Het New Yorkse viertal Ambulance Ltd. en het Canadese sextet The Dears deelden afgelopen Valentijnsdag de Vera. De Canadezen golden uiteraard als headliner en grote publiekstrekker; het Britse NME riep ze onlangs, wars van nuances, uit tot beste nieuwe band ter wereld op dit moment, en ook Oor’s moordlijst werd tot een week geleden aangevoerd door The Dears’ jongste product, No Cities Left uit 2003. Ambulance Ltd. opent de avond, met nummers van hun debuutplaat Ambulance Ltd. Het geheel zit uitermate strak in elkaar en er wordt geopend met een pompende instrumentale rocker die meteen de invloeden van de heren tegen het licht houdt: echo’s van My Bloody Valentine, Velvet Underground, motown soul en psychedelica vliegen over het podium, bij vlagen zelfs een vleugje stonerrock. De melodie is heilig, en Ambulance Ltd. blinkt uit in het schrijven van mooie liedjes, voorzien van bovengenoemde rauwe randjes. De zang doet meer dan eens denken aan Elliott Smith. Uitblinker is debuutsingle ‘Stay Where You Are’, een klinkende ode aan het klassieke popliedje verpakt in een shoegaze-jasje. Een concert van Ambulance Ltd. is een ode aan de gitaar; pakkende riffjes en basloopjes wisselen elkaar af en zorgen voor een afwisselend optreden dat zeker naar meer smaakt. Deze heren verdienen absoluut een eigen concert in de Vera, hopelijk zien we ze snel terug. Dan is het tijd voor The Dears. De lofzang die over deze band wordt uitgeroepen aan de andere kant van het kanaal heeft in het verleden al veel bandjes doen bezwijken. Murray A. Lightburn en consorten betreden gretig het podium, en hebben van dergelijke druk ogenschijnlijk geen last. “Hallo Groningen, wij zijn The Dears!” Lightburn heeft er twee dagen op geoefend zegt hij en de band wordt onder luid gejuich omarmd. Hun plaat 'No Cities Left' is gevuld met toegankelijke gitaarpop, in de hoek van Blur, The Smiths en Belle And Sebastian. Veel akoestisch georiënteerde liedjes, waarin de stem van Lightburn onmiddellijk herinneringen oproept aan Morrissey. Live kiest de band ervoor om tegen dit beeld in te gaan met bij vlagen snoeiharde uitbarstingen in de anders zo gemoedelijk voortkabbelende composities. Geopend word met een tien minuten lange uitvoering van ‘Postcards From Purgatory,’ een nummer wat zijn onheilspellende titel eer aan doet. Het begin doet denken aan Massive Attack’s Teardrop, maar de snel ingezette distortion doet alle lieflijkheid verdwijnen. The Dears willen laten zien dat ze meer zijn dan Blur en The Smiths ineen. Lightburn en toetseniste Natalia Yanchak dreunen teksten op, eentonig zingend. Het komt over als een kerkdienst waarin Lightburn, de zwarte priester, zijn gevolg toezingt met een diepgewortelde, bijna religieuze passie. Net als ik gewend ben aan deze afwijkingen van hun plaat, zetten ze het lieflijke ‘22: The Death of all the Romance’ in, gedragen door piano en akoestische gitaren. Dankzij het duet van Lightburn en Yanchak doet het sterk denken aan Belle And Sebastian. Dan volgt het prachtige ‘We Can Have It,’ een nummer met een akoestisch begin dat gaandeweg transformeert tot trippende, bijna elektronische gospel. De tekst bestaat grotendeels uit de mantra ‘you’re not alone.’ Dit is het gevoel wat The Dears ons vanavond willen geven. Ze willen het publiek meevoeren in hun intense beleving van de muziek. Het daaropvolgende ‘Lost In The Plot’ is een lekker stevig nummer, met een mooie melodie die doet denken aan een kruising tussen U2 en The Smiths. Richting het einde van het concert slaat de wijzer toch weer door richting de ruige kant van The Dears. Lightburn wordt steeds meer opgezweept, zowel door zijn muziek en de reacties van het publiek. Hij schreeuwt, gooit de handen in de lucht; vol overgave. Deze man heeft de indie van Morrissey en de soul van James Brown gefuseerd tot een nieuw, origineel geheel. Want hoe duidelijk de invloeden van The Dears vanavond ook aanwezig zijn, The Dears is met recht een originele band te noemen. Keyboard, melodica en gitaren worden origineel gebruikt om een scala aan geluiden en vooral emoties te brengen. The Dears brengen hun muziek met een allesomvattende energie die in de huidige muziekwereld op zijn minst welkom is te noemen. Schreeuwend, gierend en fluitend komt het concert ten einde, waarna de band terugkomt om nog een paar nummers als toegift te geven. Door op het podium zo anders te klinken als op de laatste plaat zorgen The Dears voor een effectief verrassingseffect. Soms kan dat echter ook gezien worden als een plichtmatige poging te laten zien dat ze meer zijn dan hun laatste set lieve liedjes op No Cities Left. Het fanatieke enthousiasme van Lightburn en consorten geeft ze echter het voordeel van de twijfel, en het zou me niets verbazen als ze deze zomer het gros het Europese festivalpubliek weten te bekeren.