Paradiso, Amsterdam. We schrijven 21 oktober 2005. Een jaar eerder heeft Finn Andrews de voltallige bezetting van zijn band The Veils ontslagen. Vreemd, aangezien het debuutalbum The Runaway Found lovende kritieken ontving van zowel pers als publiek. Die avond in Paradiso is Andrews terug, mét nieuwe bezetting en de opnamesessies voor album nummer twee gepland. De band klinkt enigszins twijfelend en rommelig, maar de potentie van de nieuwe nummers is duidelijk te horen. Vera, Groningen. We schrijven 9 april 2006. The Veils beginnen aan een kleine clubtoer door Nederland, die buiten Groningen ook Nijmegen, Utrecht, Eindhoven en Rotterdam aandoet. De Nederlandse band Swelter mag opwarmen en faalt daar jammerlijk in met een set nummers die allemaal hetzelfde klinken en een eentonig, zompig ritme hebben. Dan maar afwachten of we het van het hoofdprogramma zelf warm gaan krijgen. In vergelijking met het concert van vorig jaar in Paradiso klinkt de band zelfverzekerder en qua geluid voller. Zowel Andrews als de toetsenist betreden het podium met een karakteristieke grote hoed. The Valleys Of New Orleans wordt ingezet; een door een piano gedragen nummer uit de periode van het eerste album. Je zou verwachten dat een band na een lange afwezigheid enigszins knallend wil beginnen. The Veils kiezen voor de tegenovergestelde benadering. De zaal valt stil en wat volgt is een prachtige uitvoering, naast de piano begeleid door subtiele bas, gitaar en drums. Vervolgens Life Is Sweet, een nieuw nummer. Het swingt, scheurt, rockt en geeft goede hoop voor de kwaliteit van het aanstaande album. Overigens is Andrews opvallend goed bij stem, beter dan in Paradiso vorig jaar. Hij meldt dat de opnamesessies voor het nieuwe album onlangs in Los Angeles zijn afgerond. Nummers van het debuutalbum, zoals The Wild Son en The Tide That Left And Never Came Back blijken nog steeds prachtige nummers, die niets aan kwaliteit en urgentie hebben ingeboet. Verder weet Andrews zijn nieuwe songs prachtige titels mee te geven zoals Advice For Young Mothers To Be, Jesus For The Jugular en Night Thoughts Of A Tired Surgeon. Stuk voor stuk nummers met een breed spectrum aan invloeden: blues, pop, rock, jazz, poprock, het komt allemaal voorbij. Naarmate de show vordert, komt ook Andrews meer los. Eerder verontschuldigde hij zich nog voor eventuele foutjes bij het spelen van de nieuwelingen. Nu schreeuwt hij, snikt, blèrt en rockt, en alles met een diepgewortelde passie voor zijn eigen muziek. Hij komt op als een schuwe, ietwat verlegen jongeman, maar ontpopt zich gaandeweg de show tot een niet te ontkennen talent met een gave voor prachtige teksten en mooie nummers. Ook heeft hij zich na het ontbinden van de originele bezetting van The Veils, andermaal omringd met muzikanten die zijn muziek prachtig ondersteunen. Iedereen is goed op elkaar ingespeeld en ze lijken er nog lol in te hebben ook. Het mag duidelijk zijn dat Finn Andrews met zijn Veils een missie heeft. Als het in dienst van die missie is, is hij in staat een voltallige band op straat te zetten en voor zijn nieuwe album een nieuwe band te formeren. Een groot talent dat, als we vanavond als maatstaf mogen nemen, de hooggespannen verwachtingen voor ‘de altijd moeilijke tweede’ deze zomer moeiteloos gaat inlossen.