Vroeger toen ik nog bij mijn ouders in Winschoten woonde, fietste ik elke warme dag naar de Beersterkoele (geloof ik), om daar jointjes te roken en te zwemmen. Aan het stuur van mijn degelijke herenfiets hing een kleine mono radiocassetterecorder. Geld voor een echte gettoblaster had ik niet. Een heel seizoen lang luisterde ik bijna alleen maar naar een bandje met aan de ene kant een experimentele plaat van Keith le Blanc, ‘Major Malfunction’, die ik echter al snel consequent doorspoelde om weer terug te komen bij het begin van mijn geliefde L.A. Beats electroverzamelaar. ‘Ohw, rockberry, rockberry, jam, jam, jam, jamjam’, zongen hitsige vrouwen over een funky geprogrammeerde drummachine en ik voelde mij God in Egypte. L.A. Dream Team, World Class Wrecking Crew, Egyptian Lover, Surgery... inmiddels heb ik bijna alle originele platen, want ik kan nog steeds niet genoeg krijgen van die sexy electro uit de periode 1982-1984. In dezelfde tijd werd in Italië unieke experimentele disco gemaakt. Het was de speeltuin van wat later Italo werd genoemd, de soms bijna kinderlijk naïef blije muziek die bij de meeste mensen alleen maar associaties oproept met de meest commerciële varianten die hier net de hitparade bereikten. Maar er is zoveel meer! In Den Haag heb je Radio Stad Den Haag en die is tegenwoordig weer net als toen te beluisteren, maar nu op het internet. De underground is te horen bij C-B-S, waar ze veel fantastische elektronische muziek uit het begin van de jaren tachtig mixen met spiksplinternieuwe dingen. Ik ben er trots op dat ze zelfs met enige regelmaat een paar nummers van mijn Superchique-outlet (met zangeres Ingeborg Oosterhuis) draaien. Fantastische underground die wereldwijd beluisterd wordt en heel veel goeds doet voor het culturele klimaat in Nederland en daarbuiten. Overal wordt C-B-S als referentie genoemd, en in de playlist staan is al bijna even cool als wanneer je vroeger werd gedraaid op WBMX, het radiostation dat de basis vormde voor het ontstaan van Chicago house in de vroege jaren tachtig en waar ze ook veel electro-Italo draaiden. Via een Griek vernam ik van een Italofeest in Tynaarlo. Shit, dat ligt toch op tien minuten rijden van Groningen, bij dat meer waar ik vroeger clandestien nudisme bedreef met mijn toenmalige schatje? Tynaarlo klinkt buitengewoon sexy in mijn oren, en het is vooral buitengewoon dichtbij. Het was een zondagavond en de Italiaanse superster (dat waren ze allemaal in die Italotijd) Miko Mission ging live optreden! Ongelofelijk, want hij heeft de Milaanse scene meegemaakt vanaf het eerste uur en is dus nog steeds te porren voor een avondje klassiekers meezingen met een back-up tape, hier bijkans overstemd door het luidkeels meezingende publiek. Overal kwamen ze vandaan. Noren, Grieken, Hagenezen, Duisters, Spanjolen, het was ongekend, zeker omdat het publiek dat voor de Italo kwam niet veel meer dan honderd man bedroeg. Organisator Sander van der Wal wil ook niet anders, hij wil het graag klein houden. Voor geld heb je ook sponsors, en zo kwam een bevriende lasershowverhuurder nog even duizend eurootjes doneren voor de avond begon. De nog jong ogende sponsor houdt ook van Italo. De mensen waren blij en uitgelaten. Overal gesprekken over waar je vandaan kwam en als er door een ongelukkige dansbeweging een druppel bier uit je glas werd geslagen werd er meteen bijbesteld, ook al protesteerde je. Wat een ongelofelijk positieve vibe! Ik werd meteen de kleedkamer ingetrokken om nog even te praten met Miko Mission (tegenwoordig zanger van de coverband Miko Band, waarmee hij op verzoek ook nog oude Miko Mission krakers speelt). Hoe het kwam dat Italië zoveel bijzondere electrodisco maakte in het tijdperk 1981–1984? “Het was een ongelofelijk creatieve tijd. Iedereen richtte studio’s in en ging bezig.” De muziek was hoofdzakelijk voor de eigen Italiaanse markt bedoeld en werd soms alleen maar uitgebracht ter promotie van een disco of dj. Het was kleinschalig, creatief en op dat moment het speerpunt van de nieuwe elektronische dansmuziek, die door radiostations in Chicago werd opgepikt en de basis vormde voor het ontstaan van de house. De platen die niet verkocht werden, zijn vernietigd (iets met belasting) en wat over is gaat regelmatig voor meer dan 200 dollar per plaat over eBay. Ultiem verzamelvoer door de kleine oplages, maar soms ook echt oprecht vreselijk mooi en zo verbazend vernieuwend voor die tijd! De enthousiaste presentator Marcello kondigde Miko Mission aan met de woorden ‘We Are Making History Tonight’. En zo was het. De inmiddels niet meer glad en strak geknipte, maar langharige, als een rocker ogende Miko wist de handen van de enthousiastelingen het hele optreden lang in de lucht te houden. Soms kenden de fans de teksten nog beter dan hijzelf, zoals in de op speciaal verzoek nog eens opgevoerde bewerking van Bowie’s ‘Starman’ (hij was en is groot fan van Bowie), maar dat mocht de pret niet drukken. Er heerste zoveel positieve energie dat het ons bijna teveel werd. Grootse momenten waren het, maar tegelijk zo heerlijk klein en exclusief. Het was voor mij een zeer bijzondere ervaring om even in de teletijdmachine te stappen bij History, die een zaal heeft die met haar ouderwetse futurisme oogt als een hippe vroege jaren tachtig disco in Rome, Milaan of Rimini. En History bleek in die tijd (andere naam, andere eigenaars) ook al DE plek in het noorden te zijn geweest waar de import uit Italië werd gedraaid. Je maakt wat mee, en dat allemaal in je eigen achtertuin. Deze avond heeft bij mij en de vrienden waarmee ik daar was, absoluut geschiedenis geschreven. Eigenlijk wás het gewoon geschiedenis, een fantastische trip met de teletijdmachine. Voor ons was het een GROOTSE ervaring die we niet snel zullen vergeten.