Killing Joke, één van de grootste Engelse postpunkbands, is na 25 jaar nog steeds actief. Ze maakten twee jaar geleden, met hulp van Dave Grohl, een indrukwekkende doorstart na hun uit 1994 stammende album Pandemonium. Eerder dit jaar kregen ze met een indrukwekkend optreden Parkpop al plat. Zal dit ook gebeuren in de Oosterpoort, een zaal die minder geschikt lijkt voor een optreden van dit kaliber dan een zaal als Vera? De Britse band Tribazik staat in het voorprogramma. De vier uit Londen afkomstige jongens maken progmetal zoals System Of A Down dat doet, maar dan een stuk minder overtuigend en opwindend. De zaal vult zich dan ook voor niet meer dan éénderde. Een andere reden waarom het optreden totaal niet aanslaat, is het gebrek aan licht. Het podium is helemaal donker. Foutje van de technici of wil Tribazik niet de aandacht afleiden van Killing Joke? Het is in elk geval wel jammer dat er niets te zien is, aangezien dat het enige is wat het optreden nog zou kunnen redden. Het geluid maakt namelijk ook weinig indruk. De zang verdrinkt in een geluidsmuur die overeind wordt gehouden door de drums. Die drummer is echter wél geweldig. Het voorprogramma had hier beter kunnen worden vervangen door één lange drumsolo. Dan komt de band waar iedereen op heeft zitten wachten, en opeens stikt het in de zaal van gescheurde spijkerbroeken en baarden. Daar staat Killing Joke, met als opvallendste verschijning Jaz Coleman, de beschminkte voorman. Coleman staat gedurende het hele concert maniakaal (als Ozzy Osbourne, maar dan high van de muziek) met zijn armen te bewegen. Hij gaat volledig op in de muziek en lijkt, mede door de amict (onderdeel van traditionele priesterskledij, ms) om zijn hals op een sjamaan die, in trance, zijn volgelingen wil bezweren hetzelfde te doen. Opvallend is dat er zo weinig jongeren bij het concert zijn. De muziek die Killing Joke maakt is misschien niet modern, maar wel tijdloos. Wanneer je de oude kop van Coleman er niet bij zou zien, zou hier een jonge, Britse band kunnen spelen die is aangestoken door Millionaire en Nirvana. Hoewel de band erg goed speelt, wil de zaal maar niet echt loskomen. De stramme noordelijke punkers willen wel een béétje bewegen, maar een moshpit zit er echt niet in. Ondertussen speelt de band onverstoorbaar verder. Niet gehinderd door het gebrek aan enthousiasme van het publiek. Dit ligt overigens niet aan de band, die staat als een huis. En Coleman doet er alles aan om het publiek in dezelfde extase te brengen als hijzelf. Het tekent de professionaliteit van de mannen. Ze spelen strak en gaan puur voor de muziek in plaats van de ego’s. Dat je met een stokoude voorman te maken hebt is aan het eind van het concert overigens goed te merken. De vermoeidheid is van zijn gezicht te lezen als hij het laatste nummer van de toegift aankondigt. Al met al was het een erg goed concert van deze oudgedienden. Het is jammer dat zo weinig jongeren deze band kennen, omdat het zeker geen ouwelullenmuziek is en de band wel degelijk wat toevoegt aan de huidige scene.