Nederland is festivalziek. Dat mag je gerust concluderen, gezien het grote aantal en de daarbij behorende bezoekersaantallen. Dance-festivals, rockfestivals, wereldmuziekfestivals, crossoverfestivals, stadspromotiefestivals, jazzfestivals en laten we dan nog maar niet beginnen over de filmfestivals en theaterfestivals. Het is groot feest hier, dag in dag uit en vooral gedurende de zomermaanden. Partycentrum Nederland, noemde Joost Zwagerman het eens zeer treffend in de Vrij Nederland, hiermee doelend op het exaltatische karakter: de exuberantie voorbij. Wat valt er nog te schoppen tegen het calvinistische, dat volgens de babyboomers ons land elke zondag voor de hele week in slaap zou zingen. Echt niet, zondagochtend ligt jong Nederland grotendeels zijn roes uit te slapen of bij te komen van alle mogelijke partydrugs. Maar net zoals de Romeinen niet heel Gallië veroverderden en er kleine dorpjes weerstand bleven bieden, zo zijn er nieuwe kerkjes ontstaan die zich toch proberen vast te houden aan wat er was. En daar wordt je ook niet altijd vrolijk van. Zo blijkt de Nederlandse muziekpers behoorlijk behoudend. Met name de meeste popscribenten van de dagbladen houden voornamelijk van rock en laten af en toe heel chique even merken dat ze ook wel iets van dance weten, door de laatste Orb (heeft ten slotte ook al op Pinkpop gestaan) of liever nog, het album van Dizzee Rascal te bespreken. Want even laten merken dat je op de hoogte bent van recente ontwikkelingen in de Londense achterbuurten, zoals Grime, dat kan ook geen kwaad. The Streets wordt inmiddels alweer uitgekotst, want niemand begrijpt iets van die rebel without a cause die daar dronken en hees zijn ondergang tegemoet gaat . Ik vond het ook geen briljant optreden, maar toch indrukwekkend vanwege zijn performance, waarin hij ontzag toonde voor niemand en nog in het minst voor zichzelf. Een hedendaagse stadsblues, maar dan met garage en 2step, eerlijk, confronterend en zelfdestructief (later kocht -ie nog voor 100 euro een xtc pilletje en bedelde hij met 500 euro of niet iemand wat coke kon regelen; die bluesjongens zopen zich ook te pletter). Maar hen die nog over The Streets schrijven, zijn voor de dance liefhebbers reeds de meer waardevolle journalisten. Voor ons noordelijke dagblad, beter bekend als Dagblad van het Noorden, werd Maaike Borst naar Biddinghuizen gestuurd. Dat zij maar moeilijk verder kan kijken dan haar garagerockneus lang is, blijkt wel uit haar recensie. Dance, zoals wat ik draaide in de India, wordt volgens haar alleen maar bezocht omdat de mensen er toch al zijn. Goh, vraag ik mij af waarom die mensen om de twee nummers stonden te joelen van plezier wanneer er weer een fijne acid-tune uit de mix tevoorschijn kwam. Zou ze er wel bij geweest zijn? Ik denk het niet. De hele nacht ben ik daar geweest, waar wij thematisch acid ten gehore brachten. Sommige DJ’s doen dat beter dan andere, daar kun je over schrijven. Ze had me mogen afmaken als ik het niet goed gedaan had. Ik sta daar ten slotte toch als enige Groninger DJ op dat festival en Dagblad van het Noorden wil toch zo graag Van en Voor het Noorden zijn? Niet Maaike, die weet vrijwel zeker niet eens wat acid is, een in Nederland toch ontzettend populaire muziekstroming die eind jaren tachtig het begin betekende van wat inmiddels is uitgegroeid tot de enorme dance-cultuur van Partycenterum Nederland (nogmaals bedankt Joost, die houden we er in). Tegelijkertijd met ons stond in een andere tent Felix da Housecat. Ook niet bekend zeker? Nou, wel bij dance-liefhebbers. Die man is een begrip. Miss Kitten blijkt – mede door haar prettige verschijning wellicht? – al wel opgemerkt te zijn in de vaderlandse pers (niet door Maaike van het Dagblad natuurlijk) en het was dan ook schier onmogelijk om de Bravo in te komen. Ik sprak mensen die vertelden dat iedereen ontzettend uit zijn dak ging bij Jeff Mills. Ik was zelf bij de N.E.R.D. (dat kennen de popjournalisten van de dagbladen dan wel, niet ondanks de VPRO) die op zich matige uitvoeringen ten gehore brachten van het bij vlagen briljante