Het moet worden toegegeven, de jury heeft kloten getoond door een jazzband een popprijsfinale te laten winnen. The Prefunktery Sniff is technisch zeer hoogstaand, conservatoriumniveau, ligt fijn in het gehoor, heeft groove, maar was wel de vreemde eend in de bijt, zo werd al door de jury opgemerkt in de gewonnen voorronde in Leek. Het contrast bleek in de finale alleen nog maar groter. Een finale, die met zeven bands én de winnaar van vorig jaar, The Kickers, best een lange aangelegenheid mocht heten. De avond begon met Yeren dat die ingetogen pop/rock bracht. De set was gevarieerd, met hier een ballad en daar een up-tempo song. Yeren brengt voornamelijk Het Liedje en gaat harmonieus te werk, met ruimte voor Hammond en meerstemmige zang. Drummer/zanger Freek Potman heeft minstens zo’n prachtstem als zanger/gitarist Bert Moltmaker, wiens stemgeluid doet denken aan Soren Huss (Saybia), wat versterkt wordt door het poppy bandgeluid, wat misschien nog wat aan volheid moet winnen. The Prefunktery Sniff was zoals eerder gezegd de vreemde eend in de bijt. De band is retestrak en zou goed passen in de Spieghel, wat dan ook begin volgende maand gaat gebeuren. Dat The Prefunktery Sniff maar vier nummers speelde en daarmee ruim de gezette speeltijd van 20 minuten overschreed, beïnvloedde geboeidheidsfactor niet. Was het van tevoren nog even afwachten, uiteindelijk bleek het publiek best te porren voor de aanstekelijke instrumentele jazzfunk van de ‘Sniff’. Saxofonist Maarten Hogenhuis kreeg van zijn medebandleden de meeste tijd om te schitteren, maar de ritmesectie zette een solide basis neer, met een ontwapenende bassist. De invallende toetsenist haalde eveneens de juiste klanken uit zijn Rhodes en synthesizer. De band speelde nagenoeg foutloos en erg energiek. Stacknoise is weer uit heel ander hout gesneden en doet weer terugdenken aan de eerste band van de avond, maar dan iets rechtlijniger in de uitwerking van de songs. De band doet misschien meer denken aan een Groninger band als Henkus. Het vijftal, waarvan de drie broers de zang voor hun rekening nemen, gaat in meerstemmigheid nog verder dan Yeren en de zang klinkt dan ook loepzuiver. Wat er in de liedjes en in de set als geheel wel miste was een goede spanningsboog: de liedjes gingen stuk voor stuk naar een te voorspelbaar einde, zonder spannende uitstapjes. De sound is echter mooi vol en gepolijst. Plastic Halo was de winnaar in de enige voorronde waarin er sprake was van een jurytwist, die er uiteindelijk zelfs toe leidde dat The Elizabeth Knowhow, nummer twee van de voorronde, met een wildcard in de finale mocht verschijnen. Waarom Plastic Halo uiteindelijk aan het langste eind trok, was hun jeugdige onbevangenheid en de lakse attitude van de band. De op britrock georiënteerde sound past ook goed bij de attitude van schaamteloosheid die de jonge honden lijken uit te dragen. Achteraf oordeelde de jury dat het ‘over the top’ was en hiermee wordt ook meteen het zwakke punt van de band blootgelegd. Ditmaal vierde de lol iets teveel hoogtij en klonk het daardoor te rommelig en te weinig als een band. De melodieën en zanglijnen zijn leuk, maar de afwerking kon beter. Het publiek kon de joligheid meer waarderen en Plastic Halo verliet het podium onder luid gejuich. De winnaar van het Rode Oortjes festival was gelijk de gedoodverfde favoriet voor het behalen van de eindzege in Simplon. De voorronde in Subtunes werd met overmacht gewonnen en niets leek Them Apples nog in de weg te staan om ook hier de prijs te pakken, aldus kenners en media. Beuken deed het zeker en hard ook. De zelfverzekerdheid straalde af van de drie leden, die met een