De avond begon zo goed. Het was knokken geblazen om de laatste kaartjes voor To The Max en Roes te bemachtigen. De gastenlijsten puilden uit en de organisatie stond helemaal op scherp. Druk doende met kabeltjes en liften, die waren heel wat van plan! Maar eerst To The Max, een stuk van het Gezelschap van de Nacht, dat dit vaker heeft opgevoerd in het clubcircuit: Paradiso, Melkweg en Paard van Troje, dergelijke zalen. Dat doen ze normaal tijdens het begin van een feest, wanneer mensen reeds met een denkbeeldige feestneus op rondlopen en de concentratiespanne dus niet al te lang is. Maar ook voor een zittend publiek bleek Gezelschap van de Nacht in staat te zijn het publiek te boeien. Op alle vlakken is dit de perfecte voorstelling bij een dansavond. Er is een link gemaakt met een computerspel, een strategie die vaker wordt gebruikt om jongeren te verleiden tot het volgen van iets ‘cultureels’ en in dit geval kwam het heel erg leuk overeen met de inhoud. Want het maken van een popster is inderdaad een soort spelletje, waar leuk de draak mee te steken is. Het ‘superstar’ thema is hip in de moderne underground electro-disco en daar werd vrolijk een ironisch spelletje mee gespeeld. De vormgeving was al net zo fraai, met al haar eighties glam &glitter, haar hedendaagse kitsch en camp. Een lust voor het oog. De acteurs wisten het publiek te verleiden tot menig lachsalvo, op de juiste momenten werd het publiek verleidt tot participatie en de muziek was af en toe zo cool en modern dat je je afvroeg wie die electro-dudes wel niet waren? Die in het wit gestoken jongens langs de zijkanten, pontificaal in beeld met die Korg synthesizer en Akai MPC drumsequencer, die maken vast platen. Die weten wat gaande is. En wat bleek? Het hitje van de voorstelling, Level 8, is los verschenen op 12” vinyl, wordt gekocht en gedraaid door DJ’s en bevat een fraaie remix van Alden Tyrell, overigens ook een lievelingetje van de voorzitter van Stichting Holodeck. Het leek al met al een mooie opmars naar wat de hoofdmoot van de avond moest worden. Om twee uur ’s nachts waren ze er eindelijk klaar voor. Er hingen drie grote schermen boven het publiek met videobeelden waarop iemand iets zei. ‘Kun je wel iets verstaan?’, vroeg de hoofdrolspeler mij bezorgd, omdat ik bijzonder aandachtig mijn best deed om er chocola van te maken. ‘Nee, geen fuck’, antwoordde ik. ‘Dank je, dat wou ik even weten’. Toen dook hij op tussen het publiek en speelde hij zijn rol. Het zag er uit alsof er goede acteurs bezig waren, maar je kon er weer helemaal niets van verstaan. Het publiek keek elkaar hopeloos aan. Wat is dit? Wat moet dat opeens met ons feestje? Toen besloot Holodeck, zo vernam ik later, het feest maar voort te zetten en voorstelling te stoppen. De beats kwamen terug en iedereen begon enthousiast te schreeuwen. Met name omdat de interruptie van het feest voorbij was. Er waren mensen die zelfs dat niet mee hebben gekregen. De les die hieruit getrokken kan worden, is dat wanneer je iets doet met theater tijdens een feest, dat dit duidelijk gearticuleerd moet worden. Zowel door beeld, licht en geluid. Het beeld leek af en toe verbonden aan thema’s die ook in de muziek te horen waren en dat was best leuk. Net als de decorstukken die er rondslingerden, een grote peuk en een superpil die al snel als bankje fungeerde. Later op de avond werd er nog wat gesport op een loopband, bij wijze van act, en verscheen DJ Ny Sos. Goh, die gozer koopt allemaal platen die ik ook heb en aanschaf bij Foefur’s, de winkel van Frankie. Fucking Frankie, noem ik ‘m altijd. Goh, wat mixt die Ny Sos uit New York snel. Kan dat wel, een plaat zo snel strak trekken. Grote dance liefhebbers stonden tevreden te genieten op de dansvloer! Goeie DJ, die gozer uit New York. De Holodeck Crew bleek echter bleek echter ook niet te excelleren in het stand houden van leugens, want mijn achterdocht groeide elke seconde, ook nadat ik hen aan de tand voelde. Waarom een DJ overvliegen uit New York die niemand kent? Een kijkje achter de schermen bleek voldoende. Ach, beste dames en heren, dat was gewoon Frank van Foefurs, wiens collectie ik ken als geen ander. Fucking Frankie. Dat vond ik dan toch wel weer zeer cool, hoe ze het publiek op gang kregen met een acteur, die deed alsof hij DJ was. Afgezien van de goede DJ prestaties van Foefur en Itchy, werd het feest uiteindelijk toch nog gered door de grootste artiesten van de avond. Dat waren de bezoekers zelf, die er na zoveel vaag gepruts en niet waar gemaakte pretenties toch nog een feestje van wisten te maken. Holodeck kan veel, heeft soms fantastische feestjes neergezet, bestaat uit geweldig leuke mensen en zijn afzonderlijk ook goede kunstenaars, maar organiseren en articuleren kunnen ze blijkbaar niet. Roes was een vage bedoening, een mislukt project.