#4df06: Buck 65 flikt z'n kunstje weer
Ondanks vroege tijdstip zit de stemming er goed in
Het is geen dankbare taak, de eerste act van de avond zijn op het grote Saddlespan-podium. Eerder deze week bleek al dat het niet gemakkelijk is een handjevol publiek, bij veel te hoge temperaturen, enthousiast te krijgen. Als je een middelmatige band bent althans. Ben je Buck 65, dan gaat dat allemaal een stuk eenvoudiger.
Op de laatste editie van Lowlands kreeg Buck 65, oftewel Canadese hiphopper Richard Terfry, de tent volledig plat. Maar hoe doe je dat in Nijmegen, waar om kwart voor negen slechts enkele tientallen mensen voor je podium zijn komen opdagen? Nou, dat doe je als volgt: Je bouwt niet rustig op, je gooit meteen een van je sterkste nummers erin. Je zorgt voor een lekkere beat waarbij niemand kan blijven stilstaan, trekt olijke gezichten, doet lollige dansjes, en eindigt met een hoogstaand staaltje scratchwerk. En zo heb je na één nummer het publiek al in je zak en gaat de rest vanzelf.
Buck 65 mixt honkytonk, bluegrass en blues met hiphop. Daarbij scratcht hij erg vaardig en weet door zijn podiumpresentatie het publiek voor zich in te nemen. Dit alles maakt hem tot een unieke artiest met een unieke stijl. Het nadeel van een unieke muziekstijl is dat het op de lange duur wat eentonig kan worden. Na tien soortgelijke nummers, hoe knap ook uitgevoerd, verslapt de aandacht. Daar heeft Buck 65 een remedie voor: zijn performance. En zo houdt nu eens zijn muziek, dan weer zijn act het publiek bij de les. Het stroomde in groten getale toe. En dus kunnen we, vanwege het geringe aantal toeschouwers tijdens de eerste helft van de set, niet zeggen dat Buck 65 de tent deze keer plat kreeg. Maar hij kreeg 'm wel vol. Foto's: Mike Nicolaassen