#4df17: Conner Youngblood knutselt zich suf met geleende instrumenten
Trucjes met loop-pedalen en vocoders zijn zó 2011
Conner Youngblood is een man met gitaar. Drie stuks zelfs - waarvan één geleend van lokale singer-songwriter Daniel Cane, de rest van de muziekwinkel om de hoek. Maar we lazen het al in de bio: Conner speelt ook piano, banjo, accordeon... alles eigenlijk. Vandaag houdt de jonge Amerikaan het bij een drumpad, keyboard, vocoder en een 'loop pedal'. Tsja, dat kennen we anno 2017 toch wel? Wordt het er zo één? Jup.
De praatjes zijn nog het grappigste, op een soort ironisch meta-niveau althans. Iemand spreekt kennelijk Zweeds in het publiek: dat is toevallig, Conner spreekt Deens (?). Hij heeft "hoe gaat het" en "dankjewel" voorbereid, kunnen wij hem nog iets leren? "Pindakaas" roept iemand. Zegt ie "pindakaas" terug. Hij heeft laatst trouwens een nummer over Stockholm geschreven. Nouja, eigenlijk niet over de stad, hij vond de klank van de plaatsnaam gewoon mooi. En het volgende nummer gaat over Australië! Het lijkt George Ezra wel.
Muziek dan. Daarin is hij op zijn interessantst als hij een poging tot Bon Iver 3.0 doet: een vocal beat loopen en dan in kopstem eroverheen zingen. Vaker oogt het alsof Conner net in de instrumentenwinkel is geweest - is dus ook zo - en nu maar wat aan elkaar loopt te knutselen. In 'The Warpath' wordt het helemaal bont, wanneer hij op het lumineuze idee komt om vals gefluit te combineren met hameren op de bassnaren van zijn gitaar, van zijn eigen zang een koor maakt en dan ook nog plotseling een ukulele tevoorschijn tovert.
HET MOMENT:
Of we nog tijd hebben voor een toegift, met nog tien minuten op de klok. Een pijnlijk moment volgt: Jo Goes Hunting is aan de overkant begonnen aan de soundcheck, en de helft van het publiek draait zich doodleuk om en loopt alvast die kant op. Dat gun je die arme Conner ook niet.