De avond begon zo leuk. Ex-Planet Orange organist Harm Wierda leefde zich helemaal uit op zijn orgel om een beetje de toon te zetten bij het nationale drama van het Grote Voetbalspel. Dat was best lollig natuurlijk. En er zat aardig wat vredelievend cultuurmakend volk daar in Grand Theatre, dat elkaar wel kende, maar nog niet in de hoedanigheid van hooligan. Dus lekker ‘knalle met de balle’ schreeuwen en ergens klonk zelfs een sarcastisch ‘Dick Advocaat, moordenaar!’ Tja, dat was een dolle boel. Als Nederland vooruit speelde begon Harm weer moedig ‘hup, holland, hup’ liederen te spelen, of schudde hij een ‘tatatadaaa’ uit zijn mouw, die mensen aanmoedigde tot een moedig ‘aanvallen’. Richard Cameron kon het orgel wat minder waarderen en keek daarom in de foyer naar een tv-schermpje. Was ook leuk. En hij is samen met zijn vrouw intussen een Berliner, dus moet het toch een beetje vreemd zijn, zo’n länderspiel zonder braadworsten. Maar ze genoten er wel van en na de Nederlandse nederlaag werd door hen heel stemmig Ennio Morricone’s ‘Thema van de verlaten mijn’ gedraaid. Goede selectie. Daarna lukte het Electric Barbarian helaas niet om de grafstemming weg te krijgen. De fotografe van 3voor12 Groningen voelde zich welhaast zelfs een beetje bedreigd door alle verbale en non-verbale jazz-rock-punk-funk uitspattingen van dit gezelschap. Dat is toch ook wel weer een prestatie. Kain spuugde zijn poëzie in de microfoon en toonde zich een waar performer, Deze oprichter van de Amerikaanse Last Poets – tegenwoordig weer volop in de belangstelling – is na wat onenigheid alleen verder gegaan en woont tegenwoordig in Amsterdam. De inhoud van zijn lyriek was moeilijk te ontwaren, maar de associaties met donkere steegjes en roerig nachtleven lagen voor de hand. Zesvoudig Nederlands kampioen turntablism Kypski stond deze avond voor het eerst bij hen on da wheels of steel. Geweldige muzikant, doet knappe dingen en zorgde voor de krenten in de pap. Die pap was naar mijn smaak over het geheel toch flauw. De baslijnen gaan oneindig door, zitten teveel in het hoog, waardoor de nummers ‘bassigheid’ missen. Harrie Arling timmert er gelukkig geniaal tegen in op zijn drums en komt telkens weer helemaal uit. Erg knap, erg goed. Eric Boeren ging ook goed te keer op zijn cornet, maar stond er af en toe toch een beetje onwennig bij, wat kwam omdat hij ook voor het eerst meespeelde. Het geheel was een beetje als die voetbalwedstrijd eerder die avond. Ze gingen wel naar voren, maar het duurde te lang en ze scoorden niet. Dat gebeurde pas toen Mr. & Mrs. Cameron gingen draaien. Het publiek dat aan de tafeltjes geïnteresseerde en instemmende gezichten had getrokken bij Electric Barbarian nokte af omdat het morgen weer vroeg dag was, het podium werd leeg geruimd, en in die chaos moest het Berlijnse stel uit Groningen beginnen met draaien. Dat heet; Mrs. Cameron zong alle teksten mee en zette belangrijke elementen in de muziek aan met enthousiaste gebaren in de lucht, en Richard mixte de boel aan elkaar. Goed team. Jaren geleden, tegen het einde van de jaren tachtig, stonden zij ook al zo in Storm, toen Richard daar voor een mannetje of twintig o.a. house draaide van zijn ‘jack the house’ verzamelCD’s. Daar was hij voor Groningen toch heel vroeg mee. En voor eenzelfde aantal mensen zag ik hem zijn solo-carrière als singer-songwriter beginnen in het café van Simplon. Jaren geleden. Richard Cameron heeft intussen bijna een soloplaat afgerond (met behulp van Das Pop) en heeft dus eindelijk weer iets gedaan met die aspiraties. Zo blijft hij nieuwe projecten en concepten ontwikkelen en wie weet is het straks weer raak. Easy Tune en Arling&Cameron gaven hem grote bekendheid en nu stond hij hier in Grand Theater opeens weer voor twintig man te draaien. Die hielden het wel vol tot het einde, want Richard draaide cool, funky, soms met een bite, gemêleerd en met smaak. House, wavehouse, ‘slow’ van Geile Kylie, funky breakz, muzikale 2 Step en ander moois. En Groningen lag weer eens te slapen. Kut voor de familie Cameron, maar mijn hoogtepunten van muzikale euforie bereikte ik toch bij hun draaisetje, dus bedankt en wel thuis. En kut voor Groningen, want met een mannetje of honderd meer had dit al een heel leuk feestje kunnen zijn. En kut voor Nederland, dat er Berliners (Duitsers?) aan te pas moeten komen om te scoren bij zo’n veelzijdig avondje vergnügung in Grand Theatre. En kut van Grand Theatre, dat ze niet meer energie stoppen in deco, licht en inrichting wanneer er eens gedanst kan worden daar, want die zaal biedt zoveel mogelijkheden en Mr. en Mrs. Cameron verdienen beter.