Reeds in mijn tienerjaren maakte ik mijzelf lid van de VPRO. Toen ik nog bij mijn ouders thuis woonde deed ik als zestienjarige de afwas tijdens het VPRO radio-programma Spleen, waar ik kennis maakte met groepen als Tuxedomoon, The Residents en White Noise. Experimentele muziek waarbij het gebruik van elektronica niet werd geschuwd. Ik hoorde uitleg van een lid van Tuxedomoon over het hoe en waarom van drumgeluiden. Hoe dat historisch zo gegroeid was. Hoe dit ook weer kon veranderen. Het zette mij aan het denken. Mijn broer en zussen stuurde ik weg, want ik deed de afwas liever alleen, met het volume zo hard mogelijk. En daarna ging ik uitrusten op de bank met heerlijke wereldmuziek. Fantastisch waar de VPRO mij allemaal bracht op die brakke zondagmiddagen, wanneer ik moest bijkomen het nogal uitbundige uitgangsgedrag van mijn tienerjaren. Later verschoof de radioavond naar woensdag, wat de enige avond was dat ik niet wilde repeteren met bandjes, omdat ik dan stoombaden nam of huiswerk maakte, terwijl ik muziek opnam van de radio. Van alweer de VPRO. Frontline van Gerard J., John Peel met zijn mix van nieuwe rock en reggae. Dat moest een prachtjob zijn, een beetje programma’s samenstellen voor de radio. Onlangs heb ik mijn abonnement op de VPRO-gids opgezegd. Ik kwam tot de conclusie dat ik meer achter de computer leef en sinds de horizontalisering van radio 3 nog maar amper meer luister. Geef mij maar internetradio, kan ik tenminste zelf bepalen wat ik wil horen. En mijn TV heb ik ingeruild voor een kleine video-monitor uit mijn studio, die toch werkloos was geworden. Films kijk ik wel in de bios of op de beamer. Die paar informatieve programma’s en een beetje ellende in de wereld bij het journaal, dat gaat alleen maar beter in het klein. De VPRO-gidsen las ik eens in de paar maand even door om te ontdekken wat ik gemist had. En als Arjan Ederveen weer iets leuks heeft kijk ik dat wel even terug op het internet, net als het journaal overigens. Kortom, de wereld is veranderd. Zo lees ik wel altijd de 3VOOR12 Nieuwsbrief, maar zie ik de Oor amper in, hooguit wanneer hij ergens ligt, om te kijken waar men zich zoal (vaak te laat) mee bezig houdt. Zelden leg ik nog boodschappenlijstjes aan na het lezen van de recensies, want via het internet heb ik al een pre-release gehoord op MP3 of ik heb in de winkel de plaat reeds via (parallelle) import beluisterd. En de spinsels van de professionele journalist wekken bij mij te vaak de indruk dat hij zich bij zijn haastklus niet altijd even goed heeft kunnen verdiepen in de materie en meer bezig lijkt te zijn met trends volgen, dan ze zelf te maken of te beleven. De reguliere popjournalistiek is een beetje laf en knorrig geworden in Nederland. En is er eens een columnist die mensen wil prikkelen met lollig en gespierd taalgebruik, dan neemt de Oor hem onder druk zijn column af (weet ik via 3VOOR12 Nieuwsbrief) om de grote adverteerders, de Grote Platenmaatschappijen, niet tegen de haren in te strijken. Ik kan de Oor nog wel begrijpen ook, het is geen rooskleurige situatie waarin dergelijke bladen zich bevinden. De meeste informatie over muziek krijg ik tegenwoordig niet meer via radio of tv, maar via het internet. Ik lees onafhankelijke fansites en magazine’s, waar mensen met passie schrijven over wat hen echt bezig houdt. Hun best doen om eigen standpunten te bepalen, hun favoriete muziek draaien zonder zich in de luren te laten leggen door een omroepbestel, dat geheel terecht op de schop gaat. Ik word wel gidsloos lid van de VPRO, omdat ze een progressief internet beleid hebben, van filmagenda’s voor het hele land (samen met Volkkrant op www.cinema.nl ) tot de hedendaagse popjournalistiek die wordt bedreven door 3VOOR12. Graag zou ik zien dat op deze Groningse site wat leven in de brouwerij wordt gebracht. Ballyhoo betekent commotie. Dingen los maken. Dat is wat ik wil, ook in deze column. Ik wil los maken bij anderen wat de VPRO ooit bij mij losmaakte en zal daarom met enige regelmaat hier een column laten verschijnen op deze ‘lokale’ website, waar lokale kosmopolieten zich kunnen uitlaten over wat hier leeft. Popcultuur is dankzij het internet meer dan ooit een wereldwijde cultuur geworden en het is steeds minder raar om in Kloosterburen een hippe electroclasher te ontmoeten. Doordat wij ons hier in het Noorden minder kunnen nestelen in een veilige burcht als de Randstad, surfen wij als vagebonden de wereld over en maken hier wel zelf onze trends. Daarin liggen wij ondanks de schaalverschillen soms ook voor op de rest van Nederland. Maar dat maakt de meeste mensen hier maar weinig uit, want in studentenstad Groningen gaan de meeste muzikanten en DJ’s het liefst gewoon hun gang. Let maar op. Wij zingen onze eigen internationale.