De avond begon met de rock’n’roll van Ginger Likes. Het viertal ondervond enige hinder van het verkeerde afgestelde geluid in de Kleine Zaal, maar trok zich hier professioneel maar weinig van aan. Toen de geluidsproblemen voorbij waren leek het beste er echter wel vanaf bij Ginger Likes, dat erg haar best moest doen om niet te vervallen in rock-cliché’s. Het Kiss-spijkerjasje van de prima zingende zanger/gitarist zei veel over de richting waarin het publiek Ginger Likes moest zoeken. Het slotakkoord van het kwartet was stukken beter, met een bassist die ook sterk bleek als achtergrondzanger. De rol van de tweede gitarist was minder duidelijk, aangezien zijn gitaarspel moeilijk te horen was en het contact met de rest van de band ontbrak. Bij de naam Gritlock dacht men aanvankelijk nog aan een metalband, maar verrassend genoeg speelde het trio aangename pop/rock met interessante arrangementen die misschien meer pasten in een grotere bezetting. Dat de heren van Gritlock er plezier in hadden, straalde er wel vanaf, hoewel de zanger/gitarist zich soms wat afzonderde van de ritmesectie, die zichtbaar veel lol had in het spelen. De band laat zich qua sound goed vergelijken met een band als Wyatt. Dat zelfs de hardere nummers nog vrij lief aandeden, zal Gritlock uiteindelijk de das om hebben gedaan. De eerste band die echt knalde was The Elizabeth Knowhow, dat het al eerder probeerde onder de naam Sunya. Anno 2005 is de zanger verdwenen en maakt The Elizabeth Knowhow erg groovende wiskundige funkmetal, met een lading aan breaks en ritmewisselingen, die door het publiek goed werden ontvangen. Zanger/bassist Florian Wolff kon niet over het hoofd worden gezien en het strakke samenspel van het trio was een verademing. De overmacht aan technisch vermogen was ook één van de kritiekpunten die de jury gaf, oordelend dat de hoeveelheid informatie soms teveel was en er te weinig ruimte was voor ‘het liedje’ om zich te tonen. De onderlinge chemie echter is duidelijk aanwezig en de band doet niet onder voor finalist Them Apples. Plastic Halo was qua sound uit een heel ander hout gesneden dan de voorgaande bands. Het jonge viertal bracht hun britrock à la The Sheer met erg veel enthousiasme en joligheid op het podium. Halverwege de set wisselde de gitarist voor een nummer van instrument en ramde op een op de grond liggend orgel, bij gebrek aan een standaard. Wat Plastic Halo bracht rammelde erg lekker en de aanstekelijke songs werkten bij het toegestroomde publiek. Het plezier en de attitude van schaamteloosheid werden door de jury gewaardeerd, maar de band moet waken dat de joligheid niet de overhand gaat krijgen. Door het wegvallen van Tommy trashed Sally mochten de heren van Steel hun opwachting maken in hun eerste optreden ooit. De meegebrachte uitzinnige fans konden niet verhelpen dat de show nog niet erg stond en de band nog zoekende is naar een eigen geluid. De zanger beschikt over een prima stem, maar er dient geschaafd te worden aan zijn microfoontechniek, aangezien de zanger pertinent over de microfoon zong, in plaats van het ding op te vreten. Waar het ‘m verder aan schortte was het contact met het publiek, dat veel beter kon. Maar met staal leg je bruggen, en er is zeker mogelijkheid voor Steel om te groeien. Na lang en intensief beraad en een beslissende stemming oordeelde de vijfkoppige jury dat het technisch vernuft van The Elisabeth Knowhow het aflegde tegen de jonge honden-mentaliteit van Plastic Halo, die we op 24 juni terugzien in de Grote Zaal van Simplon, naast Tricks of Shade, The Prefunktery Sniff en Them Apples. Er volgen nog twee voorrondes, in Veendam (27/5) en Winsum (28/5).