Het is moeilijk om de vinger te leggen op de oorsprong en grenzen van de postrock. Het genre reikt van dromerige soundscapes tot ingewikkelde structuren van vele decibellen, beide met of zonder zang. Een bepaalde sfeer of meeslependheid lijkt de gemene deler. Slint staat bekend als een vroege postrockband, terwijl Mogwai en Godspeed You! Black Emperor deze stijl een zetje in de rug gegeven hebben. Vanuit de omvangrijke scene zelf is het knokken om boven de rest uit te steken. Optredens in kleine zaaltjes met een beetje naam die een mogelijkheid tot doorgroei bieden zijn dan zeer welkom. Zo bood Vera Downstage deze avond twee Zweedse acts een kans om zich te bewijzen. Once We Were leek dit niet helemaal voor elkaar te krijgen. Met vier man en een violiste sponnen ze langgerekte soundscapes die door Sigur Rós geïnspireerd leken. De perfecte soundtrack voor ons winterse landschap leek even vorm te krijgen, maar uiteindelijk bleef het net zo op de vlakte als een ondergesneeuwde akker. Met de ogen dicht werd het boeiender. De muziek leek prima geschikt voor op de koptelefoon op een luie zondagmiddag. Sporadische hulp van een kleine xylofoon en de violiste gaven soms een aparte tint aan het geheel, maar het was niet genoeg om Once We Were een eigen gezicht te geven. Met Scraps Of Tape vond er een overschakeling plaats. Bevonden we ons net nog op een saai besneeuwd veldje, nu werden we om de oren geblazen met een prettig prikkelende hagelbui. Vanaf het begin gingen de muzikanten volledig los. De gitaristen en bassist leken de muziek met hun lichaam mee te helpen. Ze toverden heftige noisemuren tevoorschijn, die steeds spannend omkleed werden met rustiger passages. De virtuoze drumpartijen werden soms verbazingwekkend soepel gebracht door een drummer in volledige concentratie. In een enkel geval leek deze de maat echter net te missen en klopte het drumwerk niet helemaal met het gitaarspel. De drummer speelde wel een belangrijke rol in het in balans houden van de combinatie van intense noise en sprookjesachtige passages. De zorgvuldig overwogen structuren van de nummers leken hier echter het meest verantwoordelijk voor. De violiste kreeg bij Scraps Of Tape wel een duidelijke plek toebedeeld. Net hoorbaar tussen de rest speelde zij melancholische tonen die de muziek nog meer hart leken te geven. Was bij Once We Were het publiek snel afgeleid en begon het te kletsen en met telefoontjes te spelen, bij Scraps Of Tape werd de zaal langzaam voller en mensen gingen intens geboeid in de klanken op. Tezamen met de overgave van de muzikanten leverde dit een luid applaus en een fijne toegift op. Scraps Of Tape liet zich zien als een mogelijke grote ster aan het postrockfirmament.