aanstekelijke mix van onder andere funk, metal en ska de zaal plat probeerde te krijgen. Echter, de Them Apples in Simplon was niet de band die op zeer enthousiaste wijze het Platformtheater omver wist te blazen. Het enthousiasme was er wel, maar het leek allemaal vanzelf te gaan, waardoor het haast een routineklus lijkt voor de zeer vaardige muzikanten. De strot van zanger/gitarist Harjan Deddens hield het maar net tegen het eind van de show, waardoor de act aan energie inboette. De energie die typerend is voor Them Apples. Ook Tricks of Shade haalde zowel de Rode Oortjes- als de Popprijsfinale. Dat het moeilijk is om na de favoriet op het podium te staan, bleek niet af te lezen van de gezichten van de leden, die enthousiast de op Audioslave of Guano Apes geënte rock brachten. Zangeres Nans Huizinga trok de aandacht naar zich toe, als enige vrouw tussen al het mannelijke muziekgeweld van de avond. Haar zang was sterk en ook invaldrummer Reinee Huizinga beukte erop los, maar de band had de balans in de zaal tussen de twee gitaristen niet mee, waardoor de solo’s van vertrekkend gitarist Hugo van Noorden niet goed uit de verf kwamen. De grote verrassing van de avond was de wildcardband The Elizabeth Knowhow, die voor elke noot alles leken te geven. Het zweet droop van de gezichten en gitaarhalzen, de interactie tussen de drie leden was overduidelijk en de energie was voelbaar. De wiskunde funkrock van de ‘Knowhow’ werd door het aanwezige publiek goed geslikt en de bezoekers werden door de band nog van water voorzien door waterpistolen. Springend en stampend liet de band zien dat wildcard niet voor niets was vergeven. De band heeft het vermogen om rond één fijne riff een heel nummer te bouwen dat nog steeds catchy kan zijn. Er werden dan ook de nodige breaks en tempowisselingen in gestopt, ingenieus maar niet voor iedereen even gemakkelijk te volgen. De stroom aan muzikale informatie zal voor de één heilzaam zijn, voor een ander misschien iets teveel van het goede. Onderhoudend was het zeker en gitarist Rik Boddeus werd achteraf geprezen voor zijn veelzijdigheid. Nadat de jury klaar was, waren The Kickers al ruim 20 minuten gestopt met spelen en was bassist Jeroen Padmos alweer hoorbaar vertrokken op zijn bakbrommer. The Prefunktery Sniff werd door het nog steeds aanwezige publiek niet omarmd als winnaar, toen juryvoorzitter Richard de Vries het bekendmaakte. Een licht boe-geroep, kreten als ‘vriendjespolitiek’ en ‘anticlimax’ gingen door de zaal; het kon The Prefunktery Sniff niet zoveel schelen toen zij uitbundig het podium betraden. Bij de toegift stroomde de zaal zelfs leeg, maar het speelplezier bleef opmerkelijk genoeg aanwezig. Met de Popprijs in de zak speelt het sowieso lekker. The Prefunktery Sniff heeft in ieder geval de Groninger Popprijs meteen ontdaan van het ‘Kickers-syndroom’ (de gedoodverfde favoriet wint uiteindelijk). Je kunt zo je vraagtekens zetten bij het besluit om The Prefunktery Sniff als winnaar van de Groninger Popprijs aan te wijzen. Natuurlijk, de band was technisch gezien verreweg de beste, het zijn superstrakke, geschoolde muzikanten, jong en enthousiast. Maar zouden scouts van de Grote Prijs deze band eruit kiezen voor de halve finale? Zou er een andere winnaar uit zijn gerold als de Grote Prijs van Nederland dit nieuwe systeem (door scouts laten bepalen van de halve finalisten i.p.v. de regionale voorrondewinnaar door laten gaan) niet had ingevoerd? Wat gaat een jazzband doen met een (deels voor promotionele doeleinden) uitgekeerde geldprijs? Was het vorig jaar snel gebeurd met de discussie rond de winnaar, nu is de discussie is nog lang niet ten einde.