Johanz op Excursie in Groninger Clubland. ‘De mythe dat Groningen alleen maar een rockstad is, blijkt allang achterhaald: Groningen danst’ Clubben in Groningen? Kan dat? Ja, dat kan. Toevallig had ik eens twee zaterdagen vrij en besloot ik van de gelegenheid gebruik te maken om het Groninger uitgangsleven te verkennen, want ik woon hier tenslotte nietwaar? Er is een hoop veranderd de afgelopen jaren. Groningen heeft naar buiten toe het imago een rockstad te zijn. Nou wordt er met succes al jaren gerockt in Vera, maar dat wil nog niet zeggen dat er in Groningen niets gebeurt qua dance. Integendeel, het blijkt best een bruisend stadje te zijn geworden. Voor mij is één van de voordelen van Groningen t.o.v. Amsterdam of Londen (om maar es wat alternatieven te noemen waar ik wel eens naar toe zou willen) dat hier relatief weinig belangrijke DJ’s draaien en zelden bijzondere avonden worden georganiseerd. Ik zou in het geheel niet meer aan eigen platenproductie toekomen als er telkens weer iets paatsvindt wat je niet mag missen. En door het draaien kom je vaak ook op interessante plekken waar je contact maakt met geestverwante DJ’s enzo. Als hier ergens een goede naam staat dan is de hele scéne weer paraat en kun je direct even alle plannen voor de nabije toekomst doorspreken. Erg handig en overzichtelijk allemaal. De plekken waar wel eens internationaal gewaardeerde artiesten opduiken zijn met name Simplon (Club Fuck!) en bij Club Plus van Holodeck weten ze er ook altijd wel iets bijzonders van te maken. Verder moet je het toch vooral zelf doen, waarom ik er af en toe nog een Ballyhoo feestje tegenaan gooi. Groningen blijft een studentenstad en het type student dat hier in het Noorden bivakkeert wordt nog altijd het meest getrokken door goedkoop bier. Op twee staat seks, en dan geen betaalde seks – daar hebben arme studenten geen geld voor – maar ordinaire kontenjacht. Gezien mijn huidige status ‘vrijgezel’ is en een jonge vriendin van me had besloten dat ik maar weer eens op jacht moest, besloot ik over te gaan op de excursie waarvan hier verslag. Wax in m’n haar, tanden gepoetst en aftershave op: meisjes, daar ben ik! Eerst zouden we tegen twaalven naar een House Classics avond in Huize Maas, maar daar was nog niemand hoorde ik om één uur per telefoon toen ik thuis nog een beetje mijn platenkast aan het uitdunnen was. Uitgaan in Groningen begint laat. Dan maar eerst naar het News Café. Nou, dat viel mij niet tegen. Ik heb daar ooit een aantal jaren gedraaid en al onze adviezen over hoe het beter kon werden in de wind geslagen. Het beton reflecteerde teveel: daar moesten doeken voor. En de DJ stond verkeerd, het geluid ging veel te makkelijk rondzingen. Daar is nu allemaal wat aan gedaan, wat de huis-DJ’s Alex Silvertone & Cuzco er overigens niet van weerhield om het geluid dusdanig hard te zetten dat de installatie geheel over zijn nek ging. Maar leuke platenkeuze (Armand van Helden met ‘My My My’), dat soort werk. Funky house, af en toe een beetje vlak wellicht, maar dat mocht de pret niet drukken. Soms kreeg je even het gevoel dat het echt op gang kwam en als je even wat anders wilt kun je boven terecht voor kwaliteitslounge in alle soorten en maten van DJ Eepee, die nog steeds een verfijnde smaak blijkt te hebben. De vrouw van mijn leven liep hier echter niet rond. Konten te dik of te dun, blikken te straight of te dom, kleding te algemeen-hip of in het algemeen te algemeen, en over het algemeen geen seksuele uitdaging. Een beetje algemeen. Dus hoppa, verder naar Huize Maas, want ik hou van oude house en ik was wel benieuwd wat zij onder ‘house-classics’ verstaan. De entree was gratis (geweldige stad toch, Groningen) en je hoeft hier de portiers nog niet om te kopen om er weer uit te mogen. Ik