Ik wees de enthousiasteling erop dat hij ter plekke was. De eerste dag Ballyhoo in de Branding was reeds begonnen. Ik had de opening niet meegemaakt, want ik zat nog op de boot, met mijn hele auto vol apparatuur. Eerder die dag reed ik plankgas naar Harlingen om de boot op tijd te halen. Soms dreigde een krat met platen over mij heen te vallen en bij elke scherpe bocht moest ik met met één arm beschermen, om niet letterlijk bedolven te worden onder het vinyl dat mijn halve leven reeds beheerst. Het is natuurlijk geweldig leuk om feestjes te organiseren in een strandpaviljoen. Vorig jaar hadden we naar verluid tot 6000 bezoekers per avond en het was dusdanig succesvol dat er vanuit bepaalde concurrerende Terschellinger horeca - de disco’s van Midsland en West-Terschelling bleven leeg omdat iedereen bij ons zat – veel aan is gedaan om burgermeester en politiek er toe te zetten om het ons wat moeilijker te maken. Zodoende mogen mensen dit jaar hun drankjes niet meer het strand op meenemen, terwijl wij toch machine’s hebben die het elke dag schoontrekken. Minder mensen met drank op het strand, betekent voor ons minder inkomsten. De slijterij vaart er wel bij, want dan nemen mensen zelf wel wat mee. Maar de slijterij betaalt niet mee aan ons feestje. Wij willen graag een leuke jonge vrijplaats vormen binnen Oerol en daarvoor moet er een bepaalde logistieke ondersteuning zijn waarvoor geld nodig is. En dat was er dus alleen maar minder. Daarom dus ook maar een goedkopere installatie op het strand. En daardoor moest ik ’s ochtends eerst mijn auto inladen bij een goedkope, maar slaperige verhuurder die nog dusdanig in de wietvelden verkeerde dat hij eerst rustig een potje koffie moest zetten en mij vertelde dat ik maar moest pakken wat ik nodig dacht te hebben terwijl hij zijn onlangs uit Thailand meegebrachte vriendin per telefoon aan het woord stond. Ik stoorde hem een beetje, zo leek het. En de tijd drong. Of ik ook nog effe bij een PA bedrijf langs wilde gaan om wat verloopjes te halen... Uitendelijk stond ik tien minuten voor vertrek van mijn boot voor een brug die ik net niet meer durfde te nemen omdat de lichten al op rood stonden. Nog nooit eerder in mijn leven heb ik bootjes zo langzaam voorbij zien gaan. In slow motion... En toen ik nog vijf minuten had bleek de reservering voor mijn auto niet correct gedaan te zijn door Oerol (was pas voor de maandag daarna), waardoor ik de boot kon uitzwaaien. Ik ben maar in mijn auto gaan liggen slapen, want de avond tevoren had ik nog gedraaid in een overvolle latin tent. Als DJ en (strandfeest)organisator moet je tegen onregelmatig slapen kunnen. Een DJetlag noem ik dat. DJ Marike was al lekker bezig met haar groovende beachmuziek en vanwege de heftige wind besloten de volgende dag maar de installatie buiten op te bouwen. Het Paviljoen is gelukkig groot genoeg voor een binnenfeestje; je raakt hier in De Branding al snel een kleine duizend man kwijt. En het dak ging er af, meteen de eerste avond. De steltenact van Nynke in haar vogelpak werkte als nooit tevoren, leek gemaakt voor Oerol. En Joris en Renger ’s bewerking van Nino Rota’s muziek, ooit gemaakt voor een film van Fellini, werkte bijzonder goed. Dat was het originele plan, waar ik met diverse Ballyhoofeesten naartoe had gewerkt, en dat hier op Oerol op grote schaal uitgevoerd had moeten worden: Ballyhoo’s Flying Circus. De door Oerol beloofde trapezes konden helaas niet doorgaan en er waren nog veel meer plannen, die door geldgebrek niet uitgevoerd kunnen worden. Gelukkig heb ik inmiddels al een plek gevonden waar dit in de toekomst wel met de nodige financiën zal kunnen. Tegen het einde van de avond besloot ik zelf toch maar achter de decks te duiken. Na het horen van DJ Marike en DJ Foefur maakte ik snel een selectie uit de slordige 500 platen die ik had meegebracht. En het ging geweldig. Het Oerol publiek blijft favoriet bij mij. Iedereen aan het klappen met de handjes op ‘Please Don’t Let Me Be Misunderstood’, dat inmiddels weer bekend is door Kill Bill. En hoppa, door op de Flamengohouse en uiteindelijk in de vijfde versnelling met een mix van White Stripes’ ‘The Hardest Button To Button’ met de camp-electrodisco van het nummer ‘Freie Liebe’. De mix werkte boven verwachting goed en de hele Branding stond te joelen en te gillen. Eindelijk viel de druk van mij af. Dag één was een feit en had ook met sterke wind en zonder installatie buiten al een onuitwisbare indruk achtergelaten. Er werd reeds gedanst op het strand, de doekinstallaties en het VJ-werk van Zafari’s Simon waren subliem en er hing een warme gloed over het strand, dat die avond echter nog bar koud was. We moesten de enthousiaste jongen die zin had in naaktzwemmen waarschijnlijk ernstig teleurstellen. Er stond nog wel ergens een house-auto te beuken in de verte, waar ik bijna niet van kon slapen in mijn kiosk boven op de duin. En wie weet, misschien hebben ik het allemaal gemist, en zwommen daar buiten, terwijl ik na een heftige dag en nacht volledig in coma lag, de nimfijnen en zeemeerminnen in de woelige branding van het brede Terschellinger strand. Als organisator en DJ mis je dat dan weer. Het enige waar ik nog toe in staat was op dat moment, was slapen, slapen, slapen.