De avond vóór Ranchofest speelde ik met Third Wing reeds in de Kleine Zaal, voor Groverpop Local Heroes. Tevens presenteerden we onze nieuwe CD en nam OOG TV het één en ander op. M’n stem was verre van goed na deze show, maar omdat de coördinatie ditmaal niet in mijn handen lag speelden we de volgende dag toch weer in de Grote Zaal, brakke stem of niet. Uiteindelijk verliep het optreden redelijk goed, menigeen vond het “beter dan gisteren” maar ik had de strot niet om daarop te antwoorden, dus een tijdje rust voor m’n stem is nu prima. Afijn, we zetten de bandbril af en doen de redacteursbril op.. Naar eigen zeggen is Ranchofest, georganiseerd door leden van jongerenforum Ranchorelaxo.nl, een ‘muziekfestival dat de kans biedt aan nieuw talent’. Dat nieuw talent was er genoeg en verspreid over meerdere zalen. De Grote Zaal bood bands, de Silicon Lounge leende zich voor kleinere (akoestische) sessies en in de Kleine Zaal kon er gedanst worden op de beats van verscheidene DJ’s, opgefleurd met beelden van VJ Freespirit. In de Grote Zaal trapte nu-metal band Ion af. Ion, allen in stemmig zwart, brachten hun muziek met minder overgave als dat je zou verwachten bij een metalband. Op gitarist Marvin Fockens na stonden de heren er lusteloos bij, wat jammer was, want op de muzikale kwaliteiten van de jonge band valt weinig aan te merken. Tegelijkertijd draaiden de heren van het opmerkelijke MitZab in de Kleine Zaal. Op Ranchorelaxo.nl maakte MitZab zich al erg populair met hun (soms hilarische) gabberremixes van oubollige songs als de Sesamstraattune. Helaas had de Kleine Zaal voortdurend te kampen met een tekort aan dansende bezoekers, zodat het enthousiasme van MitZab niet echt leek over te komen. In de Silicon Lounge werd de film Powaqqatsi gedraaid, met interessante antropologische beelden van overal op de planeet, maar toeschouwers waren er nauwelijks. Het werd voller in de Grote Zaal toen de als indie aangeduide band There and Back Again haar podiumdebuut mocht maken. De driemansformatie kende veel technische problemen voor en tijdens de show, maar dat mocht de pret niet drukken, aangezien ze hun gevarieerde songs met veel meer overgave brachten dan Ion, wat zich liet horen in de reacties van het toegestroomde publiek. Namen als The Strokes, White Stripes maar ook Muse klonken door in de met verve gebrachte show. Een vroeg gesprongen snaar weerhield de zanger/gitarist niet ervan veel van zichzelf te geven en het samenspel was strak, zeker voor een eerste optreden. Tarball frontman Daan Romeijn moest zich haasten, om van de Silicon Lounge naar de Grote Zaal te gaan. In die Silicon Lounge speelde hij singer/songwriter materiaal onder de naam Phonetic Fringe, samen met een violiste en gitarist Remco Gaikema (ook 3voor12), die meerdere malen te zien was in de Lounge en daar opviel met z’n uitstekende spel. In de Grote Zaal moest Romeins band Tarball aantreden. De band speelt rock die soms doet denken aan grungebands als Pearl Jam, maar creëert tevens een stevig eigen geluid. Als de zanger/gitarist z’n shirt uittrekt is het vrouwelijke deel van het publiek al niet meer weg te slaan uit de Grote Zaal. Ook voor deze band was het slechts het tweede optreden en het derde is meteen de finale van het Rode Oortjes festival. Cereal Conspiracy heb ik door de voorbereiding op de eigen show moeten missen, maar ik heb me laten vertellen dat het niet verkeerd was wat gevierd bassist Florian (Lush) en Harjan (frontman Them Apples) in de Silicon Lounge lieten horen. Ook Them Apples vallen terug te zien in de finale van het Rode Oortjes festival, op 20 februari. De Kleine Zaal bleef te kampen hebben met weinig man, zelfs met opvallende namen als NegerPenis en Bitplane (regiofinalist Grote Prijs). Omstreeks middernacht gingen meer mensen naar Who Cares?, waar zangeres Jurjanne Vos (Dubbende Mannen) haar liefde voor reggae even naast zich neerlegde en zich toelegde op covers (voornamelijk van Anouk), wederom ondersteund door Remco Gaikema op gitaar. Het was voor het Ranchofest-publiek een moment om bij te komen van al het geweld voor de oren, en daarom ook geen gebrek aan zitzakken en de nodige sfeer door belichting. De blanke hiphop van de €uro$hoppers ging er in de Grote Zaal in als koek. De nummers van hun eerste EP werden door vele forumgangers meegerapt en de zeven (!) rappers + DJ deden ook nog enkele tracks van hun nieuwe plaat ‘Plastic Shit’. In de Silicon Lounge was er inmiddels ruimte voor muzikanten om tijdens ‘Be Creative’ eens goed aan het jammen te gaan. Toen ik binnenkwam waren Tarball-drummer Thomas van Noorden, Remco Gaikema (alweer), Florian Wolff en Tjalling van Wijck (Third Wing-drummer, nu op piano) flink aan het funken. Het publiek liet zich de jamsessie goed smaken, of ging achter een monitor zitten om te internetten onder het genot van de jam, die veel langer doorging dan aanvankelijk gepland: dat krijg je met jammen. Om een uurtje of drie was het welletjes geweest; de Kleine Zaal bleef wat uitgestorven, ook al dreunden de technobeats van TypeMisMatch door menig hoofd. Men is er bij Ranchofest erin geslaagd om een programmering neer te zetten zoals die is bedoeld, voor jonge acts die iets nodig hebben om verder te komen of gewoon lekker willen spelen. Uiteraard kwam ik voor weinig verrassingen te staan aangezien ik het merendeel van de bands en muzikanten vaker tref, maar er waren zeker uitzonderingen; There and Back Again kunnen met hun ding nog ver komen en ook Tarball maakt grote stappen. Al met al was de sfeer goed in Simplon en de organisatoren kunnen terugkijken op een druk en geslaagd Ranchofest.