In het voorprogramma staat een bandje uit Zweden, The Tiny. Er is overigens maar één lid van The Tiny vanavond. Ellekari Larsson. Een stuntelig meisje dat met haar zenuwachtige opkomst doet vrezen dat dit wel eens een heel slecht voorprogramma zou kunnen worden. Maar niet is minder waar! Ze speelt de sterren van de hemel. De stem van Björk, het pianospel van Amanda Palmer (The Dresden Dolls) en de charme van Kimya Dawson (dat sullige meisje van The Moldy Peaches). Al deze factoren samen zorgen voor een prachtig optreden dat geen moment saai wordt. The Tiny verdient het om door te breken in Europa! Een half uur later komt de koningin van de luisterliedjes het podium op: Ane Brun. Op het podium staat ze haar mannetje. Ze straalt, anders dan haar voorganger, zekerheid uit. Dit uit zich ook in haar liedjes, die altijd krachtig blijven. Hoeveel verloren liefdes en sombere buien er ook in verwerkt zitten. Ze heeft één groot voordeel: ze hoeft de mensen niet aan het deinen te krijgen. Iedereen zit netjes in een stoeltje en geniet van het optreden. Het nadeel is dat de show nooit echt opwindend of verassend wordt. Ane staat alleen of samen met Ellekari Larsson en een andere achtergrondzangeres op het podium en zingt haar liedjes. Niets meer en niets minder. O ja, er is nog één liedje met een banjo. Nou is het misschien wel erg veel gevraagd om van een singer-songwriter te verwachten dat zij meedeiners schrijft. Maar een beetje dynamiek en power is nooit weg. Haar liedjes blijven prachtig, maar de kleine zaal van de Oosterpoort is net iets te groot voor de ingetogen muziek van de Zweedse. Afgezien van het grote aantal bezoekers, zou het optreden misschien beter tot zijn recht komen in een café als de Spieghel. Als het optreden na de tweede toegift is afgelopen, loopt iedereen moe maar voldaan de foyer in. Het was namelijk een prachtig optreden. En dat het geen verassingshow werd, is eigenlijk ook geen probleem. Feit blijft, dat het prachtige liedjes waren die met veel overtuiging gebracht werden en op het podium overeind bleven. En het is natuurlijk ook wel eens fijn om zónder ‘de piep’ je nest in te duiken. Na het concert schoot Matthijs Ane Brun nog even aan voor een paar vragen over toeren en de nieuwe cd Duets waarop ze samen met andere artiesten nummers van die artiesten speelt. Dit is niet je eerste keer in Nederland toch? “Ik ben hier al een paar keer geweest (ze kijkt vragend naar de man van Plato die haar helpt de cd’s te verkopen). Toch zeker drie keer. En ik heb ook nog op een aantal festivals gestaan.” Is dit het laatste optreden van deze tournee? “Ja, hierna ga ik naar huis, even uitrusten, en daarna ga ik direct weer op tournee met A-ha in Engeland. En daarna ga ik kerst vieren. Ik toer niet zoveel, omdat ik mijn stem moet sparen.” Je hebt een nieuw album uit. Duets, hoe was het om hieraan te werken? “Het was echt heel erg leuk. Het is een album waarop ik duetten zing met andere artiesten. De meeste nummers zijn ook geschreven door deze artiesten. Er staat onder andere een nummer op met Ron Sexsmith.” In Nederland heb je inmiddels een flinke status opgebouwd. Hoe zit dat eigenlijk in je thuisland, Zweden? “Ik zou niet weten hoeveel platen ik daar heb verkocht. Het zullen er wel redelijk wat zijn. Mijn concerten zijn eigenlijk altijd uitverkocht.”