Betonmortel, kango’s, wasbenzine, parketschuurmachine’s. Dat is de taal die ik spreek, momenteel. Ik eet al weken voornamelijk bij bouwmarkten of op het station, waar ze tegenwoordig ook broodjes falafel verkopen. Dat is dan opeens een opsteker. Ik verkeer in een levensfase waarin je het gevoel krijgt dat je wordt geleefd. In het weekend draaien, doordeweeks werken en klussen aan het onlangs aangeschafte huis, waarin een redelijk grote en goed geïsoleerde studio moet komen. Allemaal leuk, maar veel. Heel veel. Het is dan een onbeschrijfelijke ervaring om tegen middernacht thuis te komen, alle mailtjes betreffende onze site te beantwoorden en even te lezen wat er gebeurt en geschreven is, en vervolgens zo’n fraaie doos van dertig bij dertig open te maken. Vandaag ben ik namelijk bij het postkantoor langs geweest, om mijn plaat op te halen. Gekocht via eBay. Daar was ik eerder meer mee bezig: ik had altijd wel een stuk of tien biedingen uit staan in mijn sniper (programma dat automatisch op laatste moment biedt). Maar ook daar heb ik door de aanschaf van mijn huis geen of weinig tijd meer voor. Mijn beeldschermverslaving wordt nu bovendien ook gevoed door een nieuw troetelkindje: 3Voor12Groningen. Toen ik een mailtje kreeg dat de plaat van Einzelgänger werd aangeboden op eBay, moest ik wel reageren. En ik won, voor slechts vijftig dollar. En nu ligt hij op mijn draaitafel. De cd-rip hiervan heb ik vele malen gehoord, maar de originele plaat klinkt toch vele malen beter. De elektronische klanken van Giorgio Moroder, de man achter Einzelgänger, en later degene die met zijn electrodisco één van de grondleggers van de hedendaagse dance werd, die klanken van hem komen bijna over als de intelligent dance music van nu. Helemaal zijn tijd vooruit. Maar de plaat was geflopt en Moroder wil er zelf ook niets meer van weten. De vocoderstemmen vindt hij nu maar gedateerd, wat overigens meer over Moroder zelf zegt, want vocoders zijn weer in als nooit tevoren. De rust die mij overvalt, wanneer ik luister naar deze vergeten plaat in de popgeschiedenis. De sfeer die mijn oude woonkamer binnendringt. Eindelijk even uit de wereld van stutten en draad aanbrengen in beton, leidingen zagen en isofix met rockwool combineren tussen regels en op gipsplaten. Even uit het ritme van werken van negen tot twaalf ’s nachts en even alleen met Einzelgänger. Fantastisch. ‘Ich bin allein’, zingt hij op de plaat. Het was nog voor het succes met Love To Love You met Donna Summer, nog voor de softdisco, de hi-energy, voor Franky Knuckles muziek van Moroder’s soloplaat E=MC2 draaide in de Warehouse. Hij was nog jong en experimenteel, en legde onbewust de fundamenten van iets moois. Iets waarin ik kan wonen, meer dan in mijn huis of waar dan ook. Tot nu toe heb ik de Einzelgänger een beetje voor mijzelf gehouden, omdat ik het niet zou kunnen verdragen dat iemand deze plaat, waar ik al eeuwen op wacht, zomaar voor mijn neus vandaan zou snaaien. Nu ik ‘m heb, wil ik het wel doorvertellen: Einzelgänger staat op eenzame hoogte. In de ijle lucht daarboven vergeet ik even dat ik nog maar kort kan slapen omdat morgenvroeg, zeer vroeg, de grondoverschotten worden afgevoerd om ruimte te maken voor het betonstorten, ter fundering van mijn huis. Einzelgänger is de ongeziene fundering van de house, onzichtbaar onder de grond, maar van groot belang.