Er werd aardig met gratis kaarten voor de opening van de tentoonstelling in het Groninger Museum gesmeten. Met name in het westen dan, van waaruit zo’n 500 man deze kant op werden verscheept, zo hoorde ik van iemand van hier die veel werk voor het museum doet, maar deze keer echt geen kaartje kon krijgen. Met lede ogen werd aangezien hoe Kees van Twist, directeur van het Groninger Museum, op de tv wel met kaartjes smeet. In plaats van een Amsterdamse connectie te bellen die van gekkigheid niet wist wat ze met een groot overschot aan vrijkaartjes moest, besloot ik het hele circus met –zo bleek later - een nogal hoog Bekende Nederlander-gehalte lekker aan mij voorbij te laten gaan, en te genieten van een heerlijke zaterdagavond thuis. Pathé had alle negen zalen gevuld met reserveringen voor de Brood film, en hield zelfs een reservekopie achter de hand. Op zondagavond wisten ze er nog geen enkele zaal mee te vullen, maar dat zal nog wel komen. Graag had ik de gezichten gezien van al die prominente lieden, toen ze de film uitliepen. Waarom? Omdat de Broodfilm eigenlijk maar bar weinig te vertellen heeft. Je moet een beetje wakker gehouden worden door scènes met manager Koos van Dijk, die op een gegeven moment een condoom om een kunstpenis doet omdat hij alweer met een abortusgevalletje van Herman komt aanzetten. Of het wapperen van de borsten van de vrouwelijke fans. Erg uitgelaten zal de sfeer in de bioscoop niet geweest zijn. Maar het lijkt me ook niet dat je gaat zeuren, na het zien van een biopic over iemand die dusdanig aan het leven was gehecht dat hij liever sprong dan halfbakken verder te moeten. Voor mij had de film veel herkenbare momenten. De Wild Romance is in Winschoten geformeerd in een bar/disco waar ik ook altijd kwam, waar de speed iedereen aan het zuipen hield. Net zoals in de jaren daarna eigenlijk, toen ik daar uit ging. Die sfeer voelde ik af en toe en hij greep mij wel. Ik heb heel veel rock-’n-roll-junkies gekend, waarvan ik sommige af en toe nog door de stad zie zwerven en waarvan een paar reeds gekozen hebben voor de overdosis. Het was de tijd van Christiane F, Nina Hagen, new wave en punk. Brood leefde zijn liefde voor de rock-’n-roll uit op een bijzonder uitgelaten manier, heel mooi synchroon met de opkomst van de punk, en - per ongeluk - in bepaalde opzichten eigenlijk niet zo heel erg veel anders. Veel verder dan de Groningse periode en de poging om te scoren in de USA, gaat de film niet. Ik kan mij voorstellen dat je keuzes moet maken, en de groei en bloei is interessanter dan de continuïteit die vaak volgt, maar ik vind de film wel heel armoedig soms, ook in de benadering van Brood. Die had al bijdragen geleverd aan enkele prachtige nummers van Cuby & The Blizzards, vormde de ook niet onbekende groep Vitesse met Herman van Boeyen, maar was toch bovenal vaak gewoon een buitengewoon bijdehand manneke. Zelfs mijn toch vrij behouden vader hield van de persoon Brood, niet wetend dat ie net weer een hoop speed in zijn aders had gedouwd en dat daar al die praatjes van kwamen. Verder is het volgens de film een egoïst zonder vrienden, met alleen fans en bewonderaars. Tja, daar zal niet iedereen het mee eens zijn. De enige persoon die wat mij betreft briljant is neergezet, is manager Koos van Dijk. Ik vroeg me op een gegeven moment bijna af of hij het niet zelf was. Wild Romance toont in elk geval zeker niet de volledige Herman Brood, eerder een half Brood. En dat moest nou juist iemand overkomen die liever ‘een heel Brood in Holland’ was ‘dan een half Brood in de States’. Anderzijds kun je wel zeggen dat hij ook als kunstenaar nu volledig legitiem is verklaard en dat Van Twist van Herman in elk geval wel een heel Brood – of moet ik zeggen Broodje - heeft gemaakt (alleen de blauwe vleugel is gevuld met zijn werk, terwijl hij toch bijzonder productief was). Jammer is dat je die schilderijen, zeefdrukken en andere producten al overal in Nederland kunt genieten. Ik ben benieuwd wie daar nog apart voor naar het museum gaat.