Terwijl de gitarist uit zijn begeleidingsband een akoestische opening ten beste geeft, gaat Antony onopvallend in het donker achter zijn vleugel zitten. Pas aan het eind van het concert, als hij met losse pols gedag zwaait naar het publiek, is te zien hoe lang hij is en hoe meisjesachtig hij loopt, met een schoudertas nonchalant omgehangen. De New Yorkse singersongwriter Antony, die met zijn tweede album ‘I Am A Bird Now’ een lichte bekendheid verkreeg in Nederland, is inderdaad one-of-a-kind. Androgyn noemen we dat dan; een volwassen man, met lange haren, die lipgloss draagt, en met een dankbaar “thanks, you guys” applaus in ontvangst neemt. Het eigene aan Antony is zijn stem: deze weet tegelijkertijd laag én hoog te klinken. De zanger is een mannelijke Nina Simone, die in elke lange noot een vettige trilling legt. Een vibratie die je bij je keel grijpt, of doet ineenkrimpen van de ergerniswekkende pathos. Want Antony is een drama queen pur sang. Met zijn loodzware romantiek en transseksuele wereldlijden, begeleid door de gedragen strijkerspartijen van The Johnsons, is hij een vleesgeworden anachronisme. Het mag een wonder heten dat er nog plaats is voor iemand als Antony in deze wereld van hoekige gitaarpop. Raadzaam voor Antony is om zijn vijfkoppige begeleidingsband de komende tour achterwege te laten. Hoewel kundige muzikanten spelen The Johnsons opvallend fantasieloze arrangementen, die op het ergste hele composities afvlakken. Terwijl de gitarist, de violist en de celliste nog iets wezenlijks aan het geluid bijdragen, doen de bassist en accordeonist, tenminste in de mix van De Oosterpoort, zelfs dat niet. Antony’s repertoire wint aanzienlijk aan kracht op het moment dat hij op eigen kracht zijn ziel blootlegt. De gespeelde nummers klinken jammerlijk eenvormig. Prijsnummers als vaste opener ‘My Lady Story’ en ‘For Today I Am A Boy’ kunnen dat niet verhelpen. Toegift ‘Candy Says’, een cover van Lou Reed, is het hoogtepunt van de avond. Het is alsof alle subtiliteit en kundigheid die het resterende programma miste in dit nummer dan eindelijk naar boven komt. Je gunt de bescheiden en drooghumoristische Antony meer en te horen aan opnames van andere concerten is hij tot meer in staat. Deze avond heeft het publiek dat echter niet gehoord.