De kiem voor Electric Barbarian werd gelegd toen bassist/componist Floris Vermeulen in het kader van Les Trois Jours (2000) de mogelijkheid kreeg een band samen te stellen. Onder meer met trompettist Serge Adam en drummer Tony Buck werden na het festival opnames gemaakt, waarna verder gedacht werd over de toekomst. Na een rusteloze periode, gepaard gaande met talloze bezettingswisselingen, heeft Vermeulen uiteindelijk zijn huidige groep bij elkaar gekregen. Naast de initiator zelf is drummer Harry Arling het enige bandlid dat uit Groningen afkomstig is. Vinylkunstenaar Grasshoppa en trompettist Bart Maris komen uit België. KAIN, ooit mede-oprichter van de legendarische Last Poets, is Amerikaan. - Jij schrijft de nummers. Hoe werkt het dan: stuur je tapes rond en zie je hoe het uitpakt op het podium? “Nee, het werkt voornamelijk zo dat we een middag repeteren voor een concert of een serie concerten. Ik neem dan bladmuziek mee waar wat thema’s en arrangementjes in staan. De rest is improvisatie. Vooral vanuit de draaitafels onstaan er dan fragmentjes van nummers die je refreintjes of coupletjes zou kunnen noemen. Wanneer het op het podium goedgaat zijn de muzikanten geneigd het een volgende keer weer te doen.” - De automatismes onstaan dus eigenlijk vanzelf? “Ja, maar het eigenlijk ook een heel natuurlijke manier van improviseren en componeren. We wisselen een stukje improviseren niet af met een gecomponeerd arrangement. Het vloeit eigenlijk heel natuurlijk in elkaar over. De mensen die de muziek horen denk ook vaak dat het helemaal geïmproviseerd is.” [...] “De muzikanten hebben hun eigen bagage en ik probeer zoveel mogelijk naar ze toe te schrijven. Ik schrijf een melodie en bedenk dan bijvoorbeeld al ‘hier gaat Bart zoiets mee doen’.” Vermeulen heeft geen band met Groningen in de zin van een muziekonderwijspraktijk of vaste bands. Nadat vrijwel al zijn mede-conservatoriumstudenten Groningen verlieten en zich in Amsterdam of Utrecht vestigden speelde ook hij met die gedachte. Hij is echter blij met de keuze hier te blijven. “Alles gaat nu zo snel de wereld over: afgleopen week was ik in Antwerpen bij Lowlands (waarmee hij een distributiedeal afsloot – red.) en de week daarvoor in Brussel om te masteren. Ik zit ook wel te denken om naar België te verhuizen, maar bedenk dan ook ‘waarom eigenlijk ook?’ Je kan ook een dag heen en weer gaan, of er een week zitten. De contacten blijven wel, ook al zit je in Groningen.” - Heb je verder muzikale verplichtingen in Groningen? Je bent bijvoorbeeld geen lid van de jazzscene om maar eens wat te noemen. “Nee, ik heb er zelfs bewust voor gekozen dat soort niet meer te doen. Ik heb drieëneenhalf jaar in de bovenzaal van De Spieghel gespeeld en bij één keer per twee weken in de benedenzaal. Het was hardstikke leuk, maar ja, om nou toe zeggen dat ik er iets aan heb gehad. Nee, financieel niet en ook kwa naamsbekendheid niet. Met de muziek die wij nu maken moet je toch landelijk gaan.” - Op wat voor podia speel je dan? De Doornroosjes en 013’s of toch de meer jazzgerelateerde plekken. Eigenlijk alletwee. We hebben met Electric Barbarian nu twee keer in de kleine zaal van 013 gespeeld, maar ook in het Bimhuis en het Grand Theatre. Het is wel fijn als je echt een concertzaal hebt. Mensen gaan er dan toch minder met het gevoel naartoe van ‘we moeten dansen’ of ‘we gaan naar een party of een feestband’. Dat is het voordeel van semi-concertzalen als het Grand Theatre. Mensen komen daar toch voor de muziek en niet voor de hele entourage om de band heen. - Maar het moet toch ook leuk zijn als de vlam een keer in de pan slaat. “Ja, maar met de aankomende plaat verwacht ik dat ook wel. De band die ik nu heb is een steengoede band, maar we misten altijd de machine die ons op de internationale podia of grote landelijke festivals kon krijgen. Met Lowlands kom je nu gelijk al anders binnen bij een festival en heeft het drie jaar demo’s naar hen sturen ineens zin gehad. Opeens zie ze dat er toch iets van komt.”