De lucht is zwaar en grijs als de mannen van Electric Barbarian vanuit verschillende windstreken komen aanrijden bij de receptie van Lowlands. Vanuit het Noorden, Groningen welteverstaan, komt een oude Citroën voorgeparkeerd. De achterbank is volgestouwd met muzikaal wapentuig voor de moderne barbaar. Op de eerste rij zitten drummer Harry Arling en Floris Vermeulen, bassist, brein en bandleider van het illustere gezelschap. De versterking komt vanuit het Zuiden aangereden. Op hun auto zit het soort nummerplaat dat je vooral tegenkomt in het koninkrijk der Belgen. Toen Floris naar de juiste manschappen zocht, trok hij zich weinig aan van landsgrenzen. Zo kon hij trompettist Bart Maris en draaitafelwonder Grazzhoppa strikken. Deze zuiderburen hebben hun sporen ruimschoots verdiend en kennen als bijkomend voordeel een verzachtende ‘g’. Want spelen op Lowlands stelt harde eisen aan je logistiek vermogen. Ook artiesten mogen in de rij. Met andere artiesten, dat wel, maar wachten is wachten. Eenmaal bij de balie is er een mooie envelop met bandjes en bonnetjes. Floris organiseert de chaos en blijft met één bandje zitten. Want waar is Kain, het vijfde en laatste bandlid? Kain heeft een naam als medeoprichter van de Amerikaanse Last Poets, maar speelt vooralsnog de rol van lost poet. Onder smakelijke anekdotes van eerdere late verschijningen besluit de karavaan alvast richting het Higher Ground podium te trekken. Het gaat over modderige wegen door een tijdelijke stad van tenten, containers en verregende passanten. Er wordt wat verdwaald, maar uiteindelijk is het Harry Arling die als eerste de koelkast bereikt. “Geen cola?!”, concludeert hij na inspectie en het eerste moment van echte stress is een feit. Er rest nog ruim een uur voor het optreden aanvangt. Lowlands is speciaal, zo beaamt iedereen, maar de zenuwen zijn wel wat gewend. Goede moed wordt bovendien geput uit de zeer positieve recensies in de Daily Paradise, de huiskrant van het festival. Ondanks dat publieksfavoriet N.E.R.D op dezelfde tijd speelt, wordt een bezoek aan Electric Barbarian, “de meest weerbarstige band van het festival”, sterk aangeraden. Genoeg mensen hebben de boodschap opgepikt. De Higher Ground is een van de kleinere tenten op het festivalterrein en staat goed gevuld als de eerste noten klinken. De mannen hebben weinig tijd nodig om op stoom te komen. De muziek van Electric Barbarian valt niet in een hokje te stoppen en is grillig als het leven zelf, een continue stroom van actie en reactie. Er zijn thema’s, maar hieromheen wordt vrijelijk geïmproviseerd. Bij improvisatie speelt zelfbeheersing een belangrijke rol. Een groep muzikanten kan zich makkelijk verliezen in de ruimte die improvisatie biedt en bijvoorbeeld te snel doorschieten naar een climax. Zonder zelfbeheersing is het kruit dan snel verschoten. De ware meester houdt het overzicht en controleert zijn energie. Electric Barbarian getuigt van dit meesterschap. In een vloeiende aaneenschakeling van ritmes en klanken laten ze het publiek alle hoeken van hun muziek zien, zonder zichzelf te forceren. Het publiek is grotendeels geboeid. In de stiltes tussen de nummers lijken sommige mensen een seconde nodig te hebben om weer op adem te komen, om vervolgens in oprecht applaus los te barsten. Ook zijn er verwarde uitdrukkingen, wellicht het resultaat van pogingen het één en ander in een hapklaar hokje te plaatsen. Naarmate het concert vordert gaan bij sommigen de voetjes van de vloer. En dan is Kain er. Van waar hij ook komt: hij loopt recht op de microfoon af en pakt de eerstvolgende maat als onderzettertje voor een spervuur aan gesproken woord. Van het goddelijke in iedereen, naar de Bijlmer en bomen vol uit flats gesmeten afval. Kain’s opkomst en inzet is overtuigend. Het concert krijgt een wending en de muzikanten lijken met Kain’s komst een nieuw rustpunt te vinden. Waar tot Kain de zelfbeheersing zich nog wel eens liet voelen, is het nu vooral de standvastigheid die krachtig doorklinkt. Tegen alle regels van Lowlands in vraagt de presentator van de Higher Ground de band terug op het podium voor een toegift. Floris zet in met een vuig pompende bas, Harry slaat een laatste listige break en dan is het aan het publiek om een einde aan de show te joelen. De sfeer na afloop is luchtig en ontspannen. Iedereen is blij met het hoe het is gegaan en Floris loopt rond met een flinke grijns op zijn smoel. Het is toch net even een ander plaatje dan de vermeende zenuwloze toestand van voor het optreden. Als alles weer in de Citroën is gepakt, komt er een busje voorgereden die de heren naar een heuse signeersessie afvoert. Stonden de vrouwen rijen dik in de aanslag? Wat dacht je zelf! De rust na gedane arbeid vindt plaats in het artiestenrestaurant. De wijn gaat open en de barbaren laten geen druppel in de fles. Wel wordt er netjes met mes en vork gegeten. Electric Barbarian kwam, zag en overwon op Lowlands 2004 en na een laatste toast gaat iedereen huiswaarts. Terug naar eigen windstreken, maar slechts tot de volgende keer. Mis het niet als je de kans krijgt.