Groningen zet zichzelf goed op de culturele kaart met dit cross-over festival. Clash is het slotfeest van theaterfestival Jonge Harten, en heette eerder Art Party. Vorig jaar was de naam veranderd in Clash en werd het feest voor het eerst in de Oosterpoort gehouden. Het doel van Clash is om jongeren in aanraking te brengen met cultuur, door middel van iets wat de meeste van hen aanspreekt: dance. Deze opzet blijkt te werken, want er waren een heleboel jongeren aanwezig die niet alleen uit hun dak gingen op de dansvloer, maar ook even een kijkje namen bij een theater- of dansvoorstelling. Je kwam niet binnen zonder dat ook het kleinste tasje goed geïnspecteerd werd. De boodschap was duidelijk: hier geen gedonder. Het werkte wel, want de sfeer was de hele avond erg ontspannen, in tegenstelling tot de beklemmende en opgefokte sfeer die steeds meer de overhand lijkt te nemen in sommige uitgaansgelegenheden in de binnenstad. Wat bij aankomst al duidelijk was, was dat de organisatoren zichzelf serieus nemen en niet alleen een programma met grote namen neerzetten, maar ook groots uitpakken qua vormgeving en licht. Rechts van de ingang was een gebied afgezet waar je kon rolschaatsen. Thee J Johanz zorgde voor de goede rolschaats-begeleidingsmuziek en had er zichtbaar lol in. De mensen aan het begin van de avond leken over meer talent te beschikken dan degenen die later de rolschaatsen aantrokken. Dit had zeer waarschijnlijk te maken gehad met het stijgende alcoholpromillage in het bloed van de meeste gasten. Om negen uur begon de dansvoorstelling Please Don't Touch The Parrot van United C, waarin verschillende vrouwen samen één vrouw spelen. De laatste tien minuten lieten zien dat het een indringende voorstelling moet zijn geweest. Nadat alle balletschoentjes van de vloer waren geraapt, was de beurt aan Krause, een lokale act van een iets andere orde. Krause, het alter ego van de Groningse Suzanne Clermonts, zorgde voor een portie stevige live electro met lekker nonchalante vocalen. Op het podium stonden een aantal synths en een laptop, en af toe beukte ze op haar gitaar. Het geluid was goed, de bassen lieten de onderbuikjes lekker trillen. Het uit België afkomstige Goose was één van de weinige bands dit jaar. Ze weten een goede balans te vinden tussen het band- en het dj-concept. Het is duidelijk te horen dat ze goed naar Soulwax geluisterd hebben. De mensen kwamen massaal de dansvloer op en gingen lekker uit hun dak. Vervolgens trad Goose’s landgenoot Dr. Lektroluv aan. Die zorgde wederom voor een polonaise van doorlopende bassdrums, zodat de massa bleef hossen. Dat bleef men doen bij het optreden van Audio Bullys, dat iets later de grote zaal onder zijn hoede nam. Het duo deed een dj-set, waarin ook remixes van hun hits voorbij kwamen. Dat was wel prettig, want daarmee lieten ze duidelijk horen dat ze de Audio Bullys zijn. Voor een bezoeker die niet echt in de scene zit, kan het namelijk nog wel eens moeilijk zijn om de ene act van de andere te onderscheiden. Voor de mensen die het meer op urban en drum-'n-bass hebben, was de binnenzaal de plek om te vertoeven. Hier draaiden Teebee en Black Sun Empire hun stuiterende drum-'n-bass, terwijl Kubus, Jawat! en Low Pro het urban gedeelte voor hun rekening namen. Naast de dance-acts, bands, toneel- en dansvoorstellingen waren er ook nog een aantal performances en multimedia-installaties. Deze vielen goed in de smaak bij de bezoekers. Het is ook altijd leuk om tegen onverwachte dingen aan te lopen, zoals een hoekje waar je je zesde zintuig kunt ontdekken of met de Clipfanger je eigen clip kunt maken, die ook direct werd uitgezonden. En dit was nog niet eens de helft van wat er allemaal te doen was, zaterdagavond...