Afgelopen weekend waren we voor twee optredens in Duitsland. Voor zaterdag stond er al heel lang een lucratieve show gepland op het stadsfestival van Neunkirchen. Maar om zo’n 1200 kilometer te rijden voor één optreden leek ons een beetje zonde. Daarom onze Duitse boeker gemaand nog een tweede show te regelen. En dat lukte. Vandaar dat we vrijdag reeds in het busje stapten richting Rock Am Wald, een festival dat volgens de ons toegestuurde info plaats had op het terrein van een inrichting voor geestelijk gehandicapten. Niet zo gek, daar dergelijke inrichtingen zich meestal in de buurt van de bewoonde wereld bevinden, zonder dat die bewoonde wereld er last van heeft. Ideaal dus voor een popfestival. Groot en niet direct aangenaam was echter de verassing toen bleek dat het optreden mede voor de bewoners van de inrichting zelf zou zijn. Het festival was namelijk een lokaal initiatief dat bewoners van buiten en binnen de inrichting bij elkaar moest brengen. ‘Mooi initiatief, maar moet dat ten koste van ons?’ was toch een gedachte die al dan niet terecht door onze hoofden schoot. Terecht misschien omdat onze muziek niet het soort muziek is waarvan je automatisch (en naar later zou blijken ook een beetje ten onrechte) denkt dat het dit soort publiek zal aanspreken. Maar onterecht in die zin dat het uitnodigen van “gewone” bands juist inherent is aan de idee van het festival, of die bands daar nu blij mee zijn of niet. Een geslaagd optreden dus alleen al door de zelfreflectie waartoe het uitnodigde. De volgende dag lekker in het zonnetje ontbeten met een aantal begeleiders en bewoners van de inrichting waarna de reis werd vervolgd richting Neunkirchen. Het stadsfestival met braderie en dansmariekes omvatte een viertal podia waarvan er één was gereserveerd voor rockmuziek. En wat voor podium! De stad met staalverleden had een deel van z’n cokessmelterij laten staan temidden waarvan concerten konden worden gegeven. Een en ander (voor een aantal bandleden ook het feit dat Nederland door was naar de halve finales) inspireerde tot een knallende show die aan sommige braderiegangers weliswaar niet helemaal was besteed, maar waarmee we toch een aantal liefhebbers tot en met de laatste noot aan ons wisten te binden. Om met de Duitsers te spreken: spitzengeil!