Vera als decor voor electronica; da’s toch even wennen. In zo’n 20 jaar zag ik er misschien wel duizend rockende bands. Soms was er ook hiphop, of een avondje reggae, of een verdwaalde DJ-act, maar voor de rest waren het gitaren, gitaren en nog eens gitaren daar aan de Oosterstraat. Dat mag je eenzijdig vinden, maar binnen die eenzijdigheid presenteert Vera een ongekende veelzijdigheid. Elke vorm van rock heb ik er gehoord. Dat heeft een status en reputatie in binnen- en buitenland opgeleverd, een gevolg van een duidelijke profilering en een goede organisatie. Vrijwilligers hebben daarbij een belangrijke rol. Maar, vind maar eens jeugd met tijd -extra vrijwilligers- die een uitbreiding van het aanbod kunnen dragen. Vera draait wat dat aangaat maximaal. Als je dus andere paden wilt inslaan, dan gaat dat ten koste van het bestaande. De vraag is dus, als het bijvoorbeeld gaat om electronica, of Vera dat wil? Daar lijkt het niet op. Alleen de avond met Tigerbeat6/Kid606 kan ik me herinneren. Daarvoor losse flodders als Cornelius, Scanner of Autechre. Aan de andere kant, als Vera die ‘club for the international popunderground’ claimt te zijn, dan mag je je afvragen hoe dat dan zit met die elektronische muziek? Kijk, het is een hectische popwereld momenteel. De mainstream wordt steeds machtiger, omdat de underground, die versplinterd in ontelbare stukjes ergens op het wereldwijde web haar rondjes draait, niet meer in staat is om een vuist te maken. Waar voorheen mainstream en underground onlosmakelijk met elkaar verbonden waren, daar is er nu een gapend gat. Majors dicteren, en dat moeten we maar accepteren. Ook Vera is daarin noodgedwongen, maar misschien ook wel ongemerkt, meegegaan. Het moet steeds meer een toevlucht zoeken in zorgvuldig gepromote bands die onder de noemer ‘Alternative’ als ‘echte undergroundband’ gebracht worden. Check OOR, NME, of voor mijn part de Platomania voor namen. Nou zeggen labels natuurlijk geen fuck, het gaat om de muziek. Maar bands die met anderhalf been (of meer) in het verleden staan zijn moeilijk alternatief te noemen. Alternatief als in ‘anders’ welteverstaan. En underground, als in vernieuwend, compromisloos of geen-regels-behalve-die-vanonszelf, zijn deze ‘major alternatives’ al helemaal niet. Leg je je hier bij neer en wordt onafhankelijkheid steeds meer afhankelijkheid? Of zoek je naar echte alternatieven en biedt de electronica dan geen kansen? Electronica valt in elk geval steeds moeilijker te negeren. Het al jaren in Barcelona plaatsvindende Sonar festival bewijst dat bijvoorbeeld. En je kunt er heel veel kanten mee op, zo bleek ook maar weer eens op het eerste Vera Zomercafé concert met Kettel en Darko Esser. Friese Groninger Reimer ‘Kettel’ Eissing leeft intussen van z’n muziek (welke rocker in Groningen kan dat zeggen?), die zich nog altijd beweegt tussen dansvloer en luie stoel. Complexe ritmes in combinatie met harmonische elementjes, met name pianosamples. Reimer durft de dansvloer los te laten, gaat soms kanten op waar de gemiddelde luisteraar misschien niet heen wil, maar houdt de zaak altijd binnen de perken. Of het moet al de lengte van z’n set geweest zijn; ruim anderhalf uur. Met een swingende meute kan dat, maar die was er niet en dus was dat wat aan de lange kant. Kettel bewees weer eens volwaardig mee te kunnen met de internationale scene en we wachten met smart op z’n plaat met Funckarma. De opkomst was trouwens best goed, maar bewegen was blijkbaar geen optie. Zo bleek ook uit de korte laptopset die Darko Esser deed voor Kettel en de DJ-set die erna volgde. Want dat was honderd procent dance, speels en fris, ergens tussen electro en minimal in. Darko is nu programmeur in Doornroosje, maar hij begon ooit in Simplon, waar ik hem leerde kennen als iemand met een brede smaak en een drang naar het onbekende. Z’n sets misten dat een beetje; de maatsoort regeert –zoals dat altijd het geval is met formule-dance- waardoor saaiheid en voorspelbaarheid op de loer liggen. Wat voor een DJ dan overblijft is de interactie met het publiek en daar was weinig eer te behalen. Maar met z’n eerste set bewees Darko dat daar mogelijkheden liggen, zeker gezien z’n relatieve onervarenheid op dit gebied. Of dit ook een losse flodder was, of dat Vera inderdaad op de electronica-kar springt, we wachten het af. Mijn zegen heeft men, maar dat was dacht ik wel duidelijk.