#4df17: Memória de Peixe wordt laat wakker

Het is nogal een overgang: van de ruige opzwepende hardrock van The Vintage Caravan naar een experimenteel jazzy loungesfeertje. Het duo Miguel Nicolau en Marco Franco lijkt er zelf ook een beetje onzeker onder. “Hi, we’re from Portugal” klinkt het zacht, waarna Miguel zich over de knoppen buigt en voorlopig het publiek niet meer in de ogen kijkt.

Memória de Peixe brengt geïmproviseerde, hypnotiserende, elektronisch getinte indiepop. Terwijl Marco drumt, bedient Miguel de gitaar en een hele batterij knoppen voor de geluidseffecten.

Memória de Peixe betekent ‘geheugen van een vis’, en het is niet helemaal duidelijk of ze daarmee bedoelen dat de muziek niet blijft hangen of dat ze zelf niet goed weten wat ze aan het doen zijn. In elk geval vergeten ze contact met het publiek te maken. En dat is jammer, want op zich is het publiek best geïnteresseerd. Maar als er tussen de nummers door geen interactie is met de band en als de nummers naadloos in elkaar overlopen zonder ruimte voor applaus... dan zijn drie kwartier best lang.

In de opbouw van de avond speelt deze band op een vreemd moment; ze hadden beter als opener kunnen dienen om de avond in te luiden. Zeker met hun eigen opbouw van rustige lounge naar best wel swingend op het eind.

HET MOMENT:
Op zich is er niet zoveel mis met de band. Na een eerste voorzichtige aanzet beginnen ze allengs steviger ritmes te gebruiken en zodra het dansbaar klinkt wordt er ook geswingd. Maar pas helemaal op het eind voelt Miguel zich zeker genoeg om op te kijken en het publiek te vragen of zij nog een nummer wensen. Het antwoord is bevestigend en zowaar is er sprake van contact. Dat hadden ze veel eerder moeten doen.

Volg alle recensies, fotoverslagen en andere artikelen in ons dossier van de Vierdaagsefeesten.