Wat meteen opviel bij het betreden van de concertzaal van het Platformtheater was de veel betere uitrusting van het licht en het geluid. Waar de installatie en de backline in de voorrondes veel te wensen overlieten en de bands na veel geklaag bij de laatste twee ronden hun eigen spul mee konden nemen, was nu vooral de zaalversterking erg verbeterd. De organisatie had na vier goed verlopen voorrondes met slecht geluid nu het geld en de middelen om van de finale van deze editie van Rode Oortjes een geslaagde aangelegenheid te maken. Om vijf uur mochten The Swains met hun vuile rock’n’roll het bal openen. The Swains, waarvan zowel drummer Peter Blokzijl als gitarist Arnold Nieborg ook in The Monroes spelen, kwamen moeizaam uit de startblokken door het breken van een snaar van gitarist Nieborg. De vervangende gitaar kende wat kuren en dit kostte een half minuutje van de set, wat zorgde voor een traag op gang komende show. De eerste tien minuten waren zonder echte overgave, die pas halverwege terugkwam, toen ook de Stratocaster weer van een nieuwe snaar was voorzien. Zonder bassist (expres), maar mét multi-instrumentalist Jouke van der Krieke rockten The Swains in dit tweede deel wel, maar zo sterk als ze de laatste voorronde op ’t podium stonden werden de heren nooit. De jury deelde dit sentiment en vond het jammer dat het geluid ‘nu juist zo goed was’. Dit klopte ook wel, want The Swains zijn op hun best als het ranzig klinkt en het bier al rijkelijk is gevloeid. Wel zeer opmerkelijk: de set duurde op de seconde af (!) de voor iedere band toegestane twintig minuten. De vier heren en dame van Tricks of Shade wonnen tot hun eigen verrassing de tweede voorronde en zaten er in de finale beter in. Het eveneens verbeterde podiumgeluid zorgde voor een zekere podiumpresentatie van zangeres Nans Huizinga, die zichtbaar goed in haar vel zat. De charmante frontvrouw was erg publiekgericht en de technisch vaardige muzikanten hadden zichtbaar plezier in het spelen. Sologitarist Hugo van Noorden werd door de jury achteraf terecht geprezen. De juryvoorzitter oordeelde dat de zang consequent een halve noot te laag zat, maar dat is te kort door de bocht: de zang was niet altijd vlak, maar het grootste deel van het optreden zong Huizinga erg degelijk. De opbouw van de set was echter ietwat onlogisch: de harde en de zachtere nummers wisselden elkaar af, zonder dat er een rode draad in te ontdekken viel. Desalniettemin zijn de songs zelf goed geconstrueerd en vallen er originele dingen in de composities te vinden. De rapcore van het Friese Shaboon stak ook beter in elkaar dan in de voorronde. Als beste tweede uit voorronde #2 mocht de zevenkoppige band door naar de finale. Vanaf het begin rockten de instrumentalisten en wisten de drie frontmannen rap sterk af te wisselen met grunts. In het forum van het Rode Oortjes Festival werd Shaboon vaak vergeleken met Limp Bizkit, maar het grote verschil zit ‘m toch in de aanwezigheid van meer hardcore. Duidelijk geïnspireerd door nu-metal probeerde Shaboon het publiek op te zwepen met een zeer energieke podiumpresentatie. De band merkte ook zelf al op dit podium letterlijk te klein was. Andere kritieken uit datzelfde forum waren wel waar: de variatie is bij Shaboon ver te zoeken. De rapcore is vet, hard, dynamisch, maar erg veel van hetzelfde. Ondanks de inzet en het enthousiasme merkten ook de juryleden dit op. De jongens van Tarball wonnen met hun eerste optreden de derde voorronde, wat erg indrukwekkend genoemd mag worden. De band stond toen al goed, maar deed er in de finale nog wel een schepje bovenop. Waar de mannen enkele weken terug nog wat onzeker oogden, zat nu alles strak en maakte zanger/gitarist Daan Romein indruk met sterke zang, gecombineerd met dito gitaarspel. Drummer Thomas van Noorden had wat onder de leden maar ook daar viel weinig van te merken. Sterker nog, het shirt ging uit en het knalde. Een druk op de verkeerde knop op het floorboard van Siger Riddersma was een van de weinige te ontdekken foutjes. De sound van Tarball doet bij sommige songs met opvallende breaks denken aan Tool, maar ook Audioslave en Pearl Jam lijken referentiemateriaal. Voor een beginnende band klinkt Tarball al wel behoorlijk origineel en lijkt Romein na eerdere bands als The Objective Mind nu zijn draai als songschrijver gevonden te hebben. In de twintig minuten tussen Tarball en afsluiter Them Apples was de spanning in het volgepakte Platformtheater voelbaar. Them Apples, de sensatie uit de eerste voorronde, zouden ze weer zo goed zijn? Nadat alles was aangesloten en er naast de gewone bassdrums nog twee bassdrums waren neergezet voor de andere leden, kon het beginnen. Them Apples kwamen, rockten en overwonnen. Vanaf het eerste nummers knalde de band het toegestroomde publiek de oren van het hoofd met een uiterst ingenieuze, uitgedachte mix van o.a. funk (Red Hot Chili Peppers, BloodSugarSexMagik), metal, ska, blues en rock’n’roll. Van alles een beetje, en alle beetjes zeer kundig uitgewerkt. Zanger/gitarist Harjan ‘Harc’ Deddens weet met z’n charisma de zaal voor zich te winnen. Zijn verschijning is die van een een zeer enthousiaste, soms knotsgekke, maar bovenal supergetalenteerde rasmuzikant, die erg veel aandacht besteedt aan z’n spel en effecten. Veel zingen doet Harc niet, maar de lijntjes die hij zingt werken aanstekelijk en worden binnen de kortste keren door het publiek overgenomen. Bassist Jurjen Kah speelde oerdegelijk de snelle lijntjes en slaps, die nooit vreemd aandeden, maar altijd leken te passen in het funky materiaal. Wie nog het minst opviel, was drummer Cristiaan Visser. Hij speelde echter wel passievol, groovend, maar vooral in dienst van de band. De leden van Them Apples zijn van alle markten thuis door de opgedane ervaring bij o.a. Obtuse, Pooier666 (Kah) en Proneg (Harc). Net als The Kickers bij de Groninger Popprijs waren Them Apples samen een sneltrein, die niet ontspoorde en waar de vaart niet uit was te halen. De Rode Oortjes winnaar van 2004, het Friese In Limbo mocht aantreden tijdens het juryberaad, dat misschien een kwartier te lang duurde om de no.2 vast te stellen. Dit werd het rockkwartet Tarball, dat deze tweede plek als een compliment en een steun in de rug mag zien. Over de winnaar viel weinig meer te discussiëren; het was uitermate funest voor de spanning na afloop van de finale en ook misschien een anticlimax voor de vier verliezende bands. Tegen deze band viel simpelweg niet op te boksen. Men schikte zich wel in het verlies: “Het was belachelijk geweest als Them Apples niet hadden gewonnen”, zo verklaarden meerdere muzikanten. De drie appeltjes kwamen hun trofee met grote grijnzen ophalen en zetten nog een strakke toegift neer. De 12e editie van het Rode Oortjes Festival kende met Them Apples een meer dan terechte winnaar, maar ook de rest van het deelnemersveld was sterk bezet en dient gerust te bouwen aan de muziek na deze opsteker. Them Apples gaat een mooie toekomst tegemoet als het geloof blijft en het vuur blijft branden.