De verwachtingen waren hooggespannen. Zo hooggespannen dat het misschien wel eens een beetje zou kunnen tegenvallen. Dillinger Escape Plan in Vera maakte echter alle verwachtingen waar. Een tour zou niet beter kunnen beginnen. Met een tweede full-length op zak was de tijd eindelijk rijp om Groningen aan te doen. In het kielzog van Dillinger traden woensdagavond het Zweedse Burst en het Amerikaanse Poison The Well op. Burst, labelgenoot van DEP, tapte op z'n tijd uit een typisch Zweeds vaatje, maar de sporadische Soilwork-achtige riffjes werden passend partij geboden door een werkelijk groots gitaargeluid. Iemand wist me te vertellen dat de band op haar releases veelvuldig en met succes experimenteert met instrument- en stemvervorming en daar kon ik wel inkomen. Een aardige binnenkomer. Het proberen te omschrijven van de stijl van Poison The Well ontaardt al snel in een amalgaan van metalstijlen, uiteenlopend van metalcore tot emo, doordrenkt met thrash en doom. Op het eerste gezicht een redelijke vergaarbak dus, maar de negatieve klank die dit met zich meedraagt dekt de lading in het geheel niet. De melodieuze songs van het vijftal deden het goed bij het publiek, dat als beloning werd getrakteerd op redelijk veel nummers uit de oude doos. De mengeling van langzame, loodzware passages en blast-momenten vormde eigenlijk de perfecte opwarmer voor de headliner. Dillinger Escape Plan dus, al jarenlang een absoluut begrip voor iedereen die maar iets met metal te maken heeft. Maar weinig groepen hebben een genre zo op hun kop kunnen zetten als DEP en er zijn ook maar weinig bands die op zo veel sympathie kunnen rekenen, ook van het niet-metal publiek. Je kunt er eenvoudigweg niet omheen. Dillinger Escape Plan overschrijdt zoveel grenzen dat je er slechts heilig ontzag voor kunt hebben. Ik zag ze ruim twee jaar geleden in de Tilburgse 013, de eerste Europese tour na hun baanbrekende albumdebuut 'Calculating Infinity'. Toen speelde de band nog met zanger Dimitri Minakakis, die halverwege het concert een gapende hoofdwond opliep nadat hij tegen een rondvliegende gitaar opliep. De totale gekte die zich op het podium afspeelde, terwijl het losgeslagen vijftal wel complexe songs als 'Sugar Coated Sour' en Dillinger-klassieker '43% Burnt' foutloos ten gehore bracht, maakte een niet uit te wissen indruk. Dat maakte het dus spannend: zou het nog even goed zijn? Het nieuwe materiaal is immers toegankelijker dan dat van het debuut en draagt een onmiskenbaar Faith No More-stempel, vooral in refreinen van songs als 'Highway Robbery' en 'Phone Home'. Dat de groep dit natuurlijk te danken heeft aan Mike Patton zelf, die de EP 'Irony Is A Dead Scene' inzong, maakt veel goed, maar toch. Ze zouden toch niet heel veel braver geworden zijn? Lichte twijfel dus en die werd alleen maar sterker toen het maar duurde en duurde voordat de show begon. Bassist Liam Wilson, die bij mij een onmiskenbare vergelijking opriep met karakter Mike 'Meathead' uit de Amerikaanse 70's sitcom All in the Family, leek problemen te hebben met de monitoring en raakte zichtbaar geïrriteerd, maar dat bleek gelukkig totaal geen effect te hebben op de show, want wat was dat een feest. Nieuwe zanger Greg Puciato maakte indruk. Een waanzinnige frontman die naast een gigantische brulboei ook een goede zanger bleek en de cleane refreinen van het materiaal van 'Miss Machine' loepzuiver uitvoerde. Het bleef weer een totaal wonder hoe de band, die op het podium de vreemdste capriolen uithaalde, in vredesnaam tegelijkertijd haar materiaal loeistrak kan uitvoeren. Je zou bijna denken dat alle pirouetten, sprongen en driemetersprints zijn ingestudeerd en dat de hoofdwond in Tilburg geen ongelukje, maar het resultaat van een slecht uitgewerkte choreografie was. Gitarist Ben Weinman, wellicht de meest maniakale van het stel, heeft volgens mij elke uithoek van het podium aan een vakkundige inspectie onderworpen en waagde het zelfs zich even drijvend op het publiek te begeven. En dan het materiaal. DEP speelde vrijwel haar hele album 'Miss Machine', afgewisseld met krakers van 'Calculating Infinity'. Naast afsluiter 'Sugar Coated Sour' en '43% Burnt' werd ook 'Under the Running Board' gespeeld, een nummer dat, zoals je het nu bekijkt, zo op 'Miss Machine' had gekund. Het lijkt een beetje de nieuwe stijl van DEP te worden. Niet alleen meer de stotterende, staccato riffs en Naked City-achtige starts and stops, maar ook melodieuze refreinen en swingende grooves. Luister naar 'Phone Home', 'Setting Fire to Sleeping Giants' of 'The Perfect Design' en je weet wat ik bedoel. De band speelde een klein uur. Op de keper beschouwd een beetje kort, maar gezien de intensiteit van de show wel genoeg. Dillinger Escape Plan was eindelijk in Groningen en deed van zich spreken. Volgende keer samen met Burnt by the Sun en Mastodon?