plaatwerk. N.E.R.D. kreeg met hun presentatie toch de mensen aan het springen met hun meest afgezaagde hits, wat bij Menno Pot van de Volkskrant gelijk staat aan een krul met een plaatje, want dan gaat het goed. Maar dat gebeurde nog veel vaker bij The Chemical Brothers, dus dan had dat ook goed moeten zijn. Maar niet volgens Menno. Het stond helemaal vol, veel voller dan bij N.E.R.D. en zelfs de heuvels rondom de Alfa waren helemaal afgeladen en het publiek stond waanzinnig te dansen. En... hoera: er waren vele springmomenten! En veel Chemical Brothers-klassiekers! En een geweldige sound, met intense basss (!) en een geweldige licht en videoshow. Kijk, als Maaike Borst beweert dat White Stripes DE BAND van dit moment is, dan kan ik net zo goed (of beter wellicht) beweren dat The Chemical Brothers dat zijn, wat natuurlijk even grote lariekoek is. Beide acts zijn goed in wat ze doen, that’s it, maar geen staalplaat van de huidige ontwikkeling in dance of rock. Ik kan beide groepen overigens waarderen, ben zelf niet geheel afkerig van rock, maar daar gaat het even niet om. Was Gert van Veen nog maar bij De Volkskrant, denk je dan. Die wist tenminste wat er gaande was in de dance. Maar die is tegenwoordig hoofdredacteur bij ID&T Magazine, dat een meer dan twee keer zo grote oplage heeft als Oor. Schreef Siebrand Vos nog maar voor het Dagblad van het Noorden, toen nog Nieuwsblad van het Noorden geheten. Nee, van de dagbladen verwacht ik geen interessante inzichten meer (Hierbij eerlijkheidshalve toevoegend dat ik de NRC zelden lees en Algemeen Lachblad en Telegrof principieel weiger in te zien). Maar dat het hen dan geheel ontgaat dat ook bij een festival als Lowlands het publiek een stuk swingender is geworden, je niet meer walgend hoeft rond te lopen omdat iedereen er heel stoer zo identiek ‘alternatief’ bij loopt, het grote moeite kost om bij alles wat dance is naar binnen te komen, laat staan om samengepakt nog veel gelegenheid te hebben om te dansen en buiten de tenten nog een metersdikke muur van mensenmassa staat, dan vraag ik mij af: ben ik nou de enige die dat waarneemt? Houden journalisten van dagbladen niet van dansen? Staan die liever met een biertje te leuten om hun volzinnen alvast op orde te brengen? Waarom lees ik nergens wat Mylo deed, die met Double The Pressure toch veel verwachtingen schept in dance-land. Waarom lees ik nergens hoe LCD Soundsystem het deed? En hoe kan het dat ik met vele anderen een geweldige tijd had bij Groove Armada en El Gran Silencio (Mexicaanse reggaepunkskasambafunkcumbia) en met weinigen een een uitzonderlijk goede tijd bij Maskesmachine uit België en ik daar nergens over lees. Hoe was DJ Marky, jongens? Nee, dat soort dingen kom ik alleen maar te weten als ik met bezoekers praat. Toen ik het hierover had met een bevriende muziekliefhebber op leeftijd die de hele opkomst van de popmuziek heeft meegemaakt, stelde hij mij gerust. ‘Je zou eens moeten weten hoe lang het heeft geduurd voordat ze een beetje zinnig over rockmuziek konden schrijven, voordat ze begrepen wat er nou eigenlijk gebeurde! Dat duurde jaren, en sommigen snappen het nog steeds niet!’. Tja, zoiets zal het wel zijn dan. Men weet vaak gewoon niet wat geschreven moet worden over dance. De nummers worden niet aangekondigd en de persoon die voor Volkskrant Mystery Land moest recenseren, vond het publiek maar onnozel, wist maar amper wie waar stond en had als pointe dat er niet geknokt was door Hooligans. Hoera. Maar wat gebeurde er verder? Wie excelleerde en wie was kut? Ik wil op de hoogte gehouden worden, maar kunnen er dan alsjeblieft mensen die iets te melden hebben op stap gestuurd worden? Dat Partycentrum Nederland in elk geval een beetje niveau krijgt. Of moet de dance, net als ooit de rebelse rock ’n roll (nu goedgekeurd door ouders en de bond van huisvrouwen), zich nog steeds ontdoen van een imago als een ‘lagere’ kunstvorm, net als jazz ooit vreselijk ordinair was, en nu een sport van de elite? Ik ben bang dat dit zeker een rol speelt, zeker in de rockkerk en bij de dagbladjournalisten die daar lid van zijn.