was al een jaartje of wat niet meer in Huize Maas geweest en dit zaaltje blijkt er tegenwoordig bijzonder goed uit te zien, niet in de minste plaats dankzij Sebastian Davidson die hier met de scepter zwaait. Wel jammer was dat er een nummer van Marco V werd gedraaid uit 1999, waar ik meteen dunne stront van krijg. Ik hoopte op oude funky housegrooves, en dan dit! Dat de kids er wel voor gingen zegt wat mij betreft veel over het publiek. Daarna kreeg de rampastampa nog een extra boost waarmee wij meteen de tent uitwaaiden, want dergelijke Neanderthaler muziek is onverdragelijk. Maar leuke zaal, dat wel. Dan maar even kijken bij Club 29, waar iemand veel geld in promotie en topnamen pompt om een zaaltje voor hooguit tweehonderd man vol te krijgen. Moedig, maar het werkt niet. Ondanks alle troeven: de niet onaardige sets van Marquis Le Roi en Funke Man, de live sax van ‘Local Hero’ uit Amsterdam en nog wat meisjes die proberen sexy te dansen op podia langs de zijkanten, bleef het verontrustend leeg. Waar dat aan ligt? Geen idee, maar een meisje dat veel uitgaat in Groningen suggereerde dat dit lag aan de volgens haar hoge drankjesprijzen. Gezien mijn stelling dat de gemiddelde Groninger student die hier het uitgangscentrum uitwoont vooral warm loopt voor goedkope drank, heeft ze wellicht een punt. Maar ze maken er wel werk van daar en net als in Huize Maas krijgt het geluid een ruime voldoende. En ook hier was de entree gratis! Weinig publiek betekent nog minder keuze qua vrouwen, dus dan maar door naar Shadrak, waar ook al een ‘classic house’ feestje gaande zou zijn. Dat bleek echter de vorige dag het geval geweest te zijn, en volgens één van de oprichters van Shadrak was het een beetje van het zelfde laken een pak als wat eerder die avond gaande was in Huize Maas. Soms lijkt het predikaat ‘house-classics’ vooral een excuus voor DJ’s die weinig nieuwe muziek hebben of te weinig avontuurlijk ingesteld zijn en daarom maar weer eens met oude shit de boer op te gaan. De jongen die nu draaide in Shadrak presteerde het om muziek op te leggen waarvoor ze bij een gemiddeld bedrijfsfeestje nog de neus ophalen, zo cliché en veilig dat het nog saaier is dan de muziek die vroeger boven in de Troubadour werd gedraaid. Daar is nu overigens geen Shadrak meer, maar wel een Urban avondje, dat ook goed bezocht werd. Genoeg publiek hiervoor in Groningen, net als voor de wekelijkse salsa-avondjes in Hemingway en Platform. Mijn gezelschap was inmiddels al naar huis, en ik eindigde tenslotte in een pizzeria (om zeven uur ’s ochtends!) met een leerlinge van de Academie voor Popcultuur, waar ik les geef. Of ik nog even wilde wachten tot die enorme pizza verorberd was? Ach ja, waarom niet. De zaterdag erop had ik weer tijd. Eerst naar De Kult, waar een DJ zachtjes spacende house draaide op een volume waardoor je nog net met elkaar kon praten. Een leuke ontmoetingsplek voor de gangmakers, zo bleek. DJ/Producer Elwin, de hoofdredateur van 3voor12Groningen met fotograaf Karen, wat lui van Holodeck, danceproducer Shiftr, DJ Marike, ze laten zich allemaal vollopen bij De Kult. Voordat we in groepsverband naar Huize Maas gingen om Club Pepper te checken, toog ik nog even naar Simplon. Daar was een Earth Beat feestje gaande, waar tot mijn verbazing alleen maar tamelijk achterhaalde Goa en Drum ’n Bass werd gedraaid. Geen wereldmuziekklank te bekennen, terwijl dit zo lekker combineert met dance en de opbrengst van dit feestje voor goede doelen in de hele wereld was. Er lagen nog meer positieve globalistische gedachten aan dit gebeuren ten grondslag. Maar net als in Goa, India, erger ik mij dan aan het gebrek aan belangstelling voor de locale cultuur. De trancehippies doen ook daar alleen maar een beetje hun eigen westerse