Aangekomen in de Oosterpoort, bleek het bij Spinvis in de kleine zaal al afgeladen vol. Een probleem dat zich kort daarna ook bleek voor te doen bij de dancerockband zZz in de hippe binnenzaal, waar na zZz vooral modieuze minimal techno te horen was. Om nog maar te zwijgen van de combinatie zZz en De Jeugd van Tegenwoordig, die in één van de kleinste zaaltjes op de eerste verdieping neergezet was. Waarom? De deur bereiken was al moeilijk, naar binnen proberen te komen moet levensgevaarlijk zijn geweest. Terwijl veel mensen teleurgesteld afdropen uit de grote zaal, omdat Popprijswinnaar Within Temptation niet kon optreden vanwege de recente bevalling van de zangeres, en daar dus ruimte zat was bij het optreden van Eboman; kent u hem nog? De in 1996 zwaar gehypte en daarna in de vergetelheid geraakte beeld- en geluidsknutselaar gaf wel een erg goed optreden, waarin hij nummers en videoclips van alle twintig winnaars van de Popprijs aan elkaar mixte en scratchte. Het tweede optreden van De Jeugd van Tegenwoordig, in de foyer, was in tegenstelling tot hun optreden met zZz wel goed bereikbaar. Terwijl De Jeugd wel een degelijk optreden weggaf. Ze wisselden melige Beastie Boys-achtige nummers af met waar Nederlands cultuurgoed: gabber. Door de drukte aan het begin van de avond zat er niet veel anders op dan een kijkje nemen in de kelder, waar vaak het meest verrassend wordt geprogrammeerd. Dat was deze keer ook zo. Op het podium stonden vier jongens, waarvan een paar met George Michael-baarden, gekleed in gekleurde T-shirts waar hun naam op stond. De zanger heette Jori, de band Amigos Electricos. Omdat de zanger aanstellerige schouderbewegingen maakte en op hoge toon Nederlandse teksten zong, leek het even alsof we met de troubadours van Abel te maken hadden. Ware het niet dat na de eerste noten bleek dat de zanger werd begeleid door enthousiast gespeelde, aanstekelijke skateboardpunk. Waar zij het over hadden bleef een raadsel, omdat de Nederlandse teksten onverstaanbaar waren (het enige verstaanbare woord van het optreden was 'hypocriet'). Het geluidsprobleem deed zich ook voor bij de Zwolse rappers Jawat en Opgezwolle. Misschien dat Jawat, door veel kenners van te voren getipt als hoogtepunt, mede daardoor in de eerste helft van zijn show de hooggespannen verwachtingen niet waar kon maken. Hij kon zich revancheren met een gastoptreden bij Opgezwolle, dat het slotoptreden in de grote zaal verzorgde. Hier bleek de onverstaanbaarheid een minder groot gemis, aangezien de ene na de andere partij vette beats uit de speakers rolde, de raps fantastisch flowden, en de Zwollenaren tussen de nummers door als volleerde cabaretiers het publiek met braniepraatjes uit de tent lokte. Buitengewone klasse en met afstand het hoogtepunt van de avond. Presentator Chiel Beelen sprak van het beste hiphopoptreden in 20 jaar Noorderslag en dat lijkt niet overdreven, met de optredens van de Amsterdammers Ali B. en Lange Frans en Baas B. vorig jaar in het achterhoofd. Waar de teksten van Opgezwolle ook over mogen zijn gegaan, het waren vast geen pathetische teksten over de politieke cultuur van Nederland, zielige kindjes in de derde wereld of de koningin. Dit jaar werd echte hiphop bedreven! zZz speelden in de eerste uren van het festival in elk geval twee goede nummers, maar door de verdrukking was uitwijken naar de CBK-zaal voor 'Nederlandse impressionisten' een betere optie. Met het baanbrekende werk en grote succes van Spinvis is de weg vrij voor de literaire Nederlandse muziek. Meindert Talma begon met een indrukwekkende show van verhalen en rauwe bluesrock. De verhalen vormden een perfect samenspel met de dromerige beelden van mediakunstenaar Jan Klug. At the Close of Everyday speelde ook prachtige luisterliedjes. Het bleek een wolf in schaapskleren voor het onfeilbare Woord van God. Het klonk gelukkig niet als christenrock, en publiek luisterde ademloos. Dit in tegenstelling tot de uit de hand gelopen gekte bij het Limburgse D'r Sjaak: Rammstein met Limburgs accent en lullige dansjes. Knallende rock en ingenieus samplewerk: het podium was te klein voor deze mannen. De rust keerde terug bij de eenmansformatie Mondo Leone, die oreerde over hoe smaak in de loop der tijd kan veranderen. Ter illustratie, voerde hij met enige terughoudendheid aan dat hij ooit deel uitmaakte van Toontje Lager, de hitformatie uit de jaren tachtig. Iets wat hij heden ten dage, met nadruk, nooit meer zou doen. Nu heeft hij zich bekwaamd in de kunst van het verhalen vertellen en laat hij zich begeleiden door muzikanten op videoschermen om zich heen. Het publiek hing aan zijn lippen. In de binnenzaal speelde de laptop- en synthformatie Le Clic semi-live en met MC's zeer vermakelijke en effectieve minimal, die goed werd ontvangen door het pillenslikkende deel van het Noorderslagpubliek. De band werd gevolgd door een hele goede dj-set van Amsterdammer Lauhaus. En hoewel techno al vaak dood is verklaard, de dj's Darko en Shinedoe rondden het programma af met degelijke, strak gemixte technosets die aantoonden dat de muziek nog steeds garant staat voor een goede avond dansen. En toen, na drie enerverende nachten muziek, was de koek op. Pfff...