Klokochazia heet.