Toch grappig. Van de week zaten we met de redactie bij elkaar om te bepalen wie wat waar zou zien. Op basis van het programmaboekje stond dag 1 voor mij al redelijk snel in de steigers. Na afloop kwam ik erachter dat het merendeel bestond uit Franse bands. Volkomen onbewust, want op vlaggetjes had ik niet gelet. Maar ja, wel zomaar een thema in de schoot geworpen! Of niet? Têtes Raides was de band waar mijn route voor gisteren begon. Het Grand Theatre was de ideale locatie voor het sterk theatraal getinte Franse zevental. Als Nederlandse referentie geldt een groep als De Kift, al is het repertoire van Têtes Raides veel sterker geworteld in de nationale volksmuziek. Het chanson-element en ook de bijdragen op accordeon en trekharmonica zorgen voor een sfeer die bij ons vooral één wijn en stokbrood oproept en da's helemaal niet erg op een regenachtige avond. Jammer genoeg is m'n kennis van de Franse taal nog niet eens op de vinger van één hand te tellen, dus van de teksten heb ik vrijwel niets meegekregen. Of dat erg is? Vond ik niet, aangezien de muziek zelf en de presentatie van de groep al genoeg vermaak opleverden. De uptempo polka-achtige ritmes dwongen tot hupsen van been op been, al was deze cadans gedurende het optreden wel erg prominent aanwezig. Het einde van de show, waarbij de grote zaal van het Grand werd omgetoverd tot een grote huiskamer middels een naar een beneden zakkende eettafellamp, was uiterst vermakelijk en effectief. De omschrijving van We Insist! in het programmaboekje sprak erg tot m'n verbeelding, dus toog ik vol verwachting naar Vera. Dit zestal, ook uit Frankrijk, deed me het meest denken aan de Ruins, maar dan met blazers. Zappa -en John Zornachtige referenties, door de band zelf aangedragen, waren ook wel hoorbaar, maar slechts bij vlagen. Met drummer Etienne Gaillochet als niet te missen middelpunt bracht de groep overwegend stevige rock met afwijkende maatsoorten en prikkelende blaaspartijen. De op seventieshardrock gestoelde riffs van Eric Martin en de dwingende baslijnen van Julien Allanic gaven de weerbarstige ritmes een eenvoudig verteerbaarder karakter. Dat dit tevens een onweerstaanbare groove met zich meebracht was een bijkomend voordeel. De band staat over een aantal weken weer in Vera en dat is een welkome verrassing en zeker een aanrader. Sterker nog, I Insist! Weer terug naar het Grand Theatre, evenals We Insist! op basis van de bio. Dat kan echter ook verkeerd uitpakken, want de 'avantgarde lounge' bleek wel erg zoet en van een bijkans Enya-achtig karakter. Ik heb het over het optreden van de Zwitserse bassist Mich Gerber. Samen met een drummer, toetsenist en een sporadische gitarist en zangeres bracht hij swingende triphopachtige songs, merendeels beginnend met loops van Gerber's contrabas. Het was allemaal echter wel van een zeer gemakkelijk te behapstukken niveau en het looptrucje was ook al snel uitgewerkt. Het zat allemaal goed in elkaar en het geluid was piekfijn, maar enige vorm van spanning was ver te zoeken. Op naar de Muziekschool dus maar, om Mugison te aanschouwen. Na Gerber had ik wel trek in iets prikkelends en volgens de bio kon ik dat bij dit IJslandse heerschap wel verwachten. Maar ja, er was veel te bekennen, maar niet Mugison. Waar 'ie is gebleven is weet ik niet, maar in zijn plaats trad Sondre Lerche op. Singer-songwriternummers in een rockjasje. Frank en vrij, maar wel erg vrolijk naar mijn smaak. Heel wat anders dan de 'desolate gitaartokkels en vervreemdende piepjes' die mij hier naartoe lokten. De derde Franse act van de avond dan maar: Emilie Simon. Zij trad op in de snikhete kelder van het Newscafe en overtuigde. Haar innemende verschijning in combinatie met een flinke dosis spannende elektronika en rockgitaar was eigen, maar neigde ook af en toe naar het huidige materiaal van Björk. Het nut van het om haar rechterarm bevestigde elektronische instrument ontging me, maar volgens mij werkte het ook niet of slechts bij vlagen. Gelukkig leidde dit niet af van haar concert, dat uiteenliep van een kinderlijke eenvoudig duet tot intelligente Matmos-achtige techno. Is er uiteindelijk te spreken van een thematische avond? Nee. Het is zo verleidelijk alle Franse bijdragen te onderzoeken op overeenkomsten en daarna af te zetten tegen de andere groepen. Dat doet echter geen recht aan de acts. Dat het Franse element mij meer overtuigde dan de groepen uit Zwitserland en Noorwegen is echter geen toeval. Het Franse trio, met naar mijn mening We Insist! voorop, bracht eenvoudigweg de spannendste, interessantste en leukste muziek.