In de H.L. Wichersstraat, een ‘vergeten’ straat in de Oosterpoortwijk staan de twee gele deuren, die menig Groninger muzikant wekelijks toegang verschaft tot Het Viadukt. Het ruime pand onder de Ringweg kent een lange historie. “Begin jaren ’80 diende het als een soort buurthuis annex sporthal, waarna het werd overgeleverd aan zijn lot en junkies hun intrede namen.” zegt Sieto Kiewiet, sinds 1991 werkzaam voor Het Viadukt. Het pand met bijnaam ‘De Bunker’ was een beruchte dealplaats voor soft- en harddrugs, tot er in 1984 vanuit zowel de muziekwereld als de gemeente als de straatbewoners stemmen opgingen voor een nieuwe invulling. Een stemming in de H.L. Wichersstraat stelde het plan voor een Popcentrum boven dat voor een sporthal. Met enkele oefenruimtes en een studio hield beheersorganisatie Stichting Popburo het tot aan 1989 vol, waarna Stichting Het Viadukt het stokje overnam. Zestien jaar later is Het Viadukt in oppervlak de grootste oefenruimtecomplex van Nederland. “Straks hebben we ook weer de meeste ruimtes”, zegt Kiewiet. In Utrecht en Amsterdam staan twee concurrenten wat grootte betreft, maar gesteund door een subsidie van €45.000 gaat er de komende tijd weer worden bijgebouwd. Gelauwerde Groninger bands van het moment zoals Onakentona en Planet Orange vinden in het Viadukt hun muzikale broedplaats. Naast oefenruimtes heeft Het Viadukt ook een studio en kunnen muzikanten uitpuffen aan een bar, direct bij de ingang. Het Viadukt begon met vijf oefenruimtes, die in de loop der tijd beter geoutilleerd raakten en zich gaandeweg vermenigvuldigen. In 2002 kwamen er meer ruimtes bij en een kantoor annex werkplaats bovenin de oude Grote Zaal. En dan is er nog niet eens gesproken over de vier nieuwe ruimtes die daar tegenover komen. Van de zaal zal straks weinig meer overblijven. Waar nu nog het podium staat zullen de beoogde vier nieuwe ruimtes worden gebouwd. Een vervelend obstakel is de immer onduidelijke invulling van de gemeente Groningen wat betreft een fietspad, dat door het pand heen zou lopen. Omdat de gemeente twee jaar niet helder is geweest, is er de afgelopen twee jaar niet veel gebeurd aan uitbreiding. Sieto: “Ook Manfred (Hundread Sound Company, red.) gaat weer uitbreiden en aan de Koningsweg komen ook nieuwe oefenruimtes waar ongetwijfeld bands hun intrek zullen gaan nemen.” Dat menig Groninger muzikant met enige lyriek spreekt over de sfeer in Het Viadukt kan het duo zich voorstellen, hoewel de bescheidenheid de boventoon voert. Sieto: “Ik kan me onmogelijk inbeelden wat het voor de meeste muzikanten is hier, omdat ik hier elke dag zit. Wel merk ik dat het onderlinge contact erg goed is, hier. Men praat met elkaar aan de bar, gaat bij elkaar buurten in de oefenruimtes, er wordt geluisterd aan de deur. Zodoende is het voor bands die met vertrekkende leden zitten ook gemakkelijk nieuwe te vinden.” Edwin Pot voegt toe: “Er oefenen hier meer dan 100 bands, het is een ware kruisbestuiving.” Pot werkt nu tien jaar als beheerder in Het Viadukt en heeft het nog steeds naar zijn zin. “Er wordt hier zo ongelofelijk veel muziek gemaakt en dat zal ook nooit ophouden hier.” Sieto: “De scene in Groningen is altijd levendig geweest. De laatste paar jaar merk je uit de beleidsvorming wel een soort terughoudendheid, maar dan komt er uit de scene zelf wel weer meer energie. Het is een golfbeweging. De Walrus programmeert alweer een tijd bands en laatst wilde ik in De Kar kijken wat er speelde en was het stampvol. Dat soort initiatieven houdt de muziek hier levend, mensen willen weer bandjes kijken en dat is een hele tijd niet zo geweest.” Waarom er geen aansluiting is met het westen en Groninger bands nauwelijks meer landelijk succes hebben, wijt Sieto aan het gebrek aan ‘een managementlaag’ in Groningen. “Er loopt hier meer dan genoeg talent rond, maar het schort ‘m misschien aan zakelijkheid. Wat dat betreft is Groningen wel een eilandje.”