psychedelische ding, en met een beetje liquid acid op kan dat natuurlijk net zo goed in Simplon en hoef je de locale bevolking er niet mee lastig te vallen. Maar ach, het was wel een feestje en er waren voldoende bezoekers. Tijdens mijn excursie in Groninger clubland heb ik mij het meest vermaakt in Club Pepper, Huize Maas. Het was hier lekker druk, mannetje of achthonderd, en de sfeer werd er goed ingehouden door DJ Tom de Neef die vlak na binnenkomst meteen inzette met Drop The Pressure van Mylo. Hier gingen dan eindelijk de handen in de lucht, hier werd relatief iets beter gedanst en hier zien de vrouwen (ja, sorry, ik had natuurlijk wel een dubbele agenda, ik ga echt niet alleen om zo’n column te schrijven op stap) er iets beter uit. Een paar waren zelfs niet onaantrekkelijk, maar geen die uitnodigde ook maar iets te ondernemen. Dat maakte niet uit, want de muziek spoorde aan tot dansen, bracht de lichamen in beweging en zorgde voor een paar momenten van collectieve extase. Da’s toch ook leuk! Ooit, in de begintijd van de House, wilden wij niet vaker dan één keer per maand een feest doen om de intensiteit er in te houden, zodat het een ritueel bleef waarbij je je helemaal kon laten gaan. Te zien aan de uitgelaten toestand van het publiek is dit in elk geval wel zo’n feest waar mensen een maand lang op wachten. Wellicht zijn er minder leuke feesten op locatie tegenwoordig, maar je kunt elk weekend in Groningen ergens naartoe als je wilt dansen. Dat heeft ook nadelen, want het wordt wel snel platte disco op die manier en er is in zekere zin meer van hetzelfde. Maar er wordt gedanst, elk weekend weer. Vera heeft natuurlijk ook nog zijn swingavond met veel alternatieve muziek en The Palace trekt met haar commerciële meuk ook snel meer dan zeshonderd piepeltjes per avond. John van Luynen, programmeur van De Melkweg, stelde in het onlangs verschenen boek ‘Door! House in Nederland’ dat er altijd al gedanst is; niets nieuws onder de zon. Tot op zekere hoogte heeft hij gelijk, maar ik weet zeker dat sinds het begin van de house veel meer gedanst wordt in Nederland. Blanke mannen staan net zo actief op de dansvloer als de vrouwen die vroeger moesten beginnen met bewegen om hen de dansvloer op te lokken. En de mythe dat Groningen alleen maar een rockstad is, blijkt allang achterhaald: Groningen danst. Weinig internationale DJ’s helaas, maar dat is vaak niet te betalen omdat Groningen zo’n eilandje is. Het is leuk om te zien dat je een beetje kunt clubben hier, maar na twee zaterdagen heb ik mijn portie ook wel weer gehad. Net als dat je meer kanalen hebt op de TV, maar langer moet zoeken naar iets dat echt interessant is. Ik wacht wel weer op het volgende Holodeck feestje, 2 oktober in het Voormalige Waterbedrijf en ik ga binnenkort es uit in Londen, want daar kun je toch beter terecht als je geprikkeld wilt worden door nieuwe dansmuziek. En die kontenjacht in Groningen heb ik na twee avondjes al opgegeven. Wat hier allemaal rondhuppelt op die housefeestjes weet mij niet te prikkelen, sorry dames. De laatste zaterdag van mijn excursie sloot ik af in de Rumba, waar je ooit goed terecht kon voor anoniem een potje ranzig schuren tegen dikke konten op hitsige dancehall, wat ik sinds mijn laatste verblijf in Midden-Amerika wel kan waarderen. Die ambulance voor de deur, waarin iemand gereanimeerd werd, had ik beter als een signaal kunnen zien, want er zat weinig leven meer in dit ooit toch zo sexy tentje. Volgens een regelmatige bezoeker is dat het laatste half jaar al zo. Moegestreden ging ik naar huis. Ik heb het oprecht geprobeerd. De volgende keer als ik een zaterdagavond vrij heb ga ik naar de film of produceer ik iets waaraan ze hier in Groningen (nog) niet toe zijn. Maar gedanst wordt er, meer dan ooit.