Twee personen met een hoop bakjes en apparatuur voor zich op het podium in Vera, dat kan alle kanten opgaan. Troum uit Bremen, wat begon met een zacht volume zonder een beat zou later blijken aan één stuk door te gaan, subtiel opgebouwd met als resultaat een soundscape die je meenam. Naar beelden die spontaan in je hoofd opkwamen. In het begin sta je aarzelend aan de zijkant, geen beat om je hoofd op te bewegen en geen zogenaamde interessante show op het podium, wat zal het worden? Alle elektronisch vervomde klanken bewegen zich op een gegeven moment om een pulserende beat heen die je meer naar het midden van de zaal trekt. Omdat er niet iets spectaculairs te zien is wordt je opgenomen in die klanken. Er was geen multimediashow bij nodig. Minimale, trage en zware klanken die eigen beelden en bijbehorende gevoelens creëren. Troum is droom in het oud duits geschreven, op hun website kun je lezen dat het hun bandfilosofie is om het onderbewuste van de luisteraar te bereiken. En dat werkt als je je ervoor open kan stellen. Het is wat anders dan een rockshow met om de 3 minuten fluiten en klappen. Altijd fijn, een rockshow, maar het is ook goed als je oren eens helemaal niet weten wat ze gaan horen en het zonder riffjes moeten doen. Door een vervormde mondharmonica en balalaïka kreeg je zowaar toch een podiumperformance naast het draaien aan knoppen. Jammer was dat de balalaïka technische problemen had en het bandlid links op het podium sowieso niet goed doorkwam. Afgezien daarvan werd je in de langzame vervormingen opgenomen en leek het te snel voorbij te zijn. Het zou zeker een goede band zijn voor Les Trois Jours of een Syntax Error avond, waar ze meer tijd zouden kunnen krijgen. Van (lokale multi-instrumentalist, red.) Jan Klug kreeg ik enthousiast te horen dat het oude klasgenoten van de middelbare school waren. Zonder hen was hij niet geweest wat hij heden ten dage is!! Kejje nagaan, als zij vroeger geen supervreemde muziekjes hadden gedraaid in het jeugdcentrum in Leer en Jan niet aan de wiet hadden laten ruiken en aan een bakje hadden geholpen voor zijn sax, wat had Epibreren tot en met Arling/Cameron dan moeten doen? Stel je eens voor! Dan was Jan Klug nu een saaie it-er geweest en was onze stad een experimentele muzikant minder rijk geweest. Mensen van Troum: bij deze een dankjewel. Maar wat waren de jongens van Troum geweest als ze vroeger niet al die concerten in ons Vera hadden bezocht. Jahaa, zo is alles weer mooi verbonden met elkaar. Door de opvallend veel aanwezige langharige mannen leek het bijna alsof de klok meer dan 10 jaar was teruggedraaid, de tijden van de Hanging Manes zeg maar. Met Khanate op ‘t podium die zorgvuldig stonden te stemmen stroomde eenieder en meer weer toe. Wat er daarna gebeurde is eigenlijk moeilijk te verwoorden. De bas en slaggitaar stonden zo hard dat ze hun lage, diepe dissonanten om elkaar heen konden laten wringhangen daarbij ondersteund door de drummer die zo zeldzaam keihard sloeg dat het leek alsof je uit elkaar gemepd werd terwijl er ondertussen een hand zich door je maag naar binnendrong, je hart bereikte en die heel af en toe samenkneep buiten je hartritme om. Als liefhebber van de Melvins dacht je veel gewend te zijn, maar dit is een muur van geluid die afgebroken wordt en daardoor nog vetter aankomt. De soundscape die in maatsoort 1, ik kan er niks anders van maken, tot je kwam werd door een AC/DC-strot overkermd in vlagen. Wat een strot, geweldig! Soms deed een echo uit een bakje de nawee van een kerm en kon je even uittrillen. Ondertussen merk je dat er een grijns van oor tot oor op je gezicht staat. Dit is vet! En ook supermoderne experimentele muziek eigenlijk. Er zit geen melodielijn in, je kunt niet op herkennig terugvallen. Je wordt murwgebeukt op een manier die je nieuw is. Je ziet in een oogopslag velen naast je die ook in opperste concentratie en verbazing het geluid in zich laten slaan en de boventonen door zich heen laten schieten en dat doet je goed. Bij de toegift sloeg de drummer voor een stukje achter elkaar door. Opmerkelijk. Je hoorde een fragmentje van wat een riedel van een western zou kunnen zijn. Meer dan een fragment werd het niet. De zanger stond net zo geconcentreerd met kromme rug, gestrekte armen en met de microfoon op ooghoogte alsof hij er bang voor was om het direkt daarna in zijn strot te duwen en te bewijzen dat hij spiegels stuk zou kunnen zingen. Godver, wat een band, hoe zouden ze die nummers van gemiddeld 8 minuten oefenen? In zo’n langzaam ‘ritme’ lijkt me dat niet iets om naar uit te kijken. Hun live concerten zijn wel iets om naar uit te kijken. Als er een band bestaat die je op jezelf terugwerpt dan is het Khanate wel, zonder muzikale houvast te geven weten ze de zaal toch te pakken. Een grote prestatie, mijn complimenten.