Gevarieerde halve finale Kaf en Koren met een duidelijke winnaar
Breaktrack terecht door naar de volgende ronde
Afgelopen week vond in Merleyn weer de eerste halve finale van Kaf en Koren van dit seizoen plaats. Drie bands, Supersonic Megafuckers, Breaktrack en Please, call me Richie, streden met duidelijk veel enthousiasme om door te mogen naar de finale op donderdag 14 juni.
De eerste band van deze avond zijn de Supersonic Megafuckers. Met zo’n naam verwacht je een smerige rock ’n roll band met wellicht wat stoner rock capriolen. Hoewel deze band flink weet te rocken, weten ze die verwachting niet helemaal waar te maken. De band is iets te lief tegen het publiek, wat eigenlijk afbreuk doet aan de totale show. Ook zijn de nummers wat te compact, waardoor deze telkens op pakkende momenten worden afgebroken. Sterke punten zijn de zuivere zang en de subtiele baslijntjes. Met een beetje meer arrogantie en attitude kan het met deze band nog ver komen in de toekomst.
Dan is het de beurt aan de lokale beroemdheden Breaktrack. Deze band kent wat opstartproblemen door een nogal vals gestemde gitaar. Door haar frustratie openlijk te uiten, zorgt de frontvrouw van deze band er echter voor dat dit alleen maar toegevoegde waarde heeft voor het showelement van het optreden. De combinatie van een erg strakke band, zo nu en dan smerige riffs en een frontvrouw die haar emoties zichtbaar uit door middel van haar muziek, blijkt goed te werken. Bij één van de nummers haalt ze zelfs een megafoon erbij om haar woede ten toon te spreiden. Hoewel dit niet het beste optreden is van Breaktrack door enkele ongelukjes, weet de band door haar professionaliteit toch een sterk optreden neer te zetten. Wanneer later blijkt dat deze band doorgaat naar de finale, kan ook alleen maar gesteld worden dat dit terecht is.
De laatste band van deze eerste halve finale is Please, call me Richie. De band weet een gevarieerde set neer te zetten waarin zij voortbewegen tussen Coldplay-achtige stadionrock en meer jazzy popnummers. Op het podium staat de band erbij als een zeer ervaren samenstelling. De band heeft weinig meer te bieden dan hun muziek en eenvoudige aankondigingen, wat goed bij hun eerlijke muziek past. Het nadeel hierdoor is dat ook vrij weinig blijft hangen van een optreden van Please, call me Richie. Door wat meer uitspattingen van de muzikanten en meer climax in hun nummers zou de band winnen aan eigen uitstraling. De muziek van deze band herbergt gelukkig behoorlijk wat ambitie, waardoor ik vermoed dat dit wel goed zal komen. Tekst: Martin Visser / Foto's: Paul van Dijk