Dag Des Oordeels: Geiser en Achterdochtig
Recensies van nieuwe glimmende schijfjes
De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over dat wat rond is: de oogst van glimmende schijfjes. Met deze keer recensies van Geiser en Achterdochtig.
Geiser – Bipolar (eigen beheer, 2011) – Eelco van Eldijk
Op het scheiden van de jaarmarkt komt Geiser ons verblijden met zijn eerste officiële release. De eigenwijze rockers uit Nijmegen en omstreken hebben de tijd genomen om tot dit product te komen. Nu is het proces soms ook belangrijker dan het resultaat, maar dat wat het vijftal uiteindelijk aanlevert kan met tevredenschap de wereld in geslingerd worden.
Het vijf nummers tellende plaatje kent geen enkel vullertje of dieptepunt; alle erupties zijn raak. Hoewel het tamelijk lastig is een label aan het gebodene te hangen, zou Geiser liefhebbers van noise, rock, postrock, stoner, heavy kraut en menig ander subgenre aan kunnen spreken. Het zal ondergetekende niets verbazen als deze jongens het ooit tot op het vermaarde Roadburnfestival zullen gaan schoppen. Bipolar is het eerste bewijs van hun kunnen. En de hoop bestaat dat er nog veel van zullen volgen. Het is deze sympathieke band gegund, evenals de liefhebbers van avontuurlijke en donkere rockgeluiden. Wars van trends en vol liefde voor de betere muziek.
Achterdochtig – Er Hangt Iets In De Lucht (cd) – Phebe Kloos
“Bad disk,” geeft de cd-speler aan en even denk ik dat dit de snelst geschreven recensie ooit gaat worden. Máár Achterdochtig is sympathiek (en cynisch) en dus is het album is ook op zijn website gratis te beluisteren “want geld verdienen aan cd’s doet toch niemand meer.” Van een bad disk blijkt zeker geen sprake te zijn.
De cd bevat vijf Nederlandstalige nummers over liefde, dood en drank verpakt in mooie poëtische zinnen. Bram Derksen (Achterdochtig) klinkt soms rauw, schreeuwerig en gefrustreerd, soms zacht en bedroefd, maar altijd eerlijk. Het derde nummer Tastbaar blijft de hele dag hangen door zijn uithaal “Hey! Wat ben jij tastbaar!”. De nummers zijn geschreven door Bram zelf en de instrumenten (met uitzondering van de triangel) neemt hij ook op zich. Hij drenkt de nummers vooral in gitaarklanken. Leuk extraatje is, dat hij er de 4-track cassetterecorder bijgehaald heeft voor zijn tweede stem. Met deze cd creëert Bram een opgebouwde spanning; er hangt duidelijk ‘iets’ in de